Όταν ο βαθμός γίνεται σταθμός…

Ένας καλός φίλος, εισαγωγέας οίνων, με πήρε προ ημερών στο τηλέφωνο για να μου πει ότι ο βαθμός που έδωσα στο κρασί του του φάνηκε πολύ χαμηλός. Μου είπε, μάλιστα, πως κάποιοι άλλοι ειδήμονες, μεταξύ τους και ο πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής οινοχοΐας, έδωσαν στο κρασί αυτό πολύ υψηλότερη βαθμολογία. Ενενήντα του έδωσε ο παγκόσμιος πρωταθλητής, ενενήντα τρία ο ανακηρυχθείς ως ο καλύτερος οινοχόος της Κύπρου, με ενενήντα το βαθμολόγησαν δύο οινολόγοι της χώρας, 83 ο αυστηρός κύριος Κωνσταντίνου, που ούτε παγκόσμιος πρωταθλητής είναι, ούτε παγκύπριος, ούτε οινολόγος. Δημοδιδάσκαλος είναι ο άνθρωπος!

Μιλάμε, αγαπητοί αναγνώστες, για ένα κρασί (Grand Circle Cabernet Sauvignon 2009) από τον Νέο Κόσμο, που την περασμένη βδομάδα παρουσίασα από αυτό το βήμα. Το κρασί αυτό διακινείται από τον ισχυρό οινικό όμιλο, που ακούει στο όνομα Hess Family, έναν όμιλο που κατέχει οινοποιεία σε αρκετές αμπελουργικές περιοχές του πλανήτη. Το συγκεκριμένο κρασί λοιπόν είναι, αν όχι το φθηνότερο του οίκου, ένα από τα πιο φθηνά, αφού η λιανική τιμή του (retail price για όσους δεν κατάλαβαν) κυμαίνεται στα 10 ευρώ. Μάλιστα, το κρασί αυτό δεν οινοποιείται από τον οίκο Hess, όπως συμβαίνει με τα πλείστα κρασιά που διακινεί, αλλά εμφιαλώνεται μόνο, αφού στην εμπρόσθια ετικέτα της φιάλης αναγράφεται σαφώς «bottled by Hess» και όχι «produced and bottled by Hess».

Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, να παίρνει 90 ή 93 πόντους ένα κρασί που βρίσκεται στη βάση της γκάμας τού εν λόγω οίκου; Και πόσα θα δώσουμε στα εξαιρετικά, και σαφώς ακριβότερα, Cabernet Sauvignon που παράγει η Hess Family; Η απάντηση του φίλου εισαγωγέα είναι πως το 90 ή το 93 θα το δώσουμε εάν κρίνουμε το κρασί με βάση την τιμή του. Μα αυτοί που έδωσαν τα 90άρια δεν γνώριζαν την ταυτότητα του κρασιού που είχαν στο ποτήρι τους, καθώς η γευστική δοκιμή ήταν «τυφλή», πραγματοποιήθηκε δηλαδή με καλυμμένες τις φιάλες, άρα το επιχείρημα περί τιμής καταρρίπτεται. Έκριναν την ποιότητα και μόνο οι άνθρωποι και την εκτίμησαν στο 90 τοις εκατόν.

Τα ζητήματα που αναφύονται είναι δύο. Το πρώτο έχει να κάνει με τον τρόπο που δοκιμάζουμε. Το δεύτερο έχει να κάνει με τους βαθμούς αυτούς καθαυτούς. Σήμερα, θα σχολιάσω μόνο το δεύτερο, αφήνοντας το πρώτο για την επόμενη Κυριακή, καθώς θεωρώ ότι θα πρέπει να ξεκαθαρίσω κάτι που είναι ζωτικής σημασίας και έχει να κάνει με τον τρόπο που κρίνω και αξιολογώ κρασιά. Να ξεκαθαρίσω λοιπόν ότι όταν αποδίδω σε κάποιο κρασί έναν συγκεκριμένο βαθμό, το κάνω ανεξάρτητα από την τιμή πωλήσεώς του. Με λίγα λόγια ένα 83 των δέκα ευρώ με ένα 83 των τριάντα ευρώ έχουν για τον γράφοντα την ίδια (ή περίπου την ίδια) ποιότητα. Επειδή, δε, μου λέχθηκε ότι κάποιοι αναγνώστες της στήλης δεν αγοράζουν εύκολα τα κρασιά που αξιολογώ με χαμηλότερη του 85 βαθμολογία, να ξεκαθαρίσω ακόμη κάτι. Ένα κρασί των 81, 82 ή 83 βαθμών είναι ένα πολύ καλό κρασί, που αξίζει κανείς να δοκιμάσει και, γιατί όχι, να εντάξει στο καθημερινό  του τραπέζι. Ένα κρασί των 84 βαθμών είναι πάρα πολύ καλό και βρίσκεται ένα σκαλί πριν το εξαιρετικό. Αν αυτό το κρασί διαθέτει καλή τιμή, τότε είναι μια χρυσή ευκαιρία να το προτιμήσουμε. Στο τέλος-τέλος, εάν ένα κυπριακό κόκκινο, λόγου χάρη, αξιολογείται υψηλότερα απ’ όλα τα ομοειδή του, πάνω απ’ όλα τα κυπριακά ερυθρά, και η βαθμολογία του είναι 84 και όχι 88, τι έχει περισσότερη σημασία, το ότι είναι το καλύτερο κόκκινο της χώρας ή το ότι δεν έλαβε μια αριθμητικά υψηλότερη βαθμολογία;

Επειδή ο χώρος προς γραφή ολοένα και συρρικνώνεται, θα τελειώσω με τούτο: οι βαθμοί, και δη οι υψηλοί, δεν είναι στραγάλια να τα μοιράσουμε σε όλους. Οι βαθμοί αποσκοπούν στο να βοηθήσουν τον καταναλωτή να κατανοήσει καλύτερα τη λεκτική αξιολόγηση, τη σχετική δηλαδή περιγραφή, που κάθε φορά τους συνοδεύει. Οι βαθμοί, βεβαίως, φανερώνουν και τη σοβαρότητα με την οποία ασκεί κανείς μία κρίση. Να μην καταντήσουμε σαν τις κυπριακές κριτικές εστιατορίων, που βρίσκουν όλα τα μαγαζιά τέλεια ή σαν τις κρίσεις των δημοσίων υπαλλήλων, σύμφωνα με τις οποίες όλοι είναι εξαίρετοι.

Ολίγη σοβαρότης δεν βλάπτει…

17/04/2011