Η πιο μεγάλη ώρα

Κάποιοι λένε, και δεν έχουν άδικο, ότι η εν εξελίξει κρίση, που δεν είναι μόνο οικονομική, θα φέρει και καλά, αν όχι άμεσα, σε βάθος χρόνου. Θα καθαρίσει την αγορά, απαλλάσσοντάς την από κάθε είδους αλεξιπτωτιστές και τυχάρπαστους, θα επανακαθορίσει –βίαια αλλά απαραίτητα– τον τρόπο που αντικρίζουμε τον κόσμο, τον τρόπο που συναλλασσόμαστε, που κινούμαστε και που συμπεριφερόμαστε. Θα ανακαλέσει στην τάξη όσους, παρακινούμενοι από μια ασυγκράτητη επί σειρά ετών φαντασιακή αντίληψη, συμπεριφερόντουσαν ωσάν μεγιστάνες, άσχετο αν τα εισοδήματά τους πόρρω απείχαν από αυτά των ζάμπλουτων και των επιχειρηματιών.

Το κρασί δεν έμεινε αμέτοχο σ’ αυτή την ιστορία. Απεναντίας, θα έλεγα. Το κρασί υπήρξε επί μακρόν το μέσον για την επίδειξη κοινωνικού στάτους, ήταν και εξακολουθεί να είναι ύλη για επίδειξη υψηλών στάσεων, γνώσεων και ειδημοσύνης. Επάνω του πάτησαν πολλοί από τους «αριστοκράτες» και τους «επαΐοντες» της εποχής, για χάρη του χαλάστηκαν πολλά λεφτά. Οι τιμές δεν μπορούσαν παρά να πάρουν την άνω βόλτα, καθώς το κλίμα όχι μόνο σήκωνε μια τέτοια πολιτική, αλλά σε πολλές περιπτώσεις την ευνοούσε. Όσο πιο ακριβό το κρασί που είχε κανείς το ποτήρι του, τόσο πιο ψηλά ανέβαιναν οι μετοχές και το στάτους του. Και φθάσαμε στο εξής παράλογο: Να απαιτούνται δεκάδες ευρώ για ένα «διαμάντι» από το Μπορντό, για μία «αριστοκρατική» Βουργουνδία, για ένα Chablis, ακόμη και για μία Νεμέα ή ένα «σούπερ» κόκκινο από την Τοσκάνη. Τα κρασιά του κόσμου πήραν φωτιά, καθώς η ζήτηση για το οινικό όνειρο ήταν ολοένα και μεγαλύτερη. Το όνειρο, που έγινε εφιάλτης!

Σ’ αυτόν τον παραλογισμό η συμμετοχή του τοπικού κρασιού ήταν, ευτυχώς, ισχνή, μια και τα πλείστα οινοποιεία δεν προχώρησαν σε μεγάλους παραλογισμούς παρά μόνο σε υποφερτές αυξήσεις. Αυτό είναι που θα τα απογειώσει! Με σωστές κινήσεις, με προσεγμένη στρατηγική, το κυπριακό κρασί είναι αυτή την ώρα σε θέση να εξοστρακίσει το εισαγόμενο. Για να γίνει όμως αυτό κατορθωτό, θα πρέπει να κάνουμε τρία τουλάχιστον πράγματα. Πρώτον, οι Κύπριοι παραγωγοί να διατηρήσουν χαμηλά τις τιμές των Ξυνιστεριών και των άλλων «απλών» κόκκινων που φτιάχνουν, εμποδίζοντας με αυτό τον τρόπο την εισαγωγή και καθιέρωση του φθηνού εισαγόμενου. Βεβαίως, θα πρέπει να καταβάλουν προσπάθεια να μειώσουν κατά τι και τις τιμές των πιο ακριβών κρασιών, όπως τα Syrah, τα Cabernet Sauvignon, τα Chardonnay και άλλα. Δεύτερον, οι παραγωγοί της χώρας θα πρέπει να κινηθούν και προς τη βελτίωση της ποιότητας του προϊόντος, μια και με τη βελτίωση αυτή θα καταφέρουν να καταστήσουν τη σχέση ποιότητας-τιμής πιο επιτυχημένη σε σχέση με τα πιο «απλά» κρασιά που μας έρχονται από την αγορά του εξωτερικού.

Τρίτη και απαραίτητη προϋπόθεση είναι η συνέχιση της τακτικής των εστιατόρων της νήσου, οι οποίοι, χωρίς καν να το επιδιώκουν ή να το αντιλαμβάνονται, προσφέρουν με την τιμολογιακή τους πολιτική ασπίδα προστασίας στο τοπικό κρασί. Ο λόγος είναι απλός. Οι εστιάτορες και οι ξενοδόχοι στην Κύπρο τιμολογούν πιο συγκρατημένα ένα τοπικό κρασί, μια και θεωρούν ότι αυτό είναι οικείο στον καταναλωτή, ο οποίος και θα διαμαρτυρηθεί ευκολότερα για την τιμή, σε περίπτωση που είναι υψηλή, καθώς συναντάει σε κάθε επίσκεψή του στην υπεραγορά πάμπολλους κυπριακούς οίνους (άρα γνωρίζει την τιμή τους). Έτσι, όταν ένα τοπικό κρασί κοστίζει στον εστιάτορα πέντε, λόγου χάρη, ευρώ, αυτός το πουλάει δώδεκα με δεκαπέντε και είναι ευχαριστημένος. Όταν, όμως, το κρασί είναι γαλλικό, και τιμάται και πάλι στα πέντε ευρώ, η τιμή στο εστιατόριο εκτινάσσεται, αφού σου λέει είναι εισαγόμενο! Θα μου πείτε συμβαίνει παντού; Όχι, βεβαίως, αλλά συμβαίνει στα περισσότερα εστιατόρια και στα πλείστα ξενοδοχεία της χώρας.

Είναι λοιπόν ισχυρή η πεποίθησή μου πως, εάν οι Κύπριοι παραγωγοί συμπεριφερθούν έξυπνα, θα μπορέσουν στο χρονικό διάστημα που έρχεται να ελέγξουν την αγορά προς όφελός τους, προκαλώντας μια πραγματική ασφυξία στο εισαγόμενο κρασί, τουλάχιστον σε αυτό που δεν έχει ιδιαίτερο λόγο να έρχεται στο νησί. Και είναι πολλά τα εισαγόμενα που έχουν απλώς στηρίξει την όποια επιτυχή έως τώρα πορεία τους στην έπαρση και την ασχετοσύνη που μας διακατείχε. Είναι δυνατόν να αποκλείσουμε στο σύνολό του το εισαγόμενο κρασί; Όχι, φυσικά, καθώς υπάρχουν ξένα κρασιά που πάντα θα έχουν και λόγο ύπαρξης και καλή σχέση ποιότητας-τιμής. Αυτά θα διατηρήσουν τη θέση τους, πιθανώς με κάποια μικρή κάμψη στις πωλήσεις, όλα τα άλλα θα πρέπει να τα στραγγαλίσει η εμπνευσμένη πολιτική των Κύπριων παραγωγών. Γιατί κάποια στιγμή θα πρέπει, επιτέλους, όλοι να αρχίσουμε να υποστηρίζουμε, και εδώ και στη χειμαζόμενη Ελλάδα, τα δικά μας κρασιά, τα δικά μας προϊόντα, όχι απλώς επειδή είναι δικά μας, αλλά γιατί πολλά από αυτά το αξίζουν.

12/08/2012