Οι τιμές δείχνουν την έπαρση

Τους οινοποιούς μας τους έζησα από την πρώτη σχεδόν στιγμή της πορείας τους, καθώς ακολουθήσαμε μία μάλλον κοινή χρονικά διαδρομή, ο καθένας από το δικό του μετερίζι και με τη δική του αποστολή. Ήταν δύσκολα τα πρώτα χρόνια, όταν σχεδόν όλοι τους ξεκινούσαν από μηδενική βάση, δίχως αμπέλια, δίχως κατάλληλα εξοπλισμένο οινοποιείο, δίχως πείρα, να φτιάξουν κρασί. Έβλεπα και καταλάβαινα την αγωνία τους, τον κάματό τους, την προσπάθεια να ξεφύγουν από την αρχική μετριότητα και να οδεύσουν προς την οινική ποιότητα. Σε αυτήν τους την προσπάθεια υπήρξα, θέλω να πιστεύω, συνοδοιπόρος και, με τον τρόπο που προσωπικώς αντιλαμβανόμουν σωστό, υποστηρικτής. Λέω «με τον τρόπο που προσωπικώς αντιλαμβανόμουν σωστό», καθώς πρώτιστο μέλημά μου πάντοτε ήταν η ειλικρίνεια έναντι του αναγνώστη, συνεπώς, απέφευγα επιμελώς να γίνομαι διαφημιστικός ή, ακόμη χειρότερα, κόλακας. Τότε, στα πρώτα αυτά δύσκολα βήματα των οινοποιών μας, έβλεπα την ανάγκη τους να ακούσουν μία άποψη για τα κρασιά τους, να μάθουν ποιας αποδοχής τυγχάνουν τόσο από τους πιο ειδικούς όσο και από το οινόφιλο κοινό. Σιγά-σιγά αυτή η ανάγκη καταλάγιασε, καθώς τα χρόνια περνούσαν, φέρνοντας μαζί τους μία αναντίλεκτη πρόοδο για την οποία άπαντες είμαστε ευτυχείς. Σήμερα πια, που η κυπριακή αμπελουργία και οινοποίηση έχουν φθάσει σ’ ένα ικανοποιητικό επίπεδο, σπάνια συναντά κανείς οινοποιούς που να επιθυμούν να ακούσουν με ειλικρίνεια τη γνώμη κάποιου, καθώς είναι, οι πλείστοι τουλάχιστον, πεπεισμένοι για τα υψηλά κατορθώματά τους. Ακόμη χειρότερα φέρονται ορισμένοι εκπρόσωποι της δεύτερης γενιάς, η οποία βρήκε έτοιμη μία καλή κατάσταση σε αμπελώνα και οινοποιείο και, με μία ήσσονα πλέον προσπάθεια, πορεύεται κομπάζοντας.

Ενταγμένη σε αυτό το πλαίσιο είναι και η οπτική μέσα από την οποία βλέπουν, παλαιότεροι και νεότεροι, την τιμολογιακή πολιτική των οινοποιείων τους, καθώς, της παραμικρής ευκαιρίας δοθείσας, ουδέν πρόβλημα έχουν να αυξήσουν το αντίτιμο για την απόκτηση των οίνων που παράγουν, οι οποίοι, έτσι κι αλλιώς, είναι τόσο εκλεκτοί που αιτιολογούν κάθε ανατίμηση! Με εγκλωβισμένους τους οινοποιούς μας σε αυτή τη λογική, φθάσαμε στο σημείο να βλέπουμε ακόμη και τα απλούστερα των Ξυνιστεριών στα 10 περίπου ευρώ στο ράφι της υπεραγοράς και τα ελάχιστα κόκκινα που πίνονται με ευχαρίστηση στα 15 και βάλε.

Θα αντιτείνουν, όπως πάντοτε κάνουν, οι φίλτατοι παραγωγοί μας, ότι έχει ακριβύνει η ενέργεια, έχει ακριβύνει το γυαλί, άρα οι φιάλες, έχουν πάει πάνω οι φελλοί και τα καψύλια κτλ. Όλα αυτά ισχύουν και είναι σωστά και ωραία και εν μέρει μπορούν να αιτιολογήσουν μία κάποια αύξηση στις τιμές, αλλά υπάρχει ένα ζήτημα που πρέπει να συνυπολογίσουμε στον συλλογισμό μας, προτού καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι οι αυξήσεις ήταν αναπόφευκτες. Το ζήτημα είναι, λοιπόν, ότι τα πλείστα τοπικά κρασιά ήταν υπερτιμημένα προ κρίσης, κάποια δε εξ αυτών ήταν ιδιαίτερα υπερτιμημένα πριν από το ξέσπασμα των πολέμων που ταλανίζουν τη γειτονιά μας και την άνοδο των πρώτων υλών και της ενέργειας, άρα, αφού ήταν κοστολογημένα ευθύς εξαρχής υψηλότερα από την πραγματική τους αξία, θα έπρεπε οι οινοποιοί μας να απορροφήσουν ένα σημαντικό ποσοστό των αυξήσεων, ανεβάζοντας την τιμή των κρασιών τους λελογισμένα.

Θα μου πείτε: «και ποιος είσαι εσύ, λεβέντη μου, που θα πεις στους οινοποιούς πόσο θα πουλούν και πόσο θα αυξάνουν τις τιμές τους, εδώ είναι ελεύθερη αγορά και ο καθένας αποφασίζει ελεύθερα πόσο θα πουλάει και σε όποιον αρέσει». Σωστό αυτό, ουδεμία ένσταση. Αλλά, ακριβώς επειδή ζούμε σε μία ελεύθερη και δημοκρατική χώρα και ο καθείς, ακόμη και ο αδαής και πείσμων γράφων, δικαιούται να εκφράζει ευπρεπώς τη γνώμη του, λέω, ως κατακλείδα, τούτο: «οι οινοποιοί μας βρήκαν και κάνουν, τελεία και παύλα»!