Ακριβαίνουν εξαιτίας της ισχνής δημοσιογραφίας

Προ ημερών, καταπιάστηκα με ένα ζέον θέμα, αυτό της τρομακτικής αύξησης των τιμών στα κρασιά, και όχι μόνο, βεβαίως. Επειδή, όμως, δεν είμαι ειδήμων σε θέματα τροφίμων, καυσίμων ή άλλων αγαθών, όχι πως είμαι μεγάλος ειδήμων στο κρασί, θα περιοριστώ να μιλήσω για τα του οίνου, να μιλήσω για έναν τομέα τον οποίο υπηρέτησα επί δεκαετίες και ελπίζω ότι γνωρίζω επαρκώς, προκειμένου να συζητήσω για θέματα τιμολόγησής του.

Πράγματι, ζούμε σε εποχές ακρίβειας, η ενέργεια έχει ανέβει αρκετά, οι φελλοί, το γυαλί, τα χαρτόνια, τα βαρέλια, γενικώς υπάρχει μία αναντίλεκτη ακρίβεια, η οποία αναντίρρητα θα φορτωθεί και στο κρασί, που δεν βρίσκεται, βεβαίως, στο τιμολογιακά απυρόβλητο. Αυτή η ακρίβεια θα δικαιολογούσε μία αύξηση στις τιμές των παραγόμενων κρασιών, αντίστοιχη της ανόδου των τιμών στις πρώτες ύλες και την ενέργεια, παρά ταύτα, όμως, αυτό που βλέπουμε είναι μία ξέφρενη πορεία προς το τιμολογιακά ευκαιριακό, για να μην πω πρόστυχο, καθώς άλλη εξήγηση δεν μπορώ προσωπικά να δώσω, παρά μόνο να πω ότι πολλοί οινοποιοί μας την είδαν κάπως αλλιώτικα, καθώς φουσκωμένοι από μία εξωφρενική έπαρση βαράνε εις το ψαχνό και όποιον πάρει ο Χάρος.

Γιατί όμως αυτή η ορμητική πορεία προς την τιμολογιακή τρέλα δεν ανακόπτεται; Γιατί αυτή η άνευ ορίων πορεία προς το άπειρο δεν συναντάει κάποια εμπόδια, ούτως ώστε να ανακοπεί ή, αν μη τι άλλο, να επιβραδυνθεί σε κάποιον βαθμό;

Θα απαντήσω στο ερώτημα, κάνοντας μία σύντομη αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν. Στην Κύπρο και την Ελλάδα, πριν από δυο-τρεις δεκαετίες, άρχισαν να μπαίνουν στο παιγνίδι της αμπελοκαλλιέργειας και της οινοποίησης κάποιοι νέοι οινοποιοί, οι οποίοι δειλά-δειλά προσπαθούσαν να στερεωθούν στον χώρο. Κατά το ίδιο περίπου διάστημα πρωτοφανερωνόταν στον ορίζοντα μία μικρή ομάδα δημοσιογράφων οίνου, που έβαζε τα θεμέλια της οινικής επικοινωνίας και αξιολόγησης. Δυστυχώς, μείναμε στα θεμέλια, αφού το οικοδόμημα της δημοσιογραφίας και κριτικής οίνων ουδέποτε προχώρησε. Από τη μια, η απροθυμία των μέσων ενημέρωσης σε Ελλάδα και Κύπρο να εργοδοτήσουν αυτούς τους παθιασμένους με το αντικείμενο ανθρώπους, από την άλλη, η δειλία των περισσότερων αυτών ανθρώπων να ασκήσουν πραγματική κριτική, ενίοτε σκληρή και οξεία, καθώς δεν επιθυμούσαν να διαταράξουν τις σχέσεις τους με τον παραγωγικό κόσμο, τα αποτελέσματα είναι αυτά που βλέπετε, ο κάθε οινοποιός να τιμολογεί το κρασί του κατά το δοκούν και να μην υπάρχει ένας άνθρωπος να τους πει: «σύνελθε, άνθρωπέ μου, ηρέμησε ολίγον, κρασί πουλάς»!

Τα γράφει ο υποφαινόμενος. Και που τα γράφει τι έγινε; Πόσοι τον διαβάζουν και πόσοι τον ακολουθούν και τον στηρίζουν; Το θέμα είναι να αποφασίσουν τα μεγάλης κυκλοφορίας έντυπα του Ελληνισμού ότι θα πρέπει να ασκούν κριτική. Και να προσλάβουν έναν άνθρωπο που να ξέρει από κρασί και που να το λέει η καρδιά του, ο οποίος θα βγαίνει κάθε μέρα ή κάθε εβδομάδα και θα λέει τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Να λέει, δηλαδή, ότι σήμερα δοκίμασα το κρασί του Αντώνη, λόγου χάρη, το οποίο πωλείται στα 30 ευρώ στο ράφι, αλλά, σύμφωνα με την ποιότητά του, θα έπρεπε να πωλείται στα 8 ή 10 ή 12 κτλ. Και το μέσο, εφημερίδα είναι, ραδιόφωνο είναι, περιοδικό, να στέκει άκαμπτο και να στηρίζει τον συνεργάτη του, να μην κλατάρει, δηλαδή, στην πρώτη απειλή για δικαστήριο ή για κόψιμο της διαφήμισης και άλλα ευτράπελα. Δυστυχώς, όμως, οι μάγκες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τρένο!

Οπότε, οι οινοποιοί μας θα συνεχίσουν να μας πουλάνε τρέλα. Εις υγείαν και εις ανώτερα!