Βαθυστόχαστο, αλλά εκτός μόδας

Οι μέρες που στωικά υπομένουμε διακρίνονται από κάποια πολύ σαφή χαρακτηριστικά. Ένα εξ αυτών, μάλλον το πιο σοκαριστικό, είναι η έλλειψη που παρατηρείται σε ανθρώπους με βαθιά και ειλικρινή σκέψη. Σπανίζουν σήμερα οι άνθρωποι, που θα τους ξεχωρίσεις ανάμεσα στον συρμό, λόγω της εμβρίθειας της σκέψης τους, που θα τους διακρίνεις από τον καίριο, ευρύ, τεκμηριωμένο και ειλικρινή τρόπο που σκέπτονται και ομιλούν. Αντιθέτως, έχει γιομίσει ο τόπος από κάθε λογής μαϊντανούς. Που μιλάνε, μιλάνε, μιλάνε και τίποτα δεν λένε. Που δεν σκέπτονται, αλλά απλώς αναμασούν τα ίδια και τα ίδια, όχι γιατί τα πιστεύουν, αλλά γιατί αυτό διαλαλεί το μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικού συνόλου, η μάζα, ο απροβλημάτιστος όχλος. Κι έτσι, δεν ακούς απόψεις που να διαφέρουν εύκολα από τα όσα λέει ο διπλανός, δεν βλέπεις ανθρώπους με ξέχωρη ιδιοσυγκρασία, ικανή να ελκύσει, να γοητεύσει, να συνεπάρει, τέλος-τέλος, να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση για όσους έχουν παγιδευτεί στα καλούπια της τετριμμένης σκέψης και του ξύλινου λόγου.

Η κατάσταση, δυστυχώς, αυτή δεν είναι διαφορετική στον όμορφο κόσμο του οίνου. Ομιλούσα  τις προάλλες με έναν εκ των κορυφαίων εμπόρων κρασιού της πρωτεύουσας, ο οποίος με ενημέρωσε ότι σταμάτησε να εισάγει τον εκ Ναούσης ορμώμενο παραγωγό που μέχρι πρότινος διατηρούσε στην γκάμα του, για έναν κυρίως λόγο: δεν μπορούσε να πωλήσει Νάουσα, δεν μπορούσε να πείσει το οινόφιλο κοινό της νήσου να πιει καλό Ξινόμαυρο.

Το Ξινόμαυρο, βλέπετε, δεν είναι μια και τόσο «εύκολη» ποικιλία. Είναι κομματάκι ιδιοσυγκρασιακή, πώς να το κάνουμε; Είναι και ολίγον αλανιάρα ποικιλία το Ξινόμαυρο, νευρώδης, ενίοτε ατιθάσευτη, έχει τις γωνίες της, τις τανινίτσες της, την οξύτητά της που σπινθιρίζει, έχει ντέρτι το άτιμο το σταφυλάκι αυτό, κάνει τις κόνξες του, είναι καπριτσιόζικο σταφύλι, πεισματάρικο, δεν είναι να πούμε μαρμελαδέ κατάσταση σαν ένα ζουμερό και κερασένιο κι εύκολο και μαλακό Αγιωργίτικο, είναι χαρακτήρας το Ξινόμαυρο, δεν είναι παίξε-γέλασε!

Τα λέω όλα αυτά για το λατρεμένο μου Ξινόμαυρο, που κάποτε κι εγώ, αμύητος όντας, βιαστικός στις αποφάσεις μου, κι ολίγον μουλάρι, κι ολίγον πείσμων, το κατηγορούσα το έρμο, πριν καμιά εικοσαετία και βάλε, το κατηγορούσα ότι δεν κάνει λέει ως ποικιλία κι ότι είναι λέει σκληρό και στεγνό και τανικό κι όξινο και μαύρο κι έρημο! Καμία σχέση, μα καμία σχέση. Το Ξινόμαυρο είναι ο βασιλεύς των ελλαδικών ερυθρών κρασοστάφυλων, είναι η ποικιλία εκείνη, που μπορεί να δώσει κρασιά υψηλής ποιοτικής στάθμης, με αρωματική και γευστική πολυπλοκότητα, δύναμη, φινέτσα και βάθος, είναι η γηγενής του τόπου ποικιλία που μπορεί να δώσει οίνους πολύ μακράς παλαίωσης. Είναι το Ξινόμαυρο η αυτόχθονος ποικιλία, που μπορεί άνετα κι εύκολα να ξεπεράσει τα εθνικά σύνορα και να κάνει λαμπρή καριέρα σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, εκεί όπου κατοικούν ενημερωμένοι, ψαγμένοι και δεκτικοί στο καινούργιο οινόφιλοι. Είναι μια ερυθρή ποικιλία ισάξια ποιοτικώς με τα πολυδιαφημισμένα και αριστοκρατικά Pinot Noir των Γάλλων και τα Nebbiolo των Ιταλών, μόνο που το δικό μας σταφύλι είναι μεν ποιοτικώς εφάμιλλο, είναι δε τιμολογιακώς σαφώς τιμιότερο, καθώς ακόμη και τα κορυφαία Ξινόμαυρα κοστίζουν κάτω από τα 20 ευρώ στο ράφι, ενώ μια πολύ απλή και πολύ μέτρια ποιοτικώς ερυθρή Βουργουνδία κοστίζει συνήθως πάνω από είκοσι ευρώ λιανικώς, Barolo δε κάτω από τα 20 ευρώ ουδέν γνωρίζω.

Γι’ αυτό, ας ξανασκεφτούμε τα πράγματα λίγο καλύτερα, προτού το καταδικάσουμε το Ξινόμαυρο και προτού αποφανθούμε οριστικώς ότι δεν μας ταιριάζει…

27/05/2019