Ποιος επιλέγει στο αεροδρόμιο;

Το ξανάγραψα: με τους φόρους που καλούμαστε να πληρώνουμε στα αεροδρόμιά μας, κάθε φορά που ταξιδεύουμε, είναι νομίζω λογικό να αναμένουμε άριστης ποιότητας εξυπηρέτηση. Όταν δε μιλώ για εξυπηρέτηση, εννοώ σε κάθε επίπεδο. Όχι μόνο σε επίπεδο καθαριότητας, ταχύτητας και σωστής λειτουργίας, αλλά και σε επίπεδο επιλογών. Δηλαδή, αναμένω από τους ανθρώπους, στους οποίους η ανίκανη πολιτεία έχει αναθέσει τη λειτουργία των αεροδρομίων μας, να επιλέγουν, με αποκλειστικό και μόνο γνώμονα την ποιότητα, τα προϊόντα που μας προσφέρουν προς πώληση. Όχι μόνο το αναμένω, αλλά το απαιτώ ως πολίτης αυτής της αστείας χώρας, μια και καλούμε κάθε φορά που ταξιδεύω να πληρώσω 50 περίπου ευρώ ναύλο για Αθήνα και 150 φόρους!

Είναι λοιπόν γι’ αυτό που απαίτησή μου, και πιστεύω όλων των πολιτών του τόπου τούτου, είναι να τυγχάνουν αυστηρότατης επιλογής τα όσα διατίθενται προς πώληση στα αεροδρόμιά μας, τα οποία, όπως όλοι συνηθίζουμε να λέμε, αποτελούν τη βιτρίνα, την πρώτη εικόνα που κανείς αντικρίζει όταν φθάνει στην ωραία μας νήσο. Θα ήθελα λοιπόν ειλικρινά να ξέρω ποιος είναι αυτός που επιλέγει τα κρασιά που πωλούνται στο αεροδρόμιο Λάρνακας, μέσω του οποίου προχθές ταξίδευσα για Αθήνα; Ποιος επιλέγει, με ποια κριτήρια, με ποιες γνώσεις, με ποιο σκεπτικό (εάν υπάρχει);

Ερωτώ, γιατί κοιτάζοντας προσεκτικά τα ράφια της κάβας του αεροδρομίου Λάρνακας συνειδητοποίησα κάποια πράγματα. Πρώτον, τα πλείστα κρασιά δεν είναι τοπικά αλλά εισαγόμενα. Δεύτερον, η συντριπτική πλειοψηφία των εισαγόμενων οίνων προέρχεται από μια-δυο συγκεκριμένες εταιρείες. Τρίτον, τα κυπριακά που πωλούνται στην κάβα αυτή δεν είναι τα καλύτερα που παράγονται στο νησί, καθώς απουσιάζουν τρανταχτά ονόματα και πολύ σημαντικές ετικέτες. Τέταρτον, πολλά κρασιά δεν είναι φρέσκα, ειδικά τα λευκά και τα ροζέ, αλλά μέρος κάποιου ξεχασμένου αποθέματος, που κάποιοι επιθυμούν να ξεφορτώσουν στο στομάχι των καταναλωτών. Είναι εύλογο νομίζω να αναρωτηθεί κανείς πώς μία εταιρεία που διαχειρίζεται ένα τόσο πολύπλοκο έργο, όπως η λειτουργία ενός σύγχρονου αεροδρομίου, δεν είναι σε θέση να λειτουργήσει στοιχειωδώς μία κάβα, ένα δηλαδή μικρό κατάστημα εντός του αεροδρομίου. Για να λειτουργήσει σε συνθήκες ασφάλειας ένα αεροδρόμιο είναι απαραίτητη η πιστή τήρηση κάποιων κανόνων, για να εξασφαλιστεί η καθαριότητα και η υγιεινή απαιτείται η προσήλωση σε συγκεκριμένα πρότυπα, που είναι διεθνώς καθιερωμένα, γενικώς, οι απαιτήσεις σε οποιονδήποτε τομέα είναι πολλές και συγκεκριμένες και δεν νοείται να μην καλύπτονται κατά τρόπο που να εμπνέει σιγουριά και ασφάλεια. Στον τομέα της επιλογής των προϊόντων, που θα προσφερθούν προς πώληση στον ταξιδιώτη, δεν υπάρχει καμία προαπαίτηση, καμία προδιαγραφή, καμία ρήτρα, παρά μόνον η μία και σπουδαιοτέρα όλων, το κέρδος και η πάση θυσία μεγιστοποίησή του;

Γιατί, αυτό προκύπτει, κατά την άποψή μου, όταν κοιτάζει κανείς τις επιλογές των κρασιών της κάβας του αεροδρομίου, αλλά και την τιμή πώλησης, που στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων είναι υψηλότερη αυτής του παζαριού.

Ποιος επιλέγει λοιπόν, με ποια κριτήρια, με ποια λογική; Συζήτησα το θέμα με κάποιους οινεμπόρους, οι οποίοι μου είπαν ότι είναι θέμα εκπτώσεως! Προσέξτε: πάει ο «χι» αντιπρόσωπος κρασιών και λέει έχω αυτό το Pinot Grigio (ιταλικό λευκό βραχυπρόθεσμης κατανάλωσης). Η τιμή του είναι δώδεκα ευρώ και σας κάνω πενήντα τοις εκατόν, που σημαίνει ότι η κάβα θα το αγοράσει στα έξι ευρώ. Πάει τώρα ο άλλος και λέει έχω αυτό το Pinot Grigio του τάδε παραγωγού, που είναι παρασάγκας καλύτερος από τον προηγούμενο με το πενήντα τοις εκατόν, είναι φρέσκο, της τελευταίας εσοδείας και το πωλώ πέντε ευρώ, χωρίς έκπτωση. Μα ο άλλος μας κάνει πενήντα τοις εκατόν, εσύ τίποτα; Με το πολύ το σφίξιμο παίρνουν και μια μικρή έκπτωση και πάει πιο κάτω η τιμή. Ατού όμως ο Γαβρίλης! Για να μπεις εδώ θέλουμε πενήντα τοις εκατόν, τουλάχιστον! Ούτε από παραγωγούς καταλαβαίνουν οι άνθρωποι, ούτε από χρονιές και φρεσκάδα, ούτε από καθαρές (νετ τις λένε στο παζάρι) τιμές, τίποτα! Θέλουν ποσοστά, τελεία και παύλα. Αποτέλεσμα; Πολλοί από τους σοβαρούς παραγωγούς και οινεμπόρους της χώρας (χωρίς να λέω ότι όλοι όσοι έχουν κρασιά στο αεροδρόμιο δεν είναι σοβαροί) ούτε που θέλουν να ακούσουν για συνεργασία με αεροδρόμια και τέτοια.

Και διερωτώμαι: Είναι τόσο δύσκολο να βρουν έναν καλό σύμβουλο, που να ξέρει από κρασί και από αγορά και να του δώσουν πέντε μπακίρες για να τους συμβουλεύει; Γιατί μπροστά στη δυναμική που θα μπορούσε να έχει μία σωστά τροφοδοτημένη κάβα στα αεροδρόμιά μας, μπακίρες θα δίνουν για πέντε συμβουλές και όχι χρυσάφι, όπως αυτό που παίρνουν τα διάφορα γκόλντεν μπόις και οι λοιποί που μας έχουν καταστρέψει.