Καιρός για ποτήρι...

Τα αλκοτέστ καραδοκούν παντού! Σε κάθε κλειστή καμπή του δρόμου, σε κάθε πολυσύχναστη οδό, κάθε «ύποπτη» ώρα της νυχτός οι εντεταλμένοι αστυνομικοί αναζητούν τις εκπνοές, που θα τους οδηγήσουν σε έναν ακόμη «μεθυσμένο» οδηγό. Εάν τυγχάνει να είσαι επώνυμος – λ.χ. βουλευτής, υπουργός, τμηματάρχης υπουργείου, υψηλόβαθμο κομματικό στέλεχος κτλ. – είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα τη γλυτώσεις, αφού, βεβαίως, απολογηθεί πρώτα ο αστυνομικός που σε σταμάτησε. Εάν, όμως, τυγχάνει να είσαι ένας «κοινός θνητός», την έχεις βαμμένη! Ο εντεταλμένος θα σε επιπλήξει για την κακή οδηγική συμπεριφορά – παλαιότερα θα σε συλλάμβανε κιόλας – θα σε καταγγείλει, φυσικά, για «οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλης» και θα σε πάει στο σπίτι με το περιπολικό, εάν δεν βρεθεί μες τη νύχτα κάποιος φίλος ή συγγενής πρόθυμος να σε παραλάβει.

Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, αγαπητοί φίλοι ότι πλέον η κατανάλωση οίνου στο εστιατόριο θα πρέπει να είναι μετρημένη. Μία φιάλη να την πιεις με τη σύζυγο ή τον σύζυγο, λόγου χάρη, είναι ποσότητα απαράδεκτη, σύμφωνα πάντα με τους νόμους που ορίζουν τη μέθη. Άρα, λοιπόν, οι εστιάτορες καλούνται πια να αντιμετωπίσουν τα νέα ήθη στην κατανάλωση κρασιού, καλούνται να αντιμετωπίσουν την πιθανότητα να σερβίρουν από τούδε και στο εξής μόνο αναψυκτικά, συμπυκνωμένους χυμούς και εμφιαλωμένο νερό.

Έχω, λοιπόν, να τους προτείνω κάτι, το οποίο θα συμβάλλει τα μέγιστα προς την κατεύθυνση που όλοι, όχι μόνο οι εστιάτορες αλλά και οι οινόφιλοι, επιθυμούμε. Εισηγούμαι, λοιπόν, να αφήσουν τις φιάλες και να πιάσουν τα ποτήρια. Να δώσουν, δηλαδή, στους πελάτες τους πολλές και ποιοτικές επιλογές κρασιών με το ποτήρι. Να σταματήσουν να σερβίρουν μόνο ένα κρασί με το ποτήρι και μάλιστα ευτελούς ποιότητας και να παραθέσουν στον οινοκατάλογό τους δέκα-είκοσι επιλογές κρασιών με το ποτήρι.

Το θέμα «κρασί στο ποτήρι» είναι στην Κύπρο εντελώς παρεξηγημένο. Πρώτα απ’ όλα όλοι σχεδόν οι εστιάτορες και οι ξενοδόχοι θεωρούν πως «κρασί με το ποτήρι» ίσον «κρασί χαμηλής ποιότητας» ή «κρασί χαμηλής τιμής». Η αντίληψη αυτή εδράζεται πρώτον στην άγνοια και την έλλειψη οινικής κουλτούρας που παρατηρείται στο 99 τοις εκατό των χώρων εστίασης της νήσου και δεύτερο στη μιζέρια που χαρακτηρίζει πολλούς ξενοδόχους και εστιάτορες, οι οποίοι δεν διανοούνται να ανοίξουν μία φιάλη ποιοτικού κρασιού από φόβο μη σπαταληθεί κάποια ποσότητα από αυτή. Η ανησυχία αυτή θα μπορούσε να θεωρηθεί βάσιμη, εάν η τιμή πωλήσεως του ποτηριού ήταν η ίδια με την τιμή που θα προέκυπτε εάν διαιρούσαμε την ποσότητα της φιάλης (75cl) με τον αριθμό των ποτηριών που αυτή μπορεί να αποδώσει. Πλην όμως, δεν είναι αυτή η λογική τιμολόγησης του ποτηριού, καθώς δεν μπορεί κανείς παρά να υπολογίσει – εν τινι μέτρω – τη «φύρα» που προκύπτει από το κρασί που θα μείνει αδιάθετο στη φιάλη.

Αν λοιπόν ένα κυπριακό Ξυνιστέρι, που τιμάται ανά φιάλη στα 15 ευρώ, ανοιχθεί, για να σερβιριστεί με το ποτήρι, η τιμή του ποτηριού δεν θα είναι €3 (15€ διά πέντε γενναιόδωρα ποτήρια), αλλά €4, έτσι, έστω και αν μείνει ένα ποτήρι απούλητο ο εστιάτορας θα βγει κερδισμένος κατά €1, αφού θα πωλήσει τελικά τη φιάλη στα €16 (4 ποτήρια επί €4) αντί στα €15, αφήνοντας την ίδια στιγμή ευχαριστημένους τέσσερις πελάτες και πιθανότατα ακόμη έναν, στον οποίο θα κεράσει το ποτήρι που έμεινε απούλητο στη φιάλη. Για να σπαταληθεί, όμως, μία ποσότητα από τη φιάλη θα πρέπει να παρέλθουν τρεις ολόκληρες ημέρες, αφού κάθε κρασί που ανοίγεται μπορεί να διατηρηθεί σε πολύ καλή κατάσταση στο ψυγείο για τρεις ημέρες, εάν προηγουμένως επαναπωματισθεί με τον φελλό του.

Υπάρχουν και πιο επαγγελματικές λύσεις. Μιλάω για τα ειδικά μηχανήματα τα οποία συντηρούν – διά της εκδίωξης του αέρα που εισήλθε στη φιάλη – ένα κρασί σε τέλεια κατάσταση για περισσότερες από τρεις ημέρες, σίγουρα για μία εβδομάδα. Αν αυτές οι υψηλού κόστους μηχανές είναι ασύμφορες για τα μικρά εστιατόρια και τις πολλές ταβέρνες της νήσου, είναι και συμφέρουσες και επιβεβλημένες για τις μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες και δη όσες εξ αυτών επιθυμούν να θεωρούνται πεντάστερες.

Το θέμα «κρασί στο ποτήρι» δεν εξαντλείται, λοιπόν, με το να σερβίρουμε ένα φθηνό κόκκινο κι ένα εξίσου φθηνό και ευτελές ποιοτικά λευκό, αλλά εκτείνεται πολύ πιο πέρα. Στην αλλοδαπή υπάρχουν άπειρα εστιατόρια που σερβίρουν ακόμη και μεγάλα και πολύ ακριβά κρασιά με το ποτήρι, εδώ και πολλά χρόνια, χωρίς οποιοδήποτε πρόβλημα ή οποιαδήποτε ζημία. Αυτό συμβαίνει γιατί ο πελάτης που παραγγέλλει κρασί με το ποτήρι δεν θεωρείται τσιγγούνης και άσχετος, αλλά κάποιος που επιθυμεί να πιει λιγότερη ποσότητα ή κάποιος που προτιμά να δοκιμάσει τρία διαφορετικά ποτήρια, άρα τρία διαφορετικά κρασιά, αφού το φαγητό του απαιτεί κάτι τέτοιο.

Καιρός είναι νομίζω να δώσουμε την επιλογή αυτή και στους οινόφιλους της χώρας μας. Αν και το πλήρωμα του χρόνου έφθασε, δεν αισιοδοξώ, καθώς γνωρίζω τη νοοτροπία που διέπει τους επαγγελματίες της κυπριακής εστίασης. Γι’ αυτό θα προτείνω και κάτι άλλο. Τις μισές φιάλες (37,5cl), οι οποίες σπάνια κάνουν την εμφάνισή τους σε κάποια λίστα ή αν την κάνουν περιορίζονται σε αριθμό στα δάχτυλα του ενός χεριού. Οι μισές φιάλες, όμως, είναι μία πολύ καλή επίσης λύση για κάποιον που δεν επιθυμεί να πέσει θύμα του αλκοτέστ ή που – τέλος πάντων – θέλει να καταναλώσει λιγότερο κρασί. Διαλέγουμε και παίρνουμε, λοιπόν. Κρασί με το ποτήρι, μισές φιάλες ή βαθμούς ποινής!