Οι γαργαλιστικές λεπτομέρειες του Petr(ae)us

Ώρα ογδόη βραδινή και στην τιβί παίζουν οι ειδήσεις. Είναι το κρατικό κανάλι και το κύριο δελτίο ειδήσεων. Στην εισαγωγή, όπου αναφέρονται με τίτλους οι σημαντικότερες ειδήσεις, ακούω την παρουσιάστρια να μιλά για τις «γαργαλιστικές λεπτομέρειες του σκανδάλου Petraeus»! Το ίδιο σκηνικό και μισή ώρα πριν, στα διαφημιστικά σποτάκια που προηγούνται του βραδινού δελτίου. Αντιλαμβάνεστε, αγαπητοί φίλοι, ότι εκνευρίστηκα, καθώς ανέμενα περισσότερη σοβαρότητα από το κρατικό κανάλι. Δεν περίμενα ότι για το κανάλι, για το οποίο όλοι πληρώνουμε ως φορολογούμενοι πολίτες, θα ήταν κύρια είδηση οι γαργαλιστικές λεπτομέρειες του στρατηγού Petraeus. Αποδέχθηκα ως φυσιολογική την αναφορά στο «σκάνδαλο» το προηγούμενο βράδυ, όταν ανακοινώθηκε η παραίτηση του εν λόγω κυρίου. Διευθυντής της CIA ήταν, να κατανοήσω την ανακοίνωση της παραίτησής του, άντε και τους λόγους αυτής. Αλλά, να συνεχίζεται ως κακόγουστο σίριαλ την επομένη και να προλογίζεται με αυτό το κεντρικό δελτίο, αυτό πολύ δύσκολα θα το κατανοήσω.

Όλη αυτή η ιστορία με τον στρατηγό μού θύμισε μία συζήτηση, που είχα πριν από μερικές βδομάδες σε κάποιο δείπνο, στο σπίτι κάποιου φίλου θαυμαστή του οίνου. Εκεί οι συνδαιτυμόνες μιλούσαν περί οίνου. Όλοι γνώστες του αντικειμένου, κάποιοι εξ αυτών με πτυχία και περγαμηνές. Σε κάποια στιγμή κάποιος από την παρέα άρχισε να μας αφηγείται τις λεπτομέρειες (γαργαλιστικές) από τη ζωή των ιδιοκτητών ενός από τους διασημότερους πύργους του Μπορντό. Αυτός λέγεται ότι έκανε αυτό, εκείνος έκανε το άλλο, ύστερα μαθεύτηκε κτλ. Μετά το αγοράσανε αυτοί και κάνανε το άλλο… Ακούγοντας όλα αυτά τα «νέα» από τον γαλλικό πύργο και όλες αυτές τις λεπτομέρειες απόρησα; Στην αρχή σκέφτηκα ποια είναι η χρησιμότητα αυτών των «γνώσεων» και πού αποσκοπεί η απόκτησή τους; Προβληματίστηκα εάν είναι φρόνιμο να φορτώνει κανείς τον εγκέφαλό του με τόσες άχρηστες πληροφορίες, που καμία ουσιαστική υπηρεσία δεν έχουν να του προσφέρουν. Ύστερα, προσπάθησα να καταλάβω εάν αυτό που με εκνεύρισε με την παράθεση όλων αυτών των «νέων» ήταν πράγματι η ευτέλειά τους ή το γεγονός ότι μου διέφευγαν, πράγμα που ο εγωισμός μου δεν μπορούσε να αποδεχθεί. Όταν βεβαιώθηκα πως δεν ελαύνομαι από ιδιοτελή κριτήρια, θυμήθηκα ξανά αυτά που πάντοτε πίστευα και που πάντοτε φιλοδοξώ να πρεσβεύω ως άνθρωπος που ασχολείται με τα του οίνου. Ότι, δηλαδή, το κρασί, όπως απειράκις έγραψα, δεν είναι πεδίον παράθεσης ξερών, ασύνδετων, συχνά αδιάφορων στον μέσο άνθρωπο γνώσεων, αλλά κάτι ασυγκρίτως ανώτερο. Είναι το κρασί, τουλάχιστον για τον γράφοντα, βίωμα, τρόπος ζωής, γεωργικό και συνάμα πολιτιστικό αγαθό, που καμία σχέση δεν έχει με τον ιδιωτικό βίο και την πολιτεία του άλφα οινοποιού ή του βήτα αμπελουργού. Είναι ό,τι πιο άρρηκτα δεμένο με τη γη που μας θρέφει, είναι, κατά τον Πλάτωνα, το ομορφότερο δώρο που έκανε ο Θεός στον άνθρωπο, για να ευφραίνεται και να ευωχείται.

Δεν μπορεί συνεπώς να υποβιβάζεται στο επίπεδο της παράθεσης ξερών, άχρηστων πολλές φορές πληροφοριών, που σκοπό έχουν να εντυπωσιάσουν παρά να αποτελέσουν εφαλτήριο καλλιέργειας οινικής κουλτούρας, βατήρα για βαθύτερη διείσδυση στα πραγματικά μυστικά ενός αξιοθαύμαστου κόσμου. Δεν μπορεί το κρασί να υποβιβάζεται σε αποστήθιση ονομάτων, στο όνομα μιας οινοχοΐας που ως επί το πλείστον αποσκοπεί στην επίδειξη υψηλών γνώσεων και «εκλεπτυσμένου» στιλ. Δεν μπορεί τη θέση του καθημερινού βιώματος να παίρνουν η ανούσια αποστήθιση και η άνευ ουσίας φιγούρα.

Τίποτα δεν έχω με τη σοβαρή οινοχοΐα και τον πολύ ουσιώδη ρόλο που αυτή έχει να διαδραματίσει στην προσπάθεια για καλλιέργεια οινικής κουλτούρας. Τίποτα δεν με χωρίζει με όσους προσπαθούν να κατευθύνουν, σοβαρά και χωρίς διάθεση επίδειξης, τον καταναλωτή προς τη σωστή οινική ποιότητα. Το λέω αυτό γιατί κατά καιρούς έχουν τύχει παρεξήγησης τα γραφόμενά μου περί του έργου των οινοχόων και των λοιπόν επαγγελματιών του κλάδου. Αυτό που επιθυμώ να υπογραμμίσω, εντούτοις, είναι πως σήμερα ο κλάδος υποφέρει από μια ακατανόητη τάση για αναγωγή του κρασιού σε θέμα εξωτικό και άπιαστο, με το οποίο θα πρέπει να ασχολούνται αποκλειστικά και μόνο οι επαΐοντες και οι γευσιγνώστες κάθε λογής. Και αυτό δεν είναι μόνο λάθος, αλλά η χείριστη υπηρεσία που έχει κανείς να προσφέρει στο αμπέλι και το κρασί.

Όσο για τον αποκαλούμενο και ως «αήττητο» στρατηγό Petraeus, ένα είναι το μάθημα που έχουμε να λάβουμε. Ότι μπορείς να νικήσεις ακόμη και στη μεγαλύτερη μάχη, να βγεις σώος και αβλαβής ακόμη και από τα πυκνότερα πυρά, αλλά στη μάχη με το ασθενές φύλο ακόμη και οι πυρηνικές κεφαλές αδυνατούν να επιφέρουν τη νίκη. Να ένα καλό μάθημα για όλους!