Σε προσκυνώ γλώσσα

Είναι σαββατόβραδο και κάθομαι μονάχος στο σπίτι μου στην Αθήνα. Καθώς είμαι μόνος, ανοίγω, σε μια σπάνια κίνησή μου, την τηλεόραση, να δω μήπως έχει κάνα αξιόλογο πρόγραμμα. Πέφτω επάνω στον Μπαμπινιώτη, ο οποίος, συνεπικουρούμενος από τη μαθήτριά του, φιλόλογο, Βίκυ Φλέσσα, παρουσιάζει την εκπομπή «Σε προσκυνώ γλώσσα», ένα πρόγραμμα αφιερωμένο στην ιερότερη των γλωσσών. Γέρασε κι αυτός, σκέφτομαι, και προσπαθεί ο έρμος να εμφυσήσει στις καρδιές των όπου γης Ελλήνων την αγάπη και τον σεβασμό σε ό,τι πολυτιμότερο μας έχει απομείνει, που δεν είναι άλλο από τη γλώσσα μας. Η γλώσσα μας, η οποία μας συνέχει ως Έλληνες, ζηλευτή, πλούσια όσο καμία άλλη στον κόσμο, γλώσσα που ομιλείτε αδιαλείπτως για χιλιάδες χρόνια. Έφθασε ο άνθρωπος στα 86 του, να μάχεται για τα ιερά και τα όσια της φυλής, να εξηγεί με εκείνο το μειλίχιο και μεστό του ύφος, με πάσα καταδεκτικότητα και με πάσα σαφήνεια και εγκυρότητα, τα βαθύτερα μυστικά της ελληνικής γλώσσας, την οποία η συντριπτική πλειοψηφία των ομοεθνών μας ούτε καν στοιχειωδώς γνωρίζει.

Ξέρω καλά τι λέω, καθώς σε μία σκοτεινή περίοδο της ζωής μου, την οποία έχω απωθήσει βαθιά στο υποσυνείδητό μου, υπήρξα δάσκαλος και είδα με τρόμο από κοντά το γλωσσικό επίπεδο και, κυρίως, τη γλωσσική ευαισθησία των πλείστων συναδέλφων μου, αφήνω τους δυστυχείς μαθητές χώρια, καθώς ολίγην ευθύνη φέρουν για το γλωσσικό κατάντημά τους.

Καθώς παρακολουθούσα τον Μπαμπινιώτη, αυτόν τον ακάματο εργάτη της ελληνικής γλώσσας, άνοιξα ένα κόκκινο από το Αμύνταιο, το οποίο, ας σημειωθεί, έλαβε το όνομά του από τον Αμύντα, παππού του Μέγα Αλέξανδρου. Άνοιξα ένα Ξινόμαυρο του 2020 από προφυλλοξηρικά κλήματα εκατονταετίας, το οποίο ζυμώθηκε με τις ιθαγενείς ζύμες, ωρίμασε και πέρασε στη φιάλη χωρίς να φιλτραριστεί ή να κολλαριστεί, κλείνοντας μέσα του όλη την αυθεντικότητα και την αλήθεια της μακεδονικής γης, ένα κρασί θαυμάσιο, βαθύ και πολύπλοκο, για το οποίο θα μιλήσω ειδικώς εν ευθέτω χρόνω.

Τη στιγμή αυτή, της ειλικρινούς δοκιμής τούτου του γνήσιου κόκκινου, ήρθε να διαταράξει κατά τρόπο βάναυσο μία εκπομπή του διάσημου σεφ Άκη Πετρετζίκη, ονόματι Akis Food Tour, η οποία, στο συγκεκριμένο επεισόδιο, παρουσίαζε κάποια σχετικά γαστρονομικά θέματα από την Κω. Εν τω μέσω της εν λόγω εκπομπής έπαιζαν κάποια σποτάκια, τα οποία διαφήμιζαν την έτερη εκπομπή του Άκη, ονόματι Kitchen Lab!

Κάθομαι, λοιπόν, δικαίως και σκέφτομαι. Γιατί αυτά τα ξένα ονόματα, ποία η χρεία επιστράτευσής τους; Χάθηκαν τα ελληνικά ονόματα, άπειρα μπορούν να επινοηθούν, καλύτερα, οικειότερα εις εμάς τους Έλληνες, συνεκτικά διά το έθνος, τιμιότερα για τους τηλεθεατές. Γιατί καταφεύγουμε στην αγγλική; Αδυνατεί μήπως η γλώσσα μας να αποδώσει το επιδιωκόμενο μήνυμα της εκπομπής; Δυσκολεύεται να προσεγγίσει ευκρινώς και καταλλήλως το μήνυμα, που ο τηλεοπτικός σταθμός και η συγκεκριμένη εκπομπή επιθυμούν να μεταδώσουν στο τηλεοπτικό κοινό; Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν συμβαίνει, ασφαλώς. Η αγγλική αποτελεί επιλογή. Για ακατάληπτους εις εμέ λόγους, η χρήση της αγγλικής συνεχίζει να τροχίζει νυχθημερόν ό,τι έχει απομείνει από μία πνέοντα τα λοίσθια ελληνική, η οποία εργολαβικώς και άνευ οίκτου ευτελίζεται διαρκώς χωρίς αιδώ. Υπάρχει λύση; Κατ’ εμέ, μόνο μία, δυστυχώς, μας έχει απομείνει. Να απαγορεύσει το κράτος διά νόμου τη χρήση της αγγλικής στα κανάλια, να υποχρεώσει τους νυν και τους επίδοξους καναλάρχες, δημοσιογράφους και παρουσιαστές κάθε λογής να χρησιμοποιούν ελληνικά και μόνο ονόματα. Το ίδιο προ πολλού θα έπρεπε να είχε πράξει και με τους οινοποιούς μας, που συνεχίζουν να ομνύουν εις την αγγλική. Και με τους εστιάτορές μας, που συνεχίζουν να τυπώνουν τους καταλόγους τους στην αγγλική, το ίδιο και με τους ξενοδόχους μας και με έναν σωρό άλλους επαγγελματίες. Δυστυχώς, άλλη οδός σωτηρίας δεν έχει μείνει, άλλως πως θα καταλήξουμε μία ώρα αρχύτερα να μιλούμε αλαμπουρνέζικα. Δεν είμαστε μακριά.