Στο Υπερωκεάνειον μυρίζει θάλασσα

Πεντακόσια μέτρα από το πολύβουο λιμάνι του Πειραιά, σε μια κατηφοριά προς τη θάλασσα, στέκει ένα ιστορικό πια μαγαζί που σερβίρει ψάρι, στέκει υπερήφανο το Υπερωκεάνειον. Μικρό μέσα, ίσα που χωράει τρία-τέσσερα τραπεζάκια. Έξω, όμως, η άπλα του πεζοδρομίου αφήνει πεδίο δόξης λαμπρό, καθώς τα τραπέζια και οι ψάθινες παραδοσιακές καρέκλες του μαγαζιού, άλλες πράσινες, άλλες μπλε κι άλλες κόκκινες, στήνουν γερό σκηνικό.

Ο είκοσι και κάτι χρόνων Τάσος, που τρέχει τα 100 σε 10,90 και τα 200 σε 22 δεύτερα, είναι σβέλτος και στην εξυπηρέτηση, καθώς κουμαντάρει τις παραγγελίες με χαρακτηριστική άνεση. Ο συμπαθής ιδιοκτήτης είναι καλομίλητος, φίλος του δικού μας, του Θωμά της Μπέμπας, μικρός ο κόσμος, μια σταλιά.

Το Υπερωκεάνειον σερβίρει κατά κύριο λόγο ψιλό ψάρι, κουτσομουράκια, γλυκοφάγωτα μπαρμπούνια, σαρδέλες, γαυράκια, έχει και μπακαλιάρο ψητό και θράψαλο και καλαμαράκια και σουπιές και ταραμά λευκό και τέσσερις-πέντε σαλάτες και αμπελοφάσουλα και παγωτό καϊμάκι και όλα της θάλασσας τα καλά και τα ευώδη. Η σαλάτα με τα ντοματίνια, που πρώτη έφτασε στο τραπέζι μας, ζουμερή, με ωραίο παξιμάδι, ξινό τυρί Κιμώλου και ψιλοκομμένο φρέσκο κρεμμυδάκι, πέρασε από μπροστά μας σαν μυροβόλος αύρα του δειλινού, καθώς η μέρα σουρούπωνε και χανόταν γλυκά εμπρός στα πόδια μας. Τα μπαρμπούνια, που τα αφράτεψε ένα μαεστρικό τηγάνι, ανέβλυζαν θάλασσα, το ψητό θράψαλο ήταν καλό χωρίς να τρελαίνει, το ίδιο και η σουπιά με ταχίνι, σάλτσα ντομάτας και μπόλικο πιπέρι. Προ του επιδορπίου, πήραμε και μία κουτσομούρες, καλές, αλλά δεν έφταναν σε νοστιμιά και συμπύκνωση γεύσης το μπαρμπούνι.

Από μπίρες θα βρείτε μόνο Φιξ, εξού και τα ποτήρια στα τραπέζια που ’ναι κι αυτά της Φιξ. Συνήθως νευριάζω με αυτά τα μονοπωλιακά, εκεί στο Υπερωκεάνειον δεν θύμωσα, ίσως γιατί ήμουν σε στιγμές ψυχικής ανατάσεως, καθώς το βλέμμα μου γέμιζαν η θάλασσα και ο λιμένας του ιστορικού Πειραιά.

Το Υπερωκεάνειον είναι σαν τη ζωή που δεν έχουμε: απλό, ανεπιτήδευτο, ειλικρινές, τίμιο, γι’ αυτό και μας αρέσει.