Αρχική Σελίδα  |  Επικοινωνία  |  Αναζήτηση:
Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024
Cyprus Wine Pages

Είναι τόσο κακό το Μαύρο;



Η ποικιλία Μαύρο

Ο παππούς μου καταγόταν από την ορεινή Πιτσιλιά. Εκεί, στις κακοτράχαλες πλαγιές της Μαδαρής, απλωνόντουσαν τα μικρά αμπελάκια του, κατάσπαρτα, μισή σκάλα απ’ εδώ, μισή απ’ εκεί… Δύο ποικιλίες όλες κι όλες: το Ξυνιστέρι και το ντόπιο Μαύρο. Τότε δεν υπήρχαν τα Cabernet, τα Merlot και τα συναφή. Πού και πού συναντούσες ανάμεσα στις «κουζούπες» του Μαύρου και καμιά Βαμβακάδα ή «Παμπατζιά», όπως αποκαλούσαν οι Πίτσιλοι το Μαραθεύτικο. Η οινοποίηση γινόταν εντελώς εμπειρικά, με τα υποτυπώδη μέσα που διέθεταν τότε οι χωρικοί. Το άλεσμα γινόταν με τα πόδια ή με τις απλές αλεστικές του χεριού, η ζύμωση λάμβανε χώρα στα πήλινα πιθάρια, το «κούλιασμα» το αναλάμβανε η «κολόκα» κτλ.

 

Όταν όμως το πιθάρι άνοιγε, για να κεράσει το πρώτο κρασί της χρονιάς, ο τόπος «μουσκομύριζε». Ένα κρασί μυρωδάτο, φρέσκο, με ζωηρό κοκκινολιλά χρώμα εύφραινε τους ταλαιπωρημένους κατοίκους ενός τόπου ξεχασμένου και αποψιλωμένου από την καλπάζουσα αστυφιλία. Αυτό το κρασί ήταν σχεδόν αποκλειστικά καμωμένο από ντόπιο Μαύρο. Θυμάμαι έναν φίλο ψυχίατρο, ο οποίος μου είπε περισσότερες από τρεις-τέσσερις φορές ότι δύο κρασιά δεν μπορεί να αποχωριστεί: το Châteauneuf-du-Pape και το καλό «χωρκάτικο»!

 

Θυμάμαι, ακόμη, πως όταν άρχισα να ασχολούμαι πιο συστηματικά με το κυπριακό κρασί, το πρώτο κόκκινο που με συγκίνησε και το πρώτο που μπορούσα να πιω με ευχαρίστηση, πριν από είκοσι περίπου χρόνια, ήταν ο Άγιος Ονούφριος του οινοποιείου Βασιλικό στον Κάθικα. Αυτό το κρασί φιλοξενούσε στη σύνθεσή του τότε ένα σημαντικό ποσοστό ντόπιου Μαύρου. Σήμερα, αν και το ποσοστό αυτό έχει σχεδόν μηδενιστεί, ο Άγιος Ονούφριος εξακολουθεί να είναι, σε εμπορικό επίπεδο, το πλέον επιτυχημένο κόκκινο που παράγεται στη χώρα. Αυτή η επιτυχία, όμως, στηρίχθηκε επί πολλά έτη και στο ντόπιο Μαύρο. Να θυμίσω, επίσης, πως ένα άλλο πολύ επιτυχημένο κόκκινο χαμηλής τιμολόγησης, που αγαπήθηκε από πολλούς οινόφιλους, ο Άγιος Φώτιος του οινοποιείου Κολιός στον Στατό-Άγιο Φώτιο, οινοποιείτο για πολύ καιρό από δύο κρασοστάφυλα, το ντόπιο Μαύρο και το Μαραθεύτικο. Μάλιστα, το Μαύρο συμμετείχε μέχρι πρότινος στο χαρμάνι σε ποσοστό που ξεπερνούσε το 60 τοις εκατόν! Πόσες και πόσες χιλιάδες φιάλες από αυτό το κρασί δεν ήπιαμε με ευχαρίστηση;

 

Δεν ξεχνώ, ακόμη, μια επίσκεψή μου στον ΣΟΔΑΠ, πριν μερικά χρόνια, όταν ο κύριος Αλέξης Ματσιούκα, οινολόγος της οινοποιίας, μου έβαλε να δοκιμάσω από μία ανοξείδωτη δεξαμενή ένα μοσχοβόλο ροζέ. Όταν ρώτησα από ποια ποικιλία ήταν φτιαγμένο, η απάντηση σχεδόν με σόκαρε: ντόπιο Μαύρο!

 

Γιατί τα λέω όμως όλα αυτά; Γιατί επανέρχομαι σ’ ένα θέμα που για όλους τους οινοποιούς της χώρας είναι εδώ και καιρό λυμένο; Γιατί επανέρχομαι σ’ ένα σταφύλι που όχι μόνο δεν ελκύει πια ίχνος φωτός επάνω του, αλλά, αντίθετα, βρίσκεται υπό διωγμόν, μια και τα αμπελοτόπια που είναι φυτεμένα με αυτό ξεριζώνονται το ένα μετά το άλλο; Επανέρχομαι, λοιπόν, γιατί καθόλου δεν έχω πεισθεί ότι το ντόπιο Μαύρο είναι, γενικώς και αδιακρίτως, κακό, άρα ανεπιθύμητο για την τοπική οινοπαραγωγή. Πιστεύω πως υπάρχουν περιοχές της χώρας (Πιτσιλιά, Παναγιά, Στατός, Κάθικας κ.ά.) που είναι σε θέση να δώσουν καλής ποιότητας Μαύρα για παραγωγή αξιοπρεπών κρασιών χαμηλού κόστους για καθημερινή, και όχι μόνο, κατανάλωση. Πιστεύω, επίσης, πως το Μαύρο ουδέποτε έτυχε της προσοχής που του άξιζε και ουδέποτε δουλεύτηκε σωστά στον αμπελώνα. Κανείς μα κανείς δεν μπήκε στον κόπο να ελέγξει έστω και λίγο το σταφυλικό φορτίο, να κάνει μια υποφερτή καλλιέργεια, να επενδύσει, έστω και από περιέργεια, σ’ αυτόν τον περιφρονημένο πυλώνα του κυπριακού αμπελώνα. Προσωπικά, πολύ αμφιβάλλω για τη δυνατότητα των ξένων ερυθρών ποικιλιών να δώσουν καλύτερης ποιότητας καθημερινό κρασί σε σχέση με τη δυνατότητα που έχει το Μαύρο επιλεγμένων αμπελώνων. Το λέω αυτό γιατί ένα κόκκινο χαμηλής τιμολόγησης θα πρέπει να έχει κάποια χαρακτηριστικά, με κυριότερα την απλότητα, τη μαλακότητα και την ισορροπία. Αυτά τα χαρακτηριστικά ίσως είναι σε θέση να τα υπηρετήσει το ντόπιο Μαύρο, περισσότερο απ’ ό,τι το Cabernet ή το Merlot.

 

Στο τέλος-τέλος, ας μην ξεχνάμε και αυτό: ποια θέση θα είχε σήμερα στη συνείδησή μας το Ξυνιστέρι, εάν κάποια στιγμή δεν έκανε την πρώτη ανατροπή το Βασιλικό και τη δεύτερη και μεγαλύτερη ο Πετρίτης; Μήπως θα ήταν άλλο ένα αδύναμο και περιφρονημένο γηγενές κρασοστάφυλο, ανάξιο ενασχόλησης και προβληματισμού;


26/02/2012

Άρθρα: Ποικιλίες

»

Μαντινείες: πόσες καλές υπάρχουν;

15/05/2023

»

Τι να προτείνουμε στο εξωτερικό;

09/06/2022

»

Από Ανατολή ώς Δύση

15/11/2020

»

Ξυνιστέρι στον ορίζοντα

03/11/2020

»

Περί τιμής και σπανιότητας

15/06/2020

»

Βαθυστόχαστο, αλλά εκτός μόδας

27/05/2019

»

Τα σημαντικά άσημα

02/09/2018

»

Ας μείνει Μαύρο!

06/05/2018

»

Οι καλές, οι κακές και οι άχρηστες

29/04/2018

»

Υπάρχουν κακές ποικιλίες;

22/04/2018

»

Νεγκόσκα για όσκαρ

18/03/2018

»

Στον αστερισμό του Ξινόμαυρου

21/01/2018

»

Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή…Μωροκανέλα!

22/10/2017

»

Μωρό κανέλα, πού ήσουνα;

15/10/2017

»

Δεν έχουμε ακόμη καταλήξει

23/07/2017

»

Τελικά το Ξυνιστέρι μπορεί!

11/06/2017

»

Αγιωργίτικο σε στάση

28/05/2017

»

Ένα Ξυνιστέρι δεν φέρνει την άνοιξη

26/03/2017

»

Το Μαύρο που λέγαμε…

19/03/2017

»

Είναι το Μαύρο πολυδύναμο;

09/10/2016

Οίνου Συμβουλευτική Πάνω  |  Πίσω  |  Εκτύπωση  |  Εξειδικευμένη Αναζήτηση  |  Επικοινωνία  |  Αρχική Σελίδα