Όχι άλλο Bordeaux!

Τον τελευταίο καιρό οι τιμές των ιστορικών κρασιών του Bordeauxέχουν επιδοθεί σε μια άνευ προηγουμένου κούρσα. Αιτία της εκρηκτικής αυτής ανόδου είναι, βεβαίως, η αυξημένη ζήτηση, η οποία εσχάτως υπερβαίνει την προσφορά. Η αυξημένη αυτή ζήτηση δεν είναι, όμως, ανεξήγητη. 

Saint-Emilion, Bordeaux

Πρώτον, κάποιοι ζάπλουτοι Ρώσοι, Κινέζοι και Ιάπωνες, πού και πού και κάποιοι άλλοι παραδοσιακοί, ή μη, φίλοι της πιο περιώνυμης αμπελοοινικής περιοχής του πλανήτη. Οι Ρώσοι, λοιπόν, αφού πούλησαν έναν ανεδαφικό κομουνισμό ή υπαρκτό σοσιαλισμό (όπως θέλετε αποκαλέστε τον), και αφού βρέθηκαν με αναρίθμητα εκατομμύρια στις τράπεζες της Ελβετίας, αποφάσισαν ότι τους ενδιαφέρει το καλό, ακριβό κρασί, άσχετο με το πόσα θύματα ομοεθνείς τους λιμοκτονούν. Αυτοί οι άνθρωποι πίνουν πολύ Μπορντό, όχι όμως ό,τι να ’ναι, μόνο τα ακριβότερα και σπανιότερα κρασιά της περιοχής. Pétrus, Margaux, Cheval Blanc, Latour, γενικά όλα τα πρωτοκλασάτα. Τρακόσιες, πεντακόσιες, χίλιες το μπουκάλι, δεν τους ενδιαφέρει, τα δισεκατομμύρια να ’ναι καλά.

Από την άλλη, κάποιοι πλούσιοι Κινέζοι, που έχουν καταφέρει να συσσωρεύσει όλα τα καλά του «δίκαιου» συστήματος διακυβέρνησης της χώρας, το οποίο βασίζεται κατά τα άλλα στην κοινοκτημοσύνη και στη δίκαιη μοιρασιά. Αυτοί, λοιπόν, αφού μοίρασαν «δίκαια» τον κλήρο της χώρας, αποφάσισαν ότι ενδιαφέρονται πια για το καλό κρασί, ιδιαίτερα το πρώτης τάξεως μπορντολέζικο.

Από τη μια οι Ρώσοι, από την άλλη οι Κινέζοι, και στη μέση οι Ιάπωνες. Ξέχασα μόνο τους Αμερικάνους, ας μου το συγχωρήσουν. Το αποτέλεσμα της όλης υστερίας για κρασί από τα αμπελοτόπια του Μπορντό δεν είναι άλλο από την καθημερινή άνοδο των τιμών, καθώς οι παραγωγοί της περιοχής έχουν «αππωθεί», με αποτέλεσμα να τιμολογούν ανάλογα, μη σεβόμενοι τους παραδοσιακούς αγοραστές των κρασιών της περιοχής, οι οποίοι αγόραζαν Bordeaux όχι από βίτσιο ή διάθεση επίδειξης, αλλά από καθαρή αγάπη προς το προϊόν. Από καθαρή αγάπη, γνώση και κουλτούρα, και όχι από μόδα, που όπως όλοι ξέρουμε είναι πάντοτε πρόσκαιρη.

Η προσωπική μου άποψη είναι πως δεν αξίζει πια να αγοράζει κανείς Μπορντό, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στα γνωστά και πανάκριβα κρασιά της περιοχής, για δύο κυρίως λόγους:

1. Πάντοτε πίστευα ότι από ένα τιμολογιακό ύψος και πάνω, ό,τι πληρώνεις είναι, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, φούμαρα! Πιστεύω ότι με 40-50 λίρες αγοράζεις την κορυφαία οινική ποιότητα του πλανήτη, αρκεί να είσαι γνώστης του κρασιού, ενημερωμένος, διατεθειμένος για ψάξιμο και, κυρίως, τολμηρός. Ένας αληθινός γευσιγνώστης δεν παρασύρεται από ονόματα, ούτε από τις επιταγές της μόδας, καθώς εμπιστεύεται μόνο το τι υπάρχει στο ποτήρι του, προκειμένου να αποφασίσει για το τι (και πόσα) θα αγοράσει. Μέχρι τις 40-50 λίρες Κύπρου ή τα 70-80 ευρώ (μια και ξεκίνησε η διπλή αναγραφή των τιμών) μπορούμε να αποκτήσουμε ό,τι καλύτερο διαθέτει οινικά ο πλανήτης γη. Πάνω από αυτό το τιμολογιακό επίπεδο πληρώνουμε μόνο το όνομα, το γκλάμουρ και την προστιθέμενη αξία που προσδίδουν σ’ ένα κρασί κάποιοι Ρώσοι, Κινέζοι και λοιποί «χουβαρντάδες», πρώην κομουνιστές και νυν και αεί ζάμπλουτοι, σκαφάτοι και οινικά ωραίοι.
2. Τα κρασιά του Μπορντό δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, τα καλύτερα του κόσμου, άρα είναι λάθος να ξοδεύουμε τόσα χρήματα για την απόκτησή τους. Χάθηκαν οι καλές Βουργουνδίες (αν και είναι κι αυτές αρκετά ακριβές), τα καταπληκτικά κρασιά του Ροδανού, τα Amarone των Ιταλών, τα Rioja, Ribera, Priorato και άλλα των Ισπανών, οι καλές Νεμέες και τα υπόλοιπα εξαιρετικά ελλαδικά κόκκινα, τα χιλιανά τίμια ερυθρά, τα Malbec των Αργεντινών, τα Shiraz των Αυστραλών, τα Cabernet και Zinfandel των Καλιφορνέζων, τα Pinotage της Νοτίου Αφρικής και τόσα άλλα, ανεξερεύνητα από πολλούς φίλους του κρασιού.

Ας μην παρεξηγηθούν, όμως, τα γραφόμενά μου. Με τα όσα λέω δεν επιδιώκω να καταφερθώ γενικώς και αδιακρίτως εναντίον όλων των ακριβών κρασιών. Βλέπετε υπάρχουν αρκετά κρασιά σπάνιας ποιότητας, για τα οποία αξίζει να χαλάσουμε πολλά λεφτά. Επιλεγμένα όμως, γνωστικά, και μόνο αφού έχουμε προηγουμένως πειστεί, είτε από προσωπική εμπειρία είτε μέσα από την εμπειρία κάποιου που εμπιστευόμαστε, ότι το κρασί (ή τα κρασιά) αξίζει τα λεφτά του. Διαφορετικά δεν γίνεται. Δεν γίνεται να σπαταλάμε £500 για κάποιο κρασί, επειδή κάποιοι άσχετοι ανέβασαν την τιμή του σε ύψη δυσθεώρητα και συνάμα ανόητα.

Νομίζω πως έφτασε ο καιρός να ξεφύγουμε όλοι μας από τα οινικά στεγανά και από την ευρέως διαδεδομένη άποψη ότι «καλό κρασί ίσον μπορντολέζικο κρασί». Δοκιμάστε, τολμήστε και κυρίως αμφισβητήστε. Μην αφήνετε να σας πωλούν φύκια για μεταξωτές κορδέλες.