|
Κάτω τα χέρια από το Μαύρο!
Στον Φαρμακά υπάρχουν περί τα 1500 δεκάρια αμπελώνων φυτεμένα με την ντόπια ποικιλία Μαύρο. Τα αμπέλια αυτά έχουν έναν μέσο όρο ζωής περίπου 60 με 70 χρόνια, ενώ υπάρχουν υπέργηροι αμπελώνες, η ηλικία των οποίων ξεπερνάει τα 160 έτη! Δεν υπερβάλλω καθόλου, καθώς έχει περιέλθει σε γνώση μου άδεια φύτευσης του 1850! Τα αμπελοτόπια αυτά έχουν για χαμηλότερο υψόμετρο τα 1000 μέτρα, ενώ πολλά φθάνουν μέχρι και τα 1350! Αυτοί οι αμπελώνες, που, κατά την άποψή μου, αποτελούν μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, έχουν στη μεγάλη πλειοψηφία τους εγκαταλειφθεί από τους ιδιοκτήτες τους, καθώς η ζήτηση για σταφύλια της ποικιλίας έχει σχεδόν εκμηδενιστεί. Κανένα οινοποιείο της χώρας, μα κανένα, δεν επέδειξε οποιοδήποτε ενδιαφέρον για την ποικιλία Μαύρο, μια και, για λόγους που προσωπικά αδυνατώ να κατανοήσω, το Μαύρο θεωρείται τελεσίδικα ως σταφύλι μάλλον επιτραπέζιο, συνεπώς ανίκανο να αποδώσει υψηλής ποιότητας κρασί.
Εν τω μεταξύ, αυτοί που είχαν επισήμως την ευθύνη για τη χάραξη της αμπελουργικής στρατηγικής της χώρας, ώθησαν κατά τα τελευταία χρόνια τους αμπελουργούς να εκριζώσουν τα Μαύρα και να προχωρήσουν στη φύτευση ξενικών ποικιλιών οιναμπέλου, με κυριότερες τις Cabernet Sauvignon, Merlot, Mourvèdre και Syrah. Αποτέλεσμα αυτής της «εμπνευσμένης» πολιτικής είναι η σημερινή κατάληξη, η πληθώρα δηλαδή κόκκινων κρασιών από ξενικές ποικιλίες, τα οποία παράγονται στα μικρά οινοποιεία της χώρας. Κρασιά στις πλείστες περιπτώσεις άνοστα, εξαιρετικά σκληρά ως προς το τανινικό δυναμικό τους, υπερβολικά όξινα, χορτώδη και ελλιπή σε φρούτο. Μέχρι και αυτή τη στιγμή που μιλάμε οι περισσότεροι οινοποιοί της χώρας εξακολουθούν αβασάνιστα να φυτεύουν ξενικές ποικιλίες, με τη μάταιη ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα καταφέρουν να φτιάξουν από αυτές το μεγάλο κρασί!
Όσα όμως σπουδαία κι αν έχουν να επιδείξουν στα πέρατα της γης οι διεθνείς ποικιλίες οιναμπέλου, αδιάψευστος πάντα μάρτυς είναι το γευσιγνωστικό ποτήρι. Ένα ποτήρι που φωνάζει ότι, ναι, οι τοπικές ποικιλίες δίδουν καλύτερα κρασιά από τις ξενικές. Κοιτάξτε τα λευκά. Υπάρχουν καλύτερα λευκά στη χώρα από τα Ξυνιστέρια; Φύτεψαν διάφοροι Sauvignon Blanc και Chardonnay και επιμένουν ότι κάποια στιγμή θα οινοποιήσουν το σπουδαίο λευκό από αυτές. Μάταια! Ακόμη κι αν τα καταφέρουν, πράγμα που αποκλείω, ουδέποτε θα μπορέσουν να πείσουν την παγκόσμια οινική κοινότητα για τη σπουδαιότητα αυτών των οίνων και ουδέποτε θα επιτύχουν υψηλές τιμές πώλησης, για σωρεία λόγων.
Το ίδιο πιστεύω συμβαίνει και με τα κόκκινά μας, στα οποία εξακολουθούμε ως οινοπαραγωγός χώρα να έχουμε σοβαρό πρόβλημα ποιότητας. Η λύση στα κόκκινα βρίσκεται, χωρίς συζήτηση, στις τοπικές ποικιλίες Μαραθεύτικο, Γιαννούδι και Μαύρο. Ιδιαίτερα το τελευταίο πιστεύω ότι είναι, υπό προϋποθέσεις, σε θέση να μας εκπλήξει. Αν κάποια στιγμή αποφασίσουν οι φίλοι οινοποιοί να της δώσουν μία ευκαιρία, είμαι πεπεισμένος ότι θα βρεθούν προ εκπλήξεων. Και όταν μιλώ για ευκαιρία, δεν εννοώ να επιλέξουν απλώς πέντε-δέκα καλά αμπελοτόπια και να φτιάξουν κρασί. Εννοώ ότι θα πάρουν έναν από αυτούς τους υπέργηρους αμπελώνες της Πιτσιλιάς, με μεγάλο υψόμετρο, άρα όψιμους, θα τον καλλιεργήσουν με φροντίδα, κατευθύνοντάς τον σε χαμηλό σταφυλικό φορτίο, θα κάνουν ενδεχομένως πράσινο τρύγο, θα φθάσουν να τρυγήσουν καταμεσής του Οκτώβρη, ίσως και περί τα τέλη του, και μετά θα δούμε εάν πράγματι το Μαύρο είναι για τα μπάζα ή για προμετωπίδα στα κόκκινά μας ή, έστω, για μία υποστηρικτική ποικιλία για το Μαραθεύτικο και το Γιαννούδι.
Το Μαύρο διατηρεί ως ποικιλία κάποια πολύτιμα χαρακτηριστικά, τα οποία πιστεύω ότι δεν εκτιμήσαμε δεόντως. Πρώτα απ’ όλα, έχει χαμηλή οξύτητα, τη στιγμή που ένα από τα μεγάλα προβλήματα των ερυθρών μας οίνων είναι το πολύ όξινο του χαρακτήρα τους. Δεύτερον, το Μαύρο από μεγάλο υψόμετρο δεν διαθέτει τις σκληρές τανίνες των περισσότερων ξενικών ποικιλιών, τρίτον, δίδει λιγότερο χορτώδη αρώματα και, τέταρτον, διαθέτει χαρακτήρα και, ίσως αυτό εκπλήξει, φινέτσα.
Γι’ αυτό θα επαναλάβω κάτι το οποίο απειράκις έγραψα και το οποίο απολύτως πιστεύω. Θα επαναλάβω ότι θα πρέπει διά νόμου να απαγορευθεί η περαιτέρω φύτευση ξενικών ποικιλιών στη χώρα. Να επιτρέπεται μόνο η φύτευση και καλλιέργεια τοπικών οινοστάφυλων. Κι αν αυτό ακουστεί δικτατορικό σε κάποιους ή απόλυτο ή άσχετο ή παραλήρημα ενός αδαή οινογράφου, να τους πω απλώς ότι δεν είναι κάτι το οποίο προσωπικώς ανακάλυψα, αλλά κοινή θέση και κανονισμός όλων των ιστορικών αμπελουργικών ζωνών της Ευρώπης. Όπως στη Βουργουνδία δεν επιτρέπεται η φύτευση άλλων ποικιλιών πέρα από το Pinot Noir, το Chardonnay, το Aligoté και το Gamay και όπως, για να αναφέρω ακόμη ένα παράδειγμα, στο Μπορντό δεν δικαιούσαι να φυτεύσεις Nebbiolo ή Ξινόμαυρο, αλλά μόνο τις παραδοσιακές ποικιλίες της περιοχής, έτσι και εδώ, σε αυτήν την ελάχιστη αμπελουργικά νήσο, να καταλήξουμε επιτέλους και να πούμε φυτεύουμε μόνο τις δικές μας ποικιλίες, γιατί είναι οι πλέον εγκλιματισμένες, γιατί για τα δεδομένα μας είναι οι πλέον ποιοτικές και γιατί αυτές και μόνο μας επιτρέπουν να κάνουμε οινική καριέρα και στο εξωτερικό. Διά νόμου, λοιπόν, να τελειώνουμε. Κι όποιος θέλει, ας διαμαρτυρηθεί!
02/10/2016
|
