Μία εξαίρεση μέσα στις εξαιρέσεις

Χθες, λίγο μετά το μεσημέρι, ευρέθηκα σε μία στιγμή ρέμβης και ψυχικής ανατάσεως, λόγω ενός σημαντικού δι’ εμέ γεγονότος, το οποίο ανέμενα καιρό. Οι κόρες μου, πονηρές κι έτοιμες να εκμεταλλευτούν πάσα κατάσταση και πάσα αδυναμία μου, καθώς με βρήκαν σε στιγμές λυτρώσεως, μου ζήτησαν να τους κάνω το τραπέζι σε έναν τόπο πολιτισμένο, όπως τον χαρακτήρισαν. Σε έναν τόπο καλοβαλμένο και, βεβαίως, κλιματιζόμενο, που να σερβίρει, κατά προτίμηση, σούσι, έχουν γίνει, βλέπετε, του σούσι οι νέοι σήμερα.

Λαμβάνοντας όλα τα δεδομένα κι όλα τα αιτήματα υπόψη, κατέληξα αμέσως στο Zen Room, στη Λεμεσό, στο οποίο έτυχε να δειπνήσω άλλες πέντε-έξι φορές κατά το παρελθόν. Αν και είχε παρέλθει αρκετός καιρός από την τελευταία μου επίσκεψη εκεί, δεν δίστασα, είπα στα κορίτσια να φορέσουν τα καλά τους και, χωρίς περίσκεψη, μπήκαμε στο αμάξι να οδεύσουμε για την πόλη των πύργων. Σε 40 περίπου λεπτάκια ήμασταν εκεί, περί τις επτά και κάτι το δείλι, την ώρα που ο ήλιος, ξέπνοος πια, έγερνε βαρύς στη δύση. Η νύχτα ήταν μαγική, καθώς υγρασία δεν υπήρχε, παρά μόνο ένα δροσερό αεράκι, που κεντούσε γλυκά κάθε πόρο του δέρματός σου. Μπήκαμε στο Zen, μία ευγενής κυρία μάς οδήγησε στο τραπέζι μας. Ξύλινο, στιβαρό, στημένο με γούστο, των έξι ατόμων, αν και ήμασταν τέσσερις, άπλα και άνεση και χαρά. Να μην τα πολυλογώ. Πήραμε σούσι, σαλάτα, νούντλς, πάπια από το διπλανό κινέζικο, που ανήκει στον ίδιο εστιατορικό όμιλο, πήραμε και μία φιάλη Grüner-Veltliner του κορυφαίου Bründlmayer και περάσαμε ζάχαρη. Θα εξηγήσω γιατί: το εστιατόριο ήταν καθαρό, άνετο, συντηρημένο, ήσυχο (οι μάγειρες στην κουζίνα δούλευαν ήρεμα και συντονισμένα σαν καλοκουρδισμένο ρολόι), καλά κλιματιζόμενο. Η εξυπηρέτηση, αν και όλοι όσοι μας πλησίασαν δεν μιλούσαν ελληνικά, ήταν εξαιρετική. Εδώ, θα πρέπει να σταθούμε σε ένα εθνικό πλέον ζήτημα, αυτό που έχει να κάνει με την ακατάληπτη εις εμέ στάση όλων σχεδόν των συμπατριωτών μας να αρνούνται επιμόνως να εργαστούν στην εστίαση, με αποτέλεσμα να βλέπουμε μόνο ξένους στα εστιατόριά μας. Ίσως, όμως, να είναι και καλύτερα έτσι, καθώς το επίπεδο της εξυπηρέτησης είναι ανώτερο με τους ξένους απ’ ό,τι με πολλούς κανακεμένους δικούς μας, οι οποίοι δεν ανέχονται μύγα στο κουτσό σπαθί τους. Τέλος, το φαγητό. Τα σούσι ήταν τα καλύτερα που έχω ποτέ δοκιμάσει στην Κύπρο, τα νουντλς το ίδιο, η πάπια, επίσης, την ισοφαρίζει μόνο το ασιατικό του Four Seasons, η σαλάτα από τις απολύτως κορυφαίες στο είδος της. Το σέρβις στο κρασί πάρα πολύ καλό, οι δε τιμές απολύτως δίκαιες για το επίπεδο του μαγαζιού.

Φεύγοντας, καθίσαμε στην Chesters, για παγωτό τα κορίτσια και για καμιά μπιρίτσα ο γράφων. Ο χώρος προσεγμένος, το σέρβις πολύ καλό, η δε βαρελίσια ΚΕΟ που παρήγγειλα ήταν η καλύτερη που έχω πιει εδώ και χρόνια, καθώς έφθασε κοντά μου ολόφρεσκια, στο σωστό ποτήρι και στην ιδεώδη θερμοκρασία.

Όσο καθόμασταν στον  χώρο της ιστορικής πια αυτής μπιραρίας, συζητούσαμε με τη σύζυγό μου για το πόσο ικανός επιχειρηματίας είναι ο ιδιοκτήτης του χώρου, ο Αντώνης Ευέλθοντος, ο οποίος καταφέρνει και διατηρεί σε ένα ζηλευτό επίπεδο όλες αυτές τις διαφορετικές μεταξύ τους μονάδες εστίασης. Υποκλίνομαι και τον συγχαίρω ειλικρινώς. Ένα μόνο παράπονο έχω από αυτόν. Άρεσε η επίσκεψή μας πολύ στις εκλεκτές μου θυγατέρες και έχω μπει σε μεγάλους μπελάδες, καθώς μου δήλωσαν ότι θέλουν να δειπνούν στο Zen συχνότερα. Κι επειδή ευρισκόμουν, ως είπαμε, σε κατάσταση ευφορίας, τους το υποσχέθηκα. Καλά να ’μαστε και θα επιστρέψουμε λίαν συντόμως…