|
Μία στάση στου Αναστάση
Τον Δανιήλ Αναστάση και την εκλεκτή σύζυγό του Θεώνη τους γνώρισα προ ολίγων μόλις ημερών, όταν βρέθηκα στο ολοκαίνουργιο οινοποιείο τους στον Φαρμακά, ονόματι Santa Irene. Ο Δανιήλ είναι Κύπριος, από τον Φαρμακά, βεβαίως, ορμώμενος, ο οποίος όμως δραστηριοποιείται στη Νότιο Αφρική, όπου, όπως ο ίδιος μου εξήγησε κατά την πρώτη μας συνάντηση, διατηρεί έναν τεράστιο φούρνο από τον οποίο βγαίνουν καθημερινά εκατόν χιλιάδες ψωμιά σε φέτες! Ο ίδιος άνθρωπος λειτουργεί εδώ και μία εικοσαετία περίπου, στο χωριό του τον Φαρμακά, το εργοστάσιο εμφιάλωσης του ομώνυμου νερού. Επιχειρηματίας όντας και λάτρης συνάμα του καλού κρασιού, μα και του καλού φαγητού, όπως μου εξομολογήθηκε, αποφάσισε να οικοδομήσει πλάι στο εμφιαλωτήριο του νερού μία καθόλα σύγχρονη οινοποιητική μονάδα, στην οποία έδωσε το (στα αγγλικά γραμμένο) όνομα Santa Irene. Γιατί Santa Irene; Μα, γιατί η Αγία Ειρήνη είναι στενά συνδεδεμένη με τον Φαρμακά, όπου, στο κέντρο του χωριού, υπάρχει εκκλησία αφιερωμένη στο όνομά της.
Το οινοποιείο ως κτίσμα είναι, όπως και από τις φωτογραφίες θα διαπιστώσετε, προσεγμένο, αισθητικά ωραίο και εξοπλισμένο με όλα όσα απαιτεί μία σύγχρονη οινοποιητική μονάδα. Μοντέρνοι, τελευταίας κοπής ανοξείδωτοι οινοποιητές, πνευματικό πιεστήριο, υπόγεια κάβα, γενικά, δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι απουσιάζουν από τη μονάδα η τεχνολογία και η σωστή υποδομή. Αμπελουργικά, εδώ είναι το κρίσιμο ζήτημα, ο κ. Αναστάση έχει υπό την κατοχή του 100 περίπου δεκάρια ιδιόκτητων και ενοικιαζόμενων με συμβόλαια εικοσαετίας αμπελώνων. Αμπελώνων όπου κύριες ποικιλίες είναι το ντόπιο Μαύρο και το επίσης γηγενές Ξυνιστέρι. Την ευθύνη της παραγωγής έχουν οι δύο οινολόγοι της μονάδας, ένας με πολυετή εμπειρία κι ένας νεότερος, με τους οποίους θα μιλήσουμε εν ευθέτω χρόνω.
Η πρώτη παραγωγή του 2015 έδωσε δύο βασικά κρασιά, το Ξυνιστέρι και το ερυθρό Λαξιά. Το πρώτο είναι ένα αρωματικό λευκό, με λεπτές και φρέσκες μυρωδιές από εσπεριδοειδή και λευκόσαρκα φρούτα και γεύση ελαφριά, ευχάριστη και δροσερή. Μία έντιμη και αξιοπρεπής πρώτη προσπάθεια. Η πρώτη ύλη για το Ξυνιστέρι δεν προέκυψε, όμως, από τους αμπελώνες της περιοχής, αλλά από αμπελοτόπια της ημιορεινής Πάφου, μια και ποικιλιακά τα ιδιόκτητα αμπέλια δεν επαρκούν ακόμη. Το ερυθρό Λαξιά, αν και δυσκολότερα θα αρέσει, θεωρώ πως παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς οινοποιήθηκε στο μεγαλύτερο ποσοστό του (80%) από σταφύλια της ντόπιας ποικιλίας Μαύρο της περιοχής Φαρμακά, μια περιοχή που σε κάποια σημεία ξεπερνάει σε υψόμετρο τα 1300 μέτρα. Το κρασί αυτό, με το όνομα Λαξιά (γενικά με τα ονόματα στην Κύπρο υπάρχει ένα θέμα, που θα το σχολιάσουμε προσεχώς), αποτελεί, κατά την κρίση μου, βαρύ χαστούκι στην πεποίθηση που το σύνολο του αμπελοοινικού κόσμου της χώρας διατηρεί για την ποικιλία, επιβεβαιώνοντας τις ξεκάθαρες αμφιβολίες που κατά καιρούς εξέθετα ως προς την ορθότητα της επιλογής να θεωρήσουμε το Μαύρο σταφύλι για τα μπάζα. Εάν επέμενα τόσο καιρό ότι η αυτόχθονος ποικιλία Μαύρο δεν έχει τύχει ούτε της προσοχής μας, ούτε και της σωστής μεταχείρισής μας, τόσο αμπελουργικά όσο και οινολογικά, μετά από τη δοκιμή και αυτού του κρασιού, αρνούμαι πλέον κατηγορηματικά να δεχθώ ότι το Μαύρο δεν μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να δώσει πολύ καλά κρασιά, ανώτερα ίσως από τα πλείστα κόκκινα ξενικών ποικιλιών που καλλιεργούνται στην εκλεκτή μας νήσο. Ίσως ακούγεται ακραίο, αλλά ειλικρινά πιστεύω ότι το Μαύρο από μεγάλο υψόμετρο, το οποίο θα τύχει της κατάλληλης αμπελουργικής φροντίδας, με σκοπό τον περιορισμό του σταφυλικού ανά πρέμνο φορτίου, είναι σε θέση να δώσει ανώτερης ποιότητας κόκκινα από τα καλύτερα Cabernet που οινοποιούνται στο νησί.
Το Λαξιά που δοκίμασα, ας μην παρεξηγηθώ, δεν ήταν κάτι το σπουδαίο. Ήταν απλώς ένα κόκκινο με ευδιάκριτο τον θερμό, σχεδόν ψημένο του χαρακτήρα, στον οποίο ωστόσο μπορούσες να διακρίνεις νότες φινέτσας και ξέχωρης ιδιοσυγκρασίας. Ξέρω ότι οι περισσότεροι άσπονδοι φίλοι θα γελάσουν μαζί μου, ενθυμούμενοι μάλιστα ότι δεν είμαι παρά ένας ταπεινός δημοδιδάσκαλος, αντί ένας σπουδαγμένος και πολύπειρος οινολόγος, καθώς υποστηρίζω το πρωτάκουστο ότι το Μαύρο είναι, υπό σαφείς προϋποθέσεις, ικανό να δώσει ανώτερα κόκκινα σε σχέση με πολλές ξενικές ποικιλίες, μα, καθώς ο βρεγμένος τα νερά δεν τα φοβάται πια, θα επιμείνω κι ας χλευασθώ!
Τραβήξτε ένα μεσημεράκι Κυριακής για το οινοποιείο και κλείστε ένα τραπέζι στο Ιεράμπελος, το πολύ όμορφο εστιατόριο της μονάδος. Καθίστε στη βεράντα με την πανοραμική θέα των αμπελώνων και της γύρω περιοχής και σερβιριστείτε από τον πλουσιότατο μπουφέ, που είναι, εξαιρουμένων των ξενοδοχείων, ο καλύτερος με διαφορά που δοκίμασα στην Κύπρο. Κοστίζει 17 ευρώ το άτομο, περιλαμβανομένου του κρασιού του οινοποιείου. Το φαγητό είναι καλό, το κρασί ενδιαφέρον, ο αέρας πανάλαφρος και καθάριος, η θέα χαλαρωτική, οι άνθρωποι φιλόξενοι. Τι άλλο θέλετε από μια Κυριακή;
25/09/2016
|
