Αρχική Σελίδα  |  Επικοινωνία  |  Αναζήτηση:
Τρίτη, 19 Μαρτίου 2024
Cyprus Wine Pages

Το 60άρι της Μανδουρίας...



Ένα βαρύ μπουκάλι από τη Μανδουρία της Ιταλίας, δώρο από κάποιο φίλο, έφτασε προ ημερών στα χέρια μου. Ήταν ίσως η βαρύτερη φιάλη κρασιού, που κράτησα ποτέ στην παλάμη μου. Χοντρό μπουκάλι, είναι να διερωτάσαι εάν τέτοια σπατάλη γυαλιού αξίζει τον κόπο, όσο καλό και σπάνιο κι αν είναι το κρασί. Ήταν ένα ερυθρό από παλαιά κλήματα ηλικίας 60 και πλέον χρόνων. Η ηλικία των αμπελώνων ήταν από μόνη της ικανή να μου προκαλέσει την περιέργεια. Πώς να ’ταν άραγε το κρασί που κούρνιαζε στη χοντρή και βαριά αυτή φιάλη;

 

Όση κι αν ήταν η περιέργειά μου, άφησα το κρασί για μια βδομάδα στις ιδανικές συνθήκες της κάβας, προτού το ανοίξω. Όταν ήρθε η στιγμή του εκπωματισμού, έπιασα το κολονάτο και σέρβιρα μία μικρή ποσότητα. Το ποτήρι απέκτησε ένα σχεδόν πρωτόγνωρο βάρος, που μαρτυρούσε ότι το κρασί ήταν, όπως και η φιάλη, βαρέων βαρών. Το χρώμα του δεν ήταν απλώς βαθύ κόκκινο, αλλά μαυροκόκκινο, μία ακόμη ένδειξη πάχους και συμπύκνωσης. Η μύτη του ήταν εξαιρετικά συμπυκνωμένη, γεμάτη μαρμελάδες μαυροκέρασων, μαύρων μούρων και δαμάσκηνων, αλλά και μεστή από αρώματα βανίλιας, μέντας και ταμπάκου. Έμπλεος απορίας πλησίασα το ποτήρι στα χείλη και πήρα μια καλή γουλιά. Ήταν ένα πράμα πηχτό και παχύ, που σου έδινε την αίσθηση ότι μασάς παρά πίνεις. Η πρώτη εικόνα του κρασιού, αν και δεν με γοήτευσε πέρα ώς πέρα, μου προκάλεσε ένα ζωηρό ενδιαφέρον. Το 60άρι αυτό της Μανδουρίας ήταν ικανό να σε κάνει να υποκλιθείς στην πυκνότητα και τον πλούτο του.

 

Η δεύτερη γουλιά ήταν λιγότερο εντυπωσιακή. Τα αζύμωτα σάκχαρα του κρασιού και η ολοένα και πιο αισθητή γλυκύτητα ήγειραν τις πρώτες ενστάσεις. Η τρίτη γουλιά μπήκε ακόμη πιο βαθιά στη λογική της αμφισβήτησης, η τέταρτη θα ερχόταν λίγες ώρες αργότερα...

 

... η ώρα του δείπνου και της μεγάλης αλήθειας. Δίπλα στο φαγητό το κρασί όχι μόνο δεν ήταν εντυπωσιακό, αλλά ήταν άνοστο, αταίριαστο και υπερβολικό. Ίσως να φταίνε τα γούστα μου, μα ένιωσα κορεσμένος από το μισό ποτήρι που μετά βίας μπόρεσα να πιω. Λύγισα κάτω από το βάρος του κρασιού! Και σκέφτηκα ότι οι παραγωγοί θα πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουν ότι καλό κρασί δεν είναι κατ’ ανάγκην το παχύ κρασί. Καλό κρασί δεν είναι το κατά Parker κρασί. Καλό κρασί δεν είναι το υπερβολικό κρασί. Θα πρέπει κάποια στιγμή οι παραγωγοί να μάθουν όχι μόνο να προσθέτουν στο κρασί, αλλά και να αφαιρούν. Να αφαιρούν τις υπερβολές, τις ακραίες δηλαδή εκχυλίσεις, το σαρωτικό βαρέλι, το δυναστευτικό οινόπνευμα και όλα τα άλλα που κάνουν το κρασί να «φουσκώνει», χάνοντας συνάμα τη φινέτσα και την αυθεντικότητά του.

 

Παραφράζοντας τον μεγάλο των ποιητών Καβάφη, νομίζω πως φθάνουμε στο ζητούμενο:

«κι αν δεν μπορείς να κάμεις το κρασί σου όπως το θέλεις,

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς: μην το εξευτελίζεις...»

 


17/10/2010

Άρθρα: Αγαπημένα

»

Βροχή

01/11/2023

»

Ο ευγενής που έφυγε

18/07/2023

»

Ο ευγενής που έφυγε

18/07/2023

»

Η ευθύνη του ατόμου

23/10/2022

»

Από την Προβηγκία έρχομαι και πάω κατά Τοσκάνη…

27/06/2022

»

Όταν θέτεις τους κανόνες

01/05/2022

»

…και η περίπτωση Γεροβασιλείου

17/03/2022

»

Η περίπτωση Τσέλεπου…

26/02/2022

»

Ρουβάς, το Petrus των μουσικών

04/01/2022

»

Halloween and Happy Birthday!

30/10/2021

»

Στο έλεος της Αγγλικής

20/04/2021

»

Τα 5 καλύτερα ελλαδικά κόκκινα

13/02/2021

»

Κρασί όπως πανδημία

29/01/2021

»

Αν, όμως, άμωμος άνομος εστί ο άνωμος;

01/12/2020

»

Ο νόμος της ζούγκλας

09/06/2019

»

Ένα κρασί εξοχής, ένα κόκκινο για φιλέτο κι ο Κυβερνήτης της Καλιφόρνιας

16/03/2019

»

Στου βράχου τη σχισμάδα

28/02/2019

»

Της υπομονής και της αγάπης…

31/12/2017

»

Τα υψηλά της ζωής

22/03/2015

»

Οι άθλιοι

12/10/2014

Οίνου Συμβουλευτική Πάνω  |  Πίσω  |  Εκτύπωση  |  Εξειδικευμένη Αναζήτηση  |  Επικοινωνία  |  Αρχική Σελίδα