πίσω | τύπωσε

Βιώσιμοι και εγκλωβισμένοι



Η κρίση που ενέσκηψε στον τόπο δεν θα είναι ίδια για όλους τους οινοποιούς μας. Για κάποιους θα είναι επώδυνη αλλά όχι θανάσιμη, για άλλους θα είναι αισθητή μεν ανεκτή δε, για κάποιους άλλους, ωστόσο, είναι δυνατόν να αποβεί μοιραία. Όλα εξαρτώνται από το πώς ο καθένας από αυτούς έχει εισέλθει στον οινικό στίβο της χώρας. Πώς έχει, ευθύς εξαρχής, τοποθετεί έναντι της αγοράς, με ποια εχέγγυα, με ποια λογική, με ποια στρατηγική. Αυτή η αρχική τοποθέτηση έναντι της οιναγοράς της μικρής μας νήσου είναι που θα καταστήσει την κρίση λιγότερο ή περισσότερο επώδυνη για τον καθένα. Αυτή η πρώτη εικόνα, οι πρώτες πεποιθήσεις και διαθέσεις είναι που θα καθορίσουν το μέλλον όλων ανεξαιρέτως των οινοπαραγωγών μας.

 

Ας εξηγηθώ καλύτερα, όμως, διά της παράθεσης κάποιων παραδειγμάτων. Ας πάρουμε έναν παραγωγό της χώρας, ο οποίος από την πρώτη κυκλοφορία των κρασιών του αποφάσισε ότι θα τοποθετηθεί στο ψηλότερο δυνατό, τιμολογιακό σκαλοπάτι. Είτε γιατί πίστευε και πιστεύει ότι τα κρασιά που παράγει είναι τόσο καλά, που να αιτιολογούν το ζητούμενο από τον καταναλωτή τίμημα, είτε διότι θεωρεί πως τα οινοποιητικά του δεδομένα είναι δυνατόν να υποστηρίξουν με συνέπεια και συνέχεια μία ποιοτικώς εξελίξιμη πορεία. Όταν δηλαδή ο χι παραγωγός αποφάσιζε να τιμολογήσει το Shiraz ή το Cabernet του στα 15 ευρώ τη φιάλη, είχε υπόψη του την αντίστοιχη ποιότητα των ομότιμων οίνων της αλλοδαπής, βάσει της οποίας έκρινε πως το δικό του κρασί έστεκε. Ή, πάλι, είχε στο μυαλό του ότι ποιοτικώς το κρασί του ήθελε ακόμη κάποια βελτίωση, την οποία θα του εξασφάλιζε στα αμέσως επόμενα χρόνια ο ιδιόκτητος αμπελώνας του σε κάποια από τις καλύτερες της χώρας περιοχές, οπότε, έθετε ευθύς εξαρχής, με βάση αυτό το σκεπτικό, την τιμή εκεί που δυνητικά θα έφθανε στις επόμενες δυο-τρεις εσοδείες.

 

Όσοι από τους παραγωγούς μας βάσισαν την τιμολογιακή τους πολιτική σε αυτά τα δεδομένα, στην ποιότητα δηλαδή αλλά και τον ιδιόκτητο αμπελώνα, λίγα προβλήματα θα έχουν να αντιμετωπίσουν. Όσοι όμως αποφάσισαν για τους δικούς τους λόγους να θέσουν υψηλές τιμές, χωρίς την αντίστοιχη ποιότητα και χωρίς να έχουν πρέμνο φυτεμένο, νομίζω πως πολύ σύντομα θα βρεθούν προ του φάσματος της πλήρους κατάρρευσης των πωλήσεών τους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Είναι πολύ επικίνδυνο πράγμα να πουλάς ένα τοπικό κόκκινο στα 15 ευρώ από τη στιγμή που βασίζεσαι σε αγοραστά σταφύλια. Και, να με συγχωρέσετε, πολύ ανόητο συνάμα. Η Κύπρος είναι η μοναδική οινική χώρα στον κόσμο, στην οποία το κρασί-κορωνίδα κάποιων οινοποιείων φτιάχνεται από σταφύλια που αγοράζονται από τρίτους. Ο κανόνας θέλει όλα τα οινοποιεία του εξωτερικού να παράγουν τα εκλεκτότερα κρασιά τους από τους καλύτερους και πιο προικισμένους εδαφοκλιματολογικά αμπελώνες τους. Δεν ισχυρίζομαι, βεβαίως, ότι όλα τα οινοποιεία του κόσμου φτιάχνουν κρασί μόνο από δικά τους αμπέλια, καθώς υπάρχουν πολλά που αγοράζουν σταφύλια. Μόνο όμως για να παραγάγουν τα πιο φθηνά και καθημερινά τους κρασιά, όπου οι απαιτήσεις είναι σαφώς λιγότερες. Έχουμε λοιπόν σ’ αυτή τη χώρα και αυτή την ιδιομορφία, η οποία είναι βεβαίως χαρακτηριστική της εν γένει νοοτροπίας μας. Της νοοτροπίας που τα θέλει όλα να γίνονται εύκολα και γρήγορα, που υποβάλει πως είναι δυνατόν με εξυπνοβλακίστικο μάρκετινγκ, δημόσιες σχέσεις και άλλες μαλαγανιές να πορευθούμε επί μακρόν.

 

Τι θα κάνει τώρα ένας παραγωγός που έχει θέσει ψηλά τον τιμολογιακό πήχη, προωθώντας μια «ποιοτική» εικόνα και ένα «κύρος» κάποιου επιπέδου; Όταν το πιο φθηνό σου κρασί είναι οκτώ ή δέκα ευρώ στο ράφι, πού θα πας σήμερα με αυτά τα οικονομικά δεδομένα; Θα μειώσεις τις τιμές; Και αν ναι, πόσο; Δέκα τοις εκατόν; Δεν έκανες τίποτα! Από τα δέκα θα πας στα εννέα. Παραμένεις ακριβός για την κυπριακή καθημερινότητα. Τριάντα, σαράντα τοις εκατόν; Και όλη εκείνη η εικόνα που θέλησες να κτίσεις περί «up market» (έτσι το λένε οι του παζαριού) πού πάει; Αν μειώσεις τόσο δραστικά τις τιμές, δεν είναι σαν να λες τόσο καιρό σας έκλεβα; Ή δεν είναι σαν να γίνεσαι ένα με την μπουρζουαζία και τους κοινούς θνητούς, χάνοντας ίσως κάθε έρεισμα και κάθε αίγλη;

 

Είναι σκληρά όντως τα ερωτήματα για όσους παραγωγούς έχουν εγκλωβιστεί σε μια εικόνα από την οποία είναι δύσκολο να αποδράσουν. Είναι σκληρά και αμείλικτα τα ερωτήματα για όσους οινοποιούς, με αποκλειστικά δική τους ευθύνη, έχουν περιέλθει σε αυτή τη εξαιρετικά δυσχερή θέση. Σκληρά, γιατί η προσκόλληση στις υψηλές τιμές του παρελθόντος οδηγεί στον κρημνό, ενώ η κάθετη μείωσή τους σπρώχνει προς το ρέμα. Αν ήμουν στη θέση τους και θα έπρεπε να διαλέξω, θα πήγαινα προς το ρέμα. Θα «εκμεταλλευόμουν» την απίστευτη και βαθιά αυτή οικονομική κρίση και θα έριχνα όσο πιο πολύ μπορούσα τις τιμές των κρασιών μου, μέχρι του σημείου εκείνου που θα εξασφάλιζα απλώς την επιβίωσή μου. Γιατί αυτή τη στιγμή όσοι οινοποιοί προσφέρουν κρασιά υψηλής τιμολόγησης μόνο την επιβίωσή τους θα πρέπει να σκεφτούν και όχι το αυξημένο κέρδος. Από την άλλη, όσοι πορεύθηκαν νούσιμα και μετρημένα, κρατώντας τις τιμές σε λογικά πλαίσια, όχι μόνο δεν θα αντιμετωπίσουν σοβαρά προβλήματα αλλά θεωρώ πως μόνο κερδισμένοι θα βγουν σε βάθος χρόνου από αυτή την κρίση.

© Copyright - Cyprus Wine Pages, Γιάννος Κωνσταντίνου
Σχεδιασμός & Ανάπτυξη: Crucial Services Ltd

πίσω | τύπωσε