Οι πελάτες και η αστυνομία δεν δέρνονται

Ήταν Κυριακή πρωΐ όταν αποφάσισα να παραβώ ξανά τις αρχές μου, για να παραστώ εις τη βάπτιση ενός πολύ στενού μου συγγενή. Το σκηνικό γνωστό: γαλάζια μπαλόνια που «αποδείκνυαν» τον ανδρισμό του βρέφους, στολισμένα τραπέζια, μοντέρνες μπομπονιέρες, καλοντυμένοι συγγενείς κτλ. Ο χώρος ειδικά διαμορφωμένος για κάθε λογής πάρτι. Αν και κρύος και απρόσωπος για τα γούστα μου, δεν μπορώ να μη σημειώσω το μεγάλο μέγεθός του, τη μοντέρνα διάθεσή του, τα καινούργια έπιπλά του, την άνετη πισίνα και όλες τις υπόλοιπες διευκολύνσεις που προσέφερε. Lemon Park το όνομά του.

Μπήκα λοιπόν στον χώρο και αφού χαιρέτισα τους ευτυχείς γονείς και τους περιχαρείς νονούς όδευσα προς τη μικρή πινακίδα, πάνω στην οποία αναγράφονταν τα ονόματα και οι θέσεις των διακοσίων περίπου καλεσμένων. Εντόπισα με σχετική ευκολία τον αριθμό του τραπεζιού μου και χωρίς χρονοτριβή κινήθηκα προς αυτό. Στρογγυλοκάθισα και ανέμενα το σινιάλο για να σερβιριστώ από τον μπουφέ.

Με το που καθίσαμε ένας σερβιτόρος μάς πλησίασε, για να μας ρωτήσει τι θα πιούμε. Ο εκ δεξιών μου καθήμενος ζήτησε μία ΚΕΟ. Ομοίως έπραξε και ο απέναντί μου. Τότε ο σερβιτόρος τούς απάντησε πως σερβίρει μόνο Carlsberg. Αμέσως ρωτήσαμε γιατί μόνο Carlsberg, διερωτώμενοι μήπως αυτή ήταν η επιθυμία των νονών ή των γονέων. Η απάντηση καταπέλτης! Πολιτική του καταστήματος!

Τρελάθηκα! Με λίγα λόγια οι ιδιοκτήτες του Lemon Park αποφάσισαν για τους πελάτες τους. Carlsberg ή τίποτα! Όταν εξέφρασα χωρίς συστολές τη διαμαρτυρία μου, ο σερβιτόρος είπε ενώπιον τού τραπεζιού ότι ο ίδιος διαφωνεί με αυτή την πολιτική αλλά δυστυχώς δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Έπρεπε «σιου τζιαι καλά» να πιούμε Carlsberg!

Τώρα θα μου πείτε, ρε ιδιότροπε άνθρωπε, πιε Carlsberg τζιαι «ούσσου», για να ομιλήσουμε και ολίγον την κυπριακή και να θυμηθούμε και την ευγενή καταγωγή μας. Εξάλλου, αυτό δεν κάνουν όλα τα αρνιά που επισκέπτονται χώρους με μονοπωλιακές προσεγγίσεις. Πίνουν σαν καλά παιδιά ό,τι τους παρουσιάσει ο εστιάτορας και το «μουλλώνουν», αφού «εν αντροπή» να διαμαρτυρηθούν και να σηκωθούν να φύγουν. Έτσι, όσοι θέλουν ΚΕΟ πίνουν ενίοτε αναγκαστικά Carlsberg και όσοι θέλουν Carlsberg πίνουν ενίοτε αναγκαστικά ΚΕΟ, ανάλογα με το ποιος έχει το μονοπώλιο.

Θα μου πείτε: «Αν ήταν να έχει ένα εστιατόριο ό,τι θέλει ο καθένας, δεν θα είχε τελειωμό το πράγμα». Επ’ αυτού θα συμφωνήσω απόλυτα. Δεν είναι δυνατό ένα μαγαζί να έχει απ’ όλα. Είναι, πράγματι, ανθρωπίνως αδύνατο. ΚΕΟ όμως δεν γίνεται να μην έχει. Ούτε και Carlsberg γίνεται να μην έχει, αφού ο μισός περίπου πληθυσμός πίνει Carlsberg και ο άλλος μισός πίνει ΚΕΟ, χώρια που η ΚΕΟ είναι και τοπική μπίρα, ένας ακόμη λόγος να τη σεβαστεί κανείς.

Με το να αρνείται κάποιος να συμπεριλάβει μία από τις δύο βασικές μπίρες του τόπου στη λίστα των ποτών του, είναι να σαν αρνείται τον μισό πληθυσμό της νήσου. Η άρνηση αυτή ισοδυναμεί, κατά την άποψή μου, με περιφρόνηση ενός μεγάλου αριθμού καταναλωτών και φανερώνει πως πρώτιστος στόχος είναι το εμπορικό όφελος και όχι η ικανοποίηση του πελάτη.

Αυτή η περιφρονητική προς τους πελάτες πολιτική δεν αγγίζει μόνο τον τομέα της ζυθοποιίας, αλλά εκτείνεται και σε αυτόν της οινοποιίας, καθώς δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που οι μαγαζάτορες σερβίρουν ετσιθελικά τα κρασιά ενός συγκεκριμένου εισαγωγέα ή ενός (ή και περισσότερων) παραγωγού. Το γεγονός είναι ενδεικτικό της νοοτροπίας που διέπει πολλούς Κύπριους εστιάτορες, οι οποίοι κάνουν ό,τι μπορούν για να μας πείσουν ότι ουδόλως ενδιαφέρονται για την ικανοποίηση του πελάτη τους, αρκεί να βρίσκουν τρόπο να του τα παίρνουν όσο γίνεται ευκολότερα και όσο γίνεται καλύτερα.

Θα το επαναλάβω. Δεν ισχυρίζομαι ότι όλα τα κρασιά και όλες οι μπίρες θα πρέπει να κοσμούν τη λίστα ενός μαγαζιού, απαιτώ όμως το εξής αδιαπραγμάτευτο: τον σεβασμό του εστιάτορα απέναντι στο πρόσωπό μου. Απαιτώ να μου συμπεριφέρονται όπως οι ίδιοι θα ήθελαν να τους συμπεριφέρονται σε ένα εστιατόριο. Και σεβασμός δεν είναι να σερβίρεις μόνο ό,τι σε συμφέρει, αλλά και ό,τι συμφέρει τον πελάτη σου, ό,τι τον ικανοποιεί και τον εκφράζει.

Το περιστατικό στο Lemon Park μού θύμισε την παροιμιώδη ρήση του αρχηγού της όσης απέμεινε αστυνομίας, ο οποίος είπε ότι «η αστυνομία εν δέρνεται». Κανονικά ούτε οι πελάτες θα έπρεπε να δέρνονται, μόνο που όπως καταδεικνύουν τα πράγματα και η αστυνομία δέρνεται και οι πελάτες. Το μόνο που δεν δέρνεται τελικά σε αυτόν τον τόπο είναι η προχειρότητα και η δουλοπρέπεια που μας δέρνουν, ο ανεξάντλητος ερασιτεχνισμός, η απύθμενη βλακεία και ο ασυγκράτητος εγωισμός.

Ως καταναλωτές – όπως κατ’ επανάληψη τόνισα – έχουμε ευθύνη ασήκωτη, όχι μόνο απέναντι στις αποκλειστικές εμπορικές συμφωνίες, που καταδυναστεύουν την ποιότητα στη ζωή μας, αλλά και απέναντι σε καθετί, που στο όνομα της αποκλειστικότητας τσαλαπατάει ό,τι πιο πολύτιμο μάς απέμεινε: Το δικαίωμα τής επιλογής.