|
Ήρθε η Syrah του
Μετά από επτά σημειώματα για το κυπριακό κρασί, και έπειτα από μια σειρά ωφέλιμων συμπερασμάτων, ήρθε η ώρα να προτείνουμε λύσεις. Στο πεδίο των λευκών κρασοστάφυλων η θέση μου είναι πλέον ξεκάθαρη: μία και μόνο ποικιλία θα πρέπει να φυτεύεται στο νησί, το Ξυνιστέρι. Τους λόγους τους ανέλυσα σε πρόσφατο σημείωμα, συνεπώς δεν υπάρχει λόγος επανάληψης.
Όσο εύκολα και αβασάνιστα κι αν κατέληξα στο Ξυνιστέρι τόσο δυσκολότερα έφθασα στο... Syrah. Η απόφασή μου να προτείνω το Syrah ως την ποικιλία που θα στηρίξει την παραγωγή ερυθρών οίνων στο νησί ήταν οργανοληπτικά εύκολη, συναισθηματικά και στρατηγικά, όμως, εξαιρετικά δύσκολη. Και εξηγούμαι: το ποτήρι, ο πλέον αδιάψευστος μάρτυρας στον χώρο του κρασιού, προστάζει: Syrah και πάλι Syrah! Προστάζει γιατί χρωματικά, αρωματικά και γευστικά τα κρασιά της εν λόγω ποικιλίας υπερτερούν σημαντικά έναντι όλων των ομόχρωμων, που παράγονται από οποιοδήποτε άλλο κρασοστάφυλο στο νησί. Προστάζει γιατί τα κρασιά της ποικιλίας είναι τα μοναδικά που δείχνουν να βελτιώνονται στο μπουκάλι, τη στιγμή που όλα σχεδόν τα υπόλοιπα γίνονται χειρότερα με την πάροδο του χρόνου.
Παρά τη σαφή οργανοληπτική υπεροχή της ποικιλίας Syrah, η λογική άλλα προστάζει. Το συναίσθημα και η ανάγκη γαι μακρόπνοη στρατηγική, κι αυτά άλλα προστάζουν. Είναι η λογική, που δεν με αφήνει να βροντοφωνάξω Syrah, μια και γνωρίζω ότι έχουμε απέναντί μας να ανταγωνιστούμε τα τέρατα του Ροδανού και τους μποντιμπιλντεράδες της Αυστραλίας. Ακόμη και τα τίμια και προπορευόμενα σε φήμη και κύρος Syrah της Χιλής, της Αργεντινής, και πολλών άλλων χωρών του Νέου Κόσμου. Είναι και το συναίσθημα, που δεν με αφήνει να βιώσω την οικειότητα του Ξυνιστεριού, την κτητικότητα, την ετερότητα του δικού μας. Είναι και η αδήριτη ανάγκη για χάραξη μιας αμπελοοινικής στρατηγικής με ταυτότητα, αυθεντικότητα και ιδιοσυγκρασία, που με εμποδίζουν να αποδώσω στο Syrah την απόλυτη πίστη.
Εντούτοις, η εγγενής αδυναμία του ντόπιου Μαύρου να αποδώσει ποιοτικά ερυθρά κρασιά και η έμφυτη - ως φαίνεται - δυσλειτουργία του Μαραθεύτικου ωθούν στο περιθώριο τους συναισθηματισμούς και τη λογική και δακτυλοδεικτούν το αναπόδραστο: ήρθε η ώρα του Syrah! Ήρθε η ώρα μιας δύσκολης όσο και κρίσιμης απόφασης. Είναι η στιγμή να αποφασίσουμε - δεδομένης της αδυναμίας των δικών μας γηγενών ποικιλιών - προς τα πού θα στραφούμε. Προς μία άτακτη αμπελουργική ανάπτυξη, στα πλαίσια της οποίας ο καθείς θα φυτεύει ό,τι γουστάρει ή προς μία συγκροτημένη και στρατηγικά προσανατολισμένη πορεία, η οποία θα βασίζεται σε μια διεθνή έστω ποικιλία, με τη μόνη διαφορά ότι αυτή η ποικιλία θα αποδίδει κορυφαία κρασιά με λαμπρό μέλλον, λόγω της εξαιρετικής προσαρμογής που δείχνει να έχει στο κυπριακό οικοσύστημα;
Το δίλημμα είναι ξεκάθαρο. Θα συνεχίσουμε να παραπαίουμε ανάμεσα στα σκληρά και ρουστίκ Cabernet, τα όξινα και τανικά Merlot, τα αδιάφορα έως επιθετικά χαρμάνια ετερόκλιτων ποικιλιών, τα χαμηλών αξιώσεων Μαύρα και όλα τα άλλα τινά ή θα στραφούμε αποφασιστικά, συστρατευμένοι και πεπεισμένοι για την ορθότητα της πολιτικής μας, σε ένα αμπελοοινικό μοντέλο, που μπορεί να αντιπροσωπεύει το "μη χείρον βέλτιστον", αλλά δεν παύει από το να αποτελεί τη μοναδική μας διέξοδο, τη μοναδική λειτουργική και βιώσιμη λύση; Εξάλλου, σ' αυτόν τον τόπο κινούμασταν ανέκαθεν μεταξύ του "μη χείρον" και του χειρότερου.
15/11/2009
|
