Τα αμπέλια ως πυροσβέστες

Πέρυσι, τέτοια εποχή, μια μεγάλη φωτιά στην Πάφο είχε φθάσει μέχρι τη Λεμόνα, όπου βρίσκεται το οινοποιείο του Άγγελου Τσαγγαρίδη. Μαθαίνοντας για την ένταση της φωτιάς, πήρα στο τηλέφωνο τον αγαπητό Άγγελο Τσαγγαρίδη, ιδιοκτήτη της ομώνυμης οινοποιίας, για να τον ρωτήσω κατά πόσον διασώθηκαν οι αμπελώνες του, που με τόσο κόπο μεγάλωνε για χρόνια, για να λάβω μία απάντηση που πολύ με χαροποίησε, καθώς έμαθα από τον οινοποιό ότι όχι μόνο δεν κάηκαν τα αμπέλια του, αλλά στάθηκαν η αιτία να σταματήσει η φονική πυρκαγιά. Καθώς οι αμπελώνες της οινοποιίας ήταν καθαροί, ξεχορταριασμένοι και περιμετρικά απαλλαγμένοι από κάθε λογής ζιζάνιο ή άλλο εύφλεκτο υλικό, δημιουργώντας μία ζώνη ανάσχεσης στην περιφέρειά τους, όχι μόνο έμειναν αλώβητοι από το πύρινο μένος, αλλά εμπόδισαν την επέκταση του κακού.

Ευρισκόμενος εκτός Κύπρου, βλέπω διά τηλεοράσεως το εφετινό κακό που μας βρήκε, μαθαίνω πως ο τόπος μας θρηνεί νεκρούς και τραυματίες, συνειδητοποιώ, με τη σκληρότητα των μαύρων εικόνων που προβάλλονται, πως έχουν χαθεί περιουσίες κι έχουν ακυρωθεί οι κόποι και τα όνειρα μιας ζωής. Κόσμος κλαίει επί ερειπίων, θρηνεί το χαμένο του βιος, το σπίτι του που κάηκε, τη γη του που έσβησε εμπρός στα μάτια του, το κακό δεν περιγράφεται κι ούτε έχει κάποια αξία να περιγραφεί.

Μοναδική σημασία έχει να δούμε τι κάνουμε για να μην ξαναζήσουμε τέτοιες καταστάσεις, να δούμε κατά πόσον μπορούμε να σταματήσουμε την ξέφρενη αυτή πορεία προς τον περιβαλλοντικό όλεθρο. Κοντολογίς, λοιπόν, να τι μπορούμε, κατά τη γνώμη μου, να κάνουμε. Πρώτον, να επιστρέψουμε στην ύπαιθρο, να δοθούν, δηλαδή, γενναιόδωρα κίνητρα, προκειμένου να γυρίσει ο κόσμος στα χωριά του και να επαναδραστηριοποιηθεί εκεί. Δεν είναι εύκολο, ειδικά εάν έχει κανείς μικρά παιδιά, αλλά θα πρέπει να εκπονηθεί ένα γενικό και εξαιρετικά εμπνευσμένο πλάνο, ούτως ώστε να επιστρέψουν στην εγκαταλελειμμένη ύπαιθρο όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι. Κι αν αυτό δεν μπορεί να καταστεί δυνατό σε μεγάλο βαθμό, να δοθούν κίνητρα για να ξαναπιάσουν τις καλλιέργειές τους όσοι άνθρωποι διαθέτουν κτήματα στα χωριά, έστω κι αν αυτοί κατοικούν στην πόλη. Μπορούν, ακόμη, να τεθούν ζητήματα υποχρεωτικού καθαρισμού της περιουσίας ενός εκάστου, έτσι που αυτή να απαλλάσσεται από ξερά χόρτα κι άλλη καύσιμη ύλη κτλ. Δεν θα ήταν κακή ιδέα να κηρυχθούν ως αμιγώς αμπελουργικές ζώνες μεγάλα τμήματα της ορεινής Κύπρου, έτσι που να αναγκαστούν όσοι προσδοκούν σε οικοδομήσιμη υπεραξία των κτημάτων τους να τα πωλήσουν σε αμπελουργούς και οινοποιούς οι οποίοι ψάχνουν γη να αγοράσουν και δεν βρίσκουν, μια και οι ιδιοκτήτες θέλουν να πωλήσουν τα κατσάβραχα για φιλέτο.

Δεύτερον, να αγοράσουμε κι άλλα πτητικά μέσα. Μαθαίνω από τις ειδήσεις ότι το σύνολο των δυνάμεών μας, περί τα 12 αεροσκάφη κι ελικόπτερα, επιχειρούσαν στο μέτωπο της Λεμεσού, με τα παράπονα και την απόγνωση του κόσμου να είναι πρόδηλα, καθώς από πολλές περιοχές ουδέποτε πέρασε ένα πτητικό κατασβεστικό να πραγματοποιήσει μία ρίψη. Συνεπώς, εάν τα 12 ή 13 πτητικά μέσα που έχουμε αυτή τη στιγμή στη διάθεσή μας είναι λίγα, που αυτό καταδεικνύουν τα γεγονότα, να πάρουμε κι άλλα. Εάν χρειάζονται 30, να πάρουμε 30, εάν χρειάζονται 50, να πάρουμε 50! Δεν μας απομένει άλλη επιλογή, καθώς, έαν χάσουμε κι άλλο πράσινο, θα ζούμε πια σε μία χώρα που θα μοιάζει με σεληνιακό τοπίο και τα έξοδα που απαιτούνται σήμερα για την απόκτηση κι άλλων πτητικών μέσων, τα οποία φαντάζουν υπέρογκα, θα είναι απλώς κόκκος σινάπεως εμπρός στα έξοδα που θα απαιτούνται για την περίθαλψή μας, σωματική και ψυχική, μια και θα ζούμε σε έναν μαύρο και έρημο τόπο χωρίς γωνία δροσιάς.