|
|
Όχι άλλο Merlot!
Να έλθουμε, τώρα, στην Κύπρο. Μίλησα προ επταημέρου για τα καλά κόκκινα που έχουμε τη χαρά να παράγουμε πια στο νησί. Μίλησα για τα πάρα πολύ καλά Syrah, τα εξαιρετικά ενδιαφέροντα Μαραθεύτικα, ακόμη και τα λίγα, αλλά καλά, Cabernet. Άφησα το Merlot για σήμερα. Τι γίνεται με αυτή την ποικιλία; Θα πιάσει κάποια στιγμή σε απόδοση τις προαναφερθείσες, θα μείνει πίσω ή θα τις ξεπεράσει; Κάποιοι φίλοι οινοποιοί επιμένουν να δουλεύουν μαζί της, καθώς τη θεωρούν αξιόλογη και υποσχόμενη. Ο Τσιάκκας φτιάχνει εδώ και καιρό κρασί της ποικιλίας, ο Βλασίδης μπαίνει σιγά-σιγά στο παιγνίδι, ο Μακκάς έχει δώσει τρεις-τέσσερις εσοδείες, η Καμαντέρενα του ΣΟΔΑΠ δουλεύει, επίσης, με το σταφύλι, η οινοποιία Όλυμπος στο Όμοδος, της ΕΤΚΟ, φτιάχνει κι αυτή Merlot, ο Χατζιαντωνάς στην Παρεκκλησιά το ίδιο, αλλά και ο Φικάρδος, που δουλεύει εδώ και λίγα χρόνια την ποικιλία.
Έχω δοκιμάσει όλα αυτά τα κρασιά, τα πλείστα σε περισσότερες από μία εσοδείες, κάτι που μου επιτρέπει να εξαγάγω ένα ασφαλές, με βάση τα έως τώρα δεδομένα, συμπέρασμα. Με βάση λοιπόν την έως τώρα εμπειρία, θεωρώ ότι η ποικιλία δεν έχει προσαρμοστεί στο νησί και συνεπώς δεν είναι εις θέσιν να χαρίσει κρασιά εφάμιλλα αυτών που δίδουν τα Syrah, Grenache, Mourvédre, Μαραθεύτικο και Cabernet Sauvignon. Τα τυπικά οργανοληπτικά χαρακτηριστικά των κυπριακών Merlot που έχω δοκιμάσει είναι, κοντολογίς, τα εξής: χρώμα μεσαίας πυκνότητας, μύτη με πράσινα και χορτώδη χαρακτηριστικά, συνήθως φτωχή σε φρούτο, στόμα απλό, με άγουρες στην πλειοψηφία των περιπτώσεων τανίνες, φτωχό φρούτο και τονισμένη οξύτητα. Από τα τοπικής παραγωγής Merlot απουσιάζουν σημαντικότατα στοιχεία, όπως η φινέτσα, η συμπύκνωση, το φρούτο, οι εξελίξιμες τανίνες και η γευστική ισορροπία, θεωρώ, συνεπώς, ότι θα ήταν άδικο για κάποιον οινοποιό να επενδύσει το μέλλον του σ’ αυτήν την ποικιλία. Είναι, κατά τη γνώμη μου, προτιμότερο να στηρίξει κανείς το αύριο του αμπελώνα και του οινοποιείου του σε σταφύλια ξενικής μεν προελεύσεως, που να προέρχονται δε από την περιοχή του γαλλικού Ροδανού, κι αυτά είναι, ως γνωστόν, τα Syrah, Grenache και Mourvédre. Απείρως φρονιμότερο θα ήταν να επενδύσουμε το αμπελοοινικό μας μέλλον σε γηγενείς ποικιλίες, δυστυχώς, όμως αυτές που υπάρχουν είναι και ελάχιστες και προβληματικές, η καθεμιά για τους δικούς της λόγους. Στην ουσία μιλάμε για το Μαραθεύτικο με τα πάμπολλα αμπελουργικά προβλήματα, που καθιστούν την καλλιέργειά του ασύμφορη έως καταστροφική και το ντόπιο Μαύρο, το οποίο έχει από το σύνολο των εν Κύπρω οινοποιών κατακεραυνωθεί, καθώς η αδυναμία του να δώσει οτιδήποτε καλό έχει πια αναχθεί σε αξίωμα. Πολύ αμφιβάλλω εάν έτσι έχουν τα πράγματα με το ντόπιο Μαύρο, γι’ αυτό επί του θέματος θα επανέλθω εν ευθέτω χρόνω.
Προς το παρόν, κλείνοντας τη σύντομη αναφορά μου στο γαλλικής προελεύσεως Merlot, θα ήθελα να επισημάνω πως η ποικιλία θέλει πιο ψυχρά και υγρά κλίματα απ’ ότι το κυπριακό, συνεπώς θα ήταν προτιμότερο να στραφούμε σε πιο ανθεκτικά στην ξηρασία και τις υψηλές θερμοκρασίες σταφύλια, όπως το Syrah. Βεβαίως, δεν αποκλείω καθόλου το ενδεχόμενο η ποικιλία να αποδώσει στα υψηλότερα αμπελοτόπια της χώρας, όπως, λόγου χάρη, η Πιτσιλιά, από την άλλη, όμως, θεωρώ πως εάν πρόκειται να συνεχίσουμε την καλλιέργεια ξενικών ποικιλιών θα πρέπει να επικεντρωθούμε κάπου (είπα ήδη που) και όχι να κατακερματίζουμε την προσοχή μας σε χίλιες δυο ποικιλίες, που η καθεμιά έχει τις δικές της απαιτήσεις και τις δικές της ιδιομορφίες. Αν είναι να πείσουμε ότι κάτι γίνεται εδώ, ας καταλήξουμε κάπου, τέλος πάντων… |
|