DJANKO, παγωτό άνευ τύψεων!

Το Κουκάκι είναι, ως γνωστόν, η πιο αγαπητή στο τουριστικό κοινό γειτονιά της Αθήνας, λόγω της εγγύτητάς του με την Ακρόπολη. Αν και απεχθάνομαι να κάνω τον τουρίστα, βρέθηκα κι εγώ στο Κουκάκι για μία βολτίτσα στα συμπαθή στενά του. Σε κάποια καμπή του δρόμου είδα ένα παγωτατζίδικο, ονόματι Djanko, το οποίο μου γέμισε αμέσως το μάτι. Και μπήκα. Η ιστορία του ξεκινάει από τη Σύρο, όπου εκεί υπάρχει και μεγαλουργεί το πρώτο μαγαζί. Πίσω από το παγωτό βρίσκεται ο Κωνσταντίνος Καρακατσάνης, που, αν και σπούδασε πολιτικός μηχανικός, έδωσε την καρδιά του όλη κι όλο του τον χρόνο στη δημιουργία του πρώτου αληθινά αγνού παγωτού στον πλανήτη, όσο κι αν αυτό ακούγεται βαρύγδουπο.

Αγνό, γιατί παράγεται από τέσσερα-πέντε υλικά, που σημαίνει φρέσκο βιολογικό γάλα, βιολογικούς ξηρούς καρπούς από συγκεκριμένο προμηθευτή, φρούτα, σοκολάτα Valrhona, αυγά, ζάχαρη. Χωρίς καμία προσθήκη σταθεροποιητών, έτοιμων μιγμάτων παγωτού, συντηρητικών, χημικών πρόσθετων, τεχνητών χρωμάτων και αρωμάτων, μαλτοδεξτρίνη, δεξτρόζη κι όλα τα υπόλοιπα δηλητήρια, που καθημερινά περνούν από το πιάτο μας.

Σιγά μην είναι έτσι, θα πουν κάποιοι. Και πού ξέρουμε τι ρίχνουν μέσα εκεί πίσω στην κουζίνα, η γνωστή καχυποψία του Έλληνα. Έλα που η κουζίνα είναι ανοιχτή και το παγωτό γίνεται εμπρός στα μάτια σου. Έλα, που όταν πας λίγο πριν το κλείσιμο, θα βρεις ελάχιστες μόνο γεύσεις, μια και η παραγωγή σταματάει εγκαίρως προκειμένου το παγωτό, όλο το παγωτό, να καταναλωθεί αυθημερόν.

Είναι νόστιμο αυτό το «απλό» παγωτό; Ή μήπως είναι ολίγον νερόβραστο κι ολίγον άνευρο; Το δοκίμασα τέσσερις φορές κι ήταν και τις τέσσερις εκρηκτικό. Τα φρούτα ήταν φρούτα, το καρπούζι, φερ’ ειπείν, ήταν τόσο συμπυκνωμένο και ζωηρό γευστικά που σε συγκλόνιζε, το πεπόνι, η βανίλια (το φρούτο, εννοώ), όλα ήταν εξαιρετικά. Η σοκολάτα ποίημα, το φιστίκι Αιγίνης ωδή στη γεύση, η κρέμα Καταλάνα όνειρο, γενικώς, ο άνθρωπος πίσω από τη δουλειά είναι μεγάλος μάγκας.

Κλείνοντας, θέλω να εξηγήσω γιατί η περίπτωση του Djanko είναι τόσο σπουδαία. Είναι, γιατί προσωπικώς πάντοτε πίστευα ότι το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημά μας είναι η ποιότητα των τροφών που τρώμε. Ως γνωστόν, είμαστε ό,τι τρώμε κι επειδή πια ό,τι τρώμε είναι από προβληματικό έως σκουπίδι, οι ασθένειες θερίζουν και θα συνεχίσουν να το κάνουν με αυξανόμενο ρυθμό. Το υπ’ αριθμόν δύο πρόβλημά μας είναι η όχι απλώς ανεπαρκής Παιδεία μας, αλλά η εγκληματικά αμελής πλέον Παιδεία, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα που εκφεύγει ίσως της θεματολογίας αυτού του ιστότοπου.

Αν βρεθείτε κάποια στιγμή στην Αθήνα, κάντε μία στάση στο πιο αγνό παγωτό του κόσμου και απολαύστε μια γερή δόση άνευ τύψεων!