Σαντορίνη, ένας αμπελώνας που χάνεται

Μέχρι πριν από τρία-τέσσερα χρόνια, η Σαντορίνη ήταν ένας αμπελώνας που παρήγαγε γύρω στις 2500-3000 τόνους κρασί. Εφέτος, μετά βίας θα δώσει 400 τόνους. Μία αμπελουργική κατάρρευση που δύσκολα μπορεί κάποιος να πιστέψει. Μιλώντας με τους οινοποιούς του νησιού, διακρίνει κανείς στα λόγια τους μία προφανή απογοήτευση, καθώς η εικόνα που τα αμπελοτόπια του ιστορικού αυτού τόπου παρουσιάζουν είναι αποκαρδιωτική. Από τη μια, η εγκατάλειψη και ο υπερτουρισμός, από την άλλη, η παρατεταμένη ξηρασία και οι ακραίες θερμοκρασίες έχουν οδηγήσει τις παραδοσιακές κουλούρες της νήσου σε οριακή κατάσταση επιβίωσης. Είναι ενδεικτικό ότι πολλοί παραγωγοί πήραν μόλις ένα-δυο κοφίνια σταφύλι από κάθε καλλιεργούμενο στρέμμα. Ακόμη πιο ενδεικτική είναι η τιμή στην οποία έχουν φθάσει τα σταφύλια, τα οποία στον τελευταίο τρύγο έπιασαν τα 12 ευρώ το κιλό! Αν αναλογιστούμε ότι για μία κλασική φιάλη των 75cl χρειάζεται περίπου ενάμισι κιλό σταφύλι, αντιλαμβανόμαστε ποιο είναι το σταφυλικό κόστος. Αν δε αναλογιστούμε, ακόμη, πως πριν από μία δεκαπενταετία περίπου τα σταφύλια στο νησί πωλούνταν κάτω από το ευρώ κι αν, επιπροσθέτως, συνυπολογίσουμε πως από τα 30000 στρέμματα, που καλλιεργούνταν παλαιότερα, σήμερα έχει απομείνει μετά βίας το ένα τρίτο, με τις πλέον αισιόδοξες προβλέψεις να μιλάνε για 5000 ώς 7000 στρέμματα στο προσεχές μέλλον, καταλαβαίνουμε πως τα πράγματα για τη Σαντορίνη είναι απολύτως οριακά.

Το μεγάλο κρίμα είναι πως τα κρασιά του νησιού συγκαταλέγονται πια ανάμεσα στα κορυφαία και πιο ιδιοσυγκρασιακά του πλανήτη, καθώς έχουν πιάσει θέση στις λίστες κρασιών των κορυφαίων εστιατορίων της υφηλίου, αφού οργανοληπτικά όμοιά τους δεν απαντώνται πουθενά.

Δεν είναι εύκολη η αναστροφή της δραματικής αυτής καταστάσεως, στην οποία έχει περιέλθει ο σαντορινιός αμπελώνας, δεν μπορεί, όμως, να θεωρηθεί αναπόδραστος και ο θάνατός του. Οφείλουμε όλοι να δράσουμε, ο καθείς από το δικό του μετερίζι. Δεν ξέρω εάν πρέπει να είμαι αισιόδοξος, καθώς οι Σειρήνες του τουρισμού και του λάιφ-στάιλ βρίσκουν διαρκώς ευήκοα ώτα, αφού γλυκολάλητες ως είναι προσφέρουν τέρψη κι άλλα τινά εις τους ιθαγενείς. Και κάπως έτσι, εάν δεν δεθούν όλοι γερά στο κατάρτι να μην τους ξελογιάσουν τα τραγούδια τους τα όμορφα, το ιστορικό αυτό κρασί της λάβας, των ανέμων και του άλατος θα περάσει κάποια, ουχί μακρινή, στιγμή στην Ιστορία.