Τσιάκκας on ice και cola για φινάλε!

Σάββατο, ώρα ενάτη βραδινή. Κάθομαι σε ταβέρνα της Λάρνακας και πίνω Χρυσάμπελο Λαντίδη 2007, μαζί με πάπια ψημένη με πετιμέζι. Εκ των δεξιών μου κάθεται η εκλεκτή μου σύζυγος, στα αριστερά ο κουμπάρος μου Μάριος και απέναντι η κουμπάρα μου Δώρα. Η βραδιά είναι όμορφη, η θερμοκρασία καλή, καθόμαστε έξω, παρότι αρχές Νοεμβρίου. Όλα βαίνουν καλώς, όταν ο κύριος από το διπλανό τραπέζι τινάζει την ατμόσφαιρα στον αέρα. Παραγγέλλει κυνήγι, λαγό αν δεν απατώμαι, και ζητάει να το συνοδεύσει με ροζέ 2009 του Τσιάκκα! Θα μου πείτε: «ροζέ με λαγό;». Θα σας πω: «αυτό είναι το λιγότερο».

Τα όσα ακολούθησαν παρουσιάζουν ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ο κύριος αυτός, βλέπετε, παρήγγειλε μαζί με τον Τσιάκκα και μία μερίδα πάγο! Έσπασε λίγο τα παγάκια και γέμισε τα κολονάτα της παρέας. Αφού τελείωσε με το μοίρασμα του πάγου, έριξε στα ποτήρια τον Ρόδινο 2009! Πάγωσα! Οι τρίχες της κεφαλής μου εγέρθηκαν, η θερμοκρασία του σώματός μου ανήλθε, τα αυτιά μου κοκκίνισαν και τα μάτια μου γούρλωσαν. Έμεινα έκθαμβος! Φρέσκο ροζέ on ice με λαγό στιφάδο!

Πέρασαν μερικά λεπτά, προτού καταφέρω να επανακτήσω ολότελα τις αισθήσεις μου. Προσπέρασα το σοκ και συγκεντρώθηκα στο φαγητό μου. Η ηρεμία δεν κράτησε όμως για πολύ. Ο κύριος απέναντί μου είχε τελειώσει με τον Τσιάκκα on ice και έκανε μια τελευταία προσπάθεια να τελειώσει και με μένα. Παράγγειλε για επιδόρπιο μια coca-cola, που πάει, ως γνωστόν, με όλα! Πήρε τη μικρή γυάλινη φιάλη της coca-cola και άρχισε να τη στυλώνει! Ήταν η στιγμή που σύσσωμη η κοινότητα των γκουρμέ του πλανήτη υποκλίθηκε στο μεγαλείο της πρωτόγνωρης αυτής έμπνευσης. Ήταν η ώρα που μία ακόμη χρυσή σελίδα της κυπριακής γαστροοινικής ιστορίας θα γραφόταν με γράμματα ανεξίτηλα, για να θυμίζει στις μέλλουσες γενεές πώς έτρωγαν οι Κύπριοι του εικοστού πρώτου αιώνα.

Προς στιγμήν, σκέφτηκα να καλέσω την αστυνομία για πρόκληση της δημοσίας αιδούς, μα μετάνιωσα, καθώς θεώρησα πως θα με έπαιρναν για τρελό. Έπειτα, συλλογίστηκα πως η καλύτερη λύση ήταν να αλλάξω θέση, γυρίζοντας πλάτη στον «γκουρμέ» που καθόταν απέναντί μου. Τελικά, δεν έκανα τίποτα απ’ όλα αυτά, παρά μόνο γράφω τούτες τις γραμμές, ίσως για εκτόνωση, ίσως πάλι γιατί θέλω να ξανατονίσω κάτι που πάντοτε πίστευα. Ό,τι, δηλαδή, οι ιθαγενείς της νήσου, στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον, ούτε να φάνε ξέρουν ούτε να πιούνε ούτε να διασκεδάσουν.

Κοιτάξτε ποια εστιατόρια γεμίζουν κάθε βράδυ και θα καταλάβετε. Κάτι ταβέρνες της πλάκας, κάτι μαγαζιά δήθεν υψηλής γαστρονομίας, κάτι κινέζικα της οργής του Θεού, που σερβίρουν σάλτσες μέσα στις οποίες κολυμπούν τα φαγητά, γενικά, κάτι μαγαζιά από τα οποία απουσιάζει το μεράκι και η κουλτούρα. Κοιτάξτε και ποια κρασιά είναι πρώτα σε πωλήσεις. Κάτι παρωχημένες ετικέτες που εξακολουθούν να ελκύουν το ενδιαφέρον του αμαθή Κύπριου. Σταθείτε για λίγο στην κάβα κάποιας υπεραγοράς και δείτε τι κρασί αγοράζουν οι νοικοκυρές για να βάλουν στο φαγητό τους. Μόνο ό,τι συσκευάζεται σε tetra pak, δηλαδή, κάτι ευτελή κρασόξιδα που όχι μόνο δεν θα προικίσουν το φαγητό, αλλά θα το κάνουν χειρότερο! Αυτές, δυστυχώς, εξακολουθούν να παραμένουν οι γαστροοινικές καταβολές μας, αυτή είναι η «κουλτούρα» μας. Κατά τα άλλα, είμαστε τουριστική χώρα που θέλει ποιοτικούς τουρίστες!

14/11/2010