Από τους ζωόφιλους στους οινόφιλους

Τις τελευταίες εβδομάδες ήμασταν όλοι μάρτυρες των διαμαρτυριών εκ μέρους των αιγοπροβατοτρόφων, οι οποίοι θεωρώντας άδικο το ύψος της κυβερνητικής επιδότησης έκαναν έντονη την παρουσία τους, τόσο στο Προεδρικό όσο και στους δρόμους όλων των πόλεων της νήσου. Λεπτομέρειες για την ουσία της διαμάχης δεν γνωρίζω, ούτε και είναι της αρμοδιότητός μου το όλο ζήτημα. Δεν είμαι σε θέση να ξέρω εάν η κυβέρνηση όφειλε ή οφείλει να καταβάλει περισσότερα χρήματα στους ανθρώπους αυτούς ή εάν πράγματι το ποσό που δόθηκε είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να δοθεί. Ή, πάλι, εάν δεν έπρεπε να δοθούν καθόλου χρήματα στους αιγοπροβατοτρόφους, όπως πολλοί υποστηρίζουν. Στο θέμα αυτό λοιπόν δεν υπεισέρχομαι, καθώς όταν δεν έχω μπροστά μου όλα τα δεδομένα συνηθίζω να σιωπώ.

Νιώθω όμως την ανάγκη να επισημάνω ένα και μόνο πράγμα, το οποίο μου έκανε πολύ άσχημη εντύπωση. Και αυτό δεν είναι άλλο από τη συμπεριφορά αυτών των ανθρώπων απέναντι στα ίδια τους τα ζώα, απέναντι στα πλάσματα αυτά, από τα οποία βγάζουν το ψωμί τους και ζουν τις οικογένειές τους. Είδα, δυστυχώς, αιγοπροβατοτρόφους να αναγράφουν με μπογιά πάνω στα ζώα τους διάφορα, σχετικά με τη διαμαρτυρία τους, συνθήματα. Είδα άλλους να δένουν τα πόδια των συμπαθέστατων αυτών ζώων και να τα κρεμάζουν στον λαιμό τους, περιφερόμενοι και διαμαρτυρόμενοι. Άλλοι πολλοί επέλεξαν να τα τραβολογούν με μανία πέρα δώθε και πάμπολλοι να τα αφήνουν ελεύθερα στο ύπαιθρο. Βλέποντας όλα αυτά νομίζω πως ήταν πολύ φυσιολογικό να αναρωτηθώ κατά πόσο αυτοί οι άνθρωποι αγαπούν και σέβονται αυτό που κάνουν και κατ’ επέκταση εάν η συμπεριφορά αυτή μπορεί να αιτιολογήσει έστω και ένα σεντ κυβερνητικής επιδότησης.

Θυμήθηκα και τους γαλακτοπαραγωγούς, που προ καιρού βγήκαν στους δρόμους και άρχισαν να χύνουν το γάλα, για να διαμαρτυρηθούν λέει και να προτάξουν τα όποια αιτήματά τους. Και, βεβαίως, θυμήθηκα παλαιότερες εποχές, που ελπίζω να μην επαναληφθούν, όταν οι σταφυλοπαραγωγοί αυτής της χώρας, διαμαρτυρόμενοι για την περίσσεια του καρπού, γέμιζαν τις θλιβερές χωματερές με τόνους Μαύρου και Ξυνιστεριού, που οι λεγόμενες οινοβιομηχανίες δεν μπορούσαν τότε να απορροφήσουν.

Από αίγες και προβατίνες ελάχιστα γνωρίζω, από παραγωγή γάλακτος επίσης, από σταφύλια και αμπελώνες όμως κάτι σκαμπάζω και θα ήθελα να κάνω κάποιους συσχετισμούς. Όταν λοιπόν οι χιλιάδες αμπελουργοί αυτής της χώρας άκουγαν τις εκάστοτε κυβερνήσεις, που τους έλεγαν να φυτεύουν Μαύρο ντόπιο και Ξυνιστέρι, ποιος φταίει που μετά τα σταφύλια αυτά έμεναν αδιάθετα; Οι κυβερνήσεις ή οι ίδιοι; Ή, μήπως, και οι δυο; Άλλοι λένε πως φταίνε οι κυβερνήσεις και τα υπουργεία που έβαζαν τους κακόμοιρους τους αμπελουργούς και φύτευαν λάθος ποικιλίες. Αυτοί τους κατέστρεψαν, οι κυβερνητικοί μανδαρίνοι (που λέει και ο Πρόεδρος) και οι πολιτικοί ταγοί. Καλά, οι ίδιοι δεν έφταιγαν σε τίποτα; Οι ίδιοι δεν είχαν άποψη, ούτε και οποιαδήποτε γνώση για το αντικείμενο; Κι αν δεν είχαν, γιατί έκαναν αυτή την απαιτητική όντως δουλειά; Τι ήθελαν και τι περίμεναν οι αμπελουργοί της χώρας; Την εκάστοτε κυβέρνηση σε ρόλο αμπελουργικού μέντορα, να τους συμβουλεύει για το τι θα φυτέψουν, πότε θα κλαδέψουν, πότε και πώς θα τρυγήσουν και όλα τα συναφή; Και αυτοί απλώς θα διαδραμάτιζαν το εκτελεστικό κομμάτι ωσάν πιστοί εργάτες; Έχω, ευτυχώς, γυρίσει αρκετά αμπελοτόπια του κόσμου και πουθενά δεν έχω συναντήσει μια τέτοια προσέγγιση. Στη Γαλλία, στην Ιταλία, στην Ισπανία και σε πάμπολλα άλλα μέρη της Γης οι αμπελουργοί δεν περιμένουν από το κράτος να τους πει φυτέψτε αυτό ή το άλλο. Εκεί τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και ο καθείς γνωρίζει την αποστολή και το έργο του. Δεν ανέχεται ο Γάλλος να του πεις βάλε αυτό και κάνε το άλλο, γιατί γνωρίζει πολύ καλά ο ίδιος από καλλιέργεια αμπελιών, είναι πολυμαθής επί του θέματος, είναι επαγγελματίας και απαιτητικότερος ακόμη και από την πλέον ευαίσθητη αμπελουργικά κυβέρνηση.

Εδώ πόσοι αμπελουργοί είναι επαγγελματίες; Πόσοι καλλιεργούν την άλφα ποικιλία γιατί αποσκοπούν στο να παραγάγουν το «χι» κρασί; Η συντριπτικότατη πλειοψηφία των καλούμενων αμπελουργών της νήσου είναι, δυστυχώς, εντελώς άσχετη με τα της αμπέλου. Άλλοι είναι υπάλληλοι του δημόσιου ή του ιδιωτικού τομέα, που έχουν κληρονομιά μερικές σκάλες και καλλιεργούν και τρυγούν τυχαία, άλλοι είναι αμπελουργοί που αποσκοπούν στο να πωλήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα κιλά, για να αυξήσουν το εισόδημά τους, άλλοι πάλι είναι αμπελουργοί και οινοποιοί ταυτόχρονα, χωρίς καμία όμως γνώση επί του θέματος και πάει λέγοντας. Αυτοί είναι στο μεγαλύτερο τους ποσοστό οι αμπελουργοί της χώρας και εύχομαι και ελπίζω μα μην κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος και οι αιγοπροβατοτρόφοι, οι γαλακτοπαραγωγοί, οι γεωργοί και οι λοιποί επαγγελματικοί κλάδοι του άμοιρου τούτου τόπου.