Όταν οι αυξήσεις είναι αιφνίδιες

Τα ξαναείπαμε. Έξω πολύ σπανίως βγαίνω στη Λευκωσία, κάθε δυο-τρεις μήνες να βγω σε μία ταβέρνα που την κόβω καθαρή και τίμια, χωρίς φανφάρες και πολλά-πολλά. Εκεί που κάθομαι λοιπόν σ’ ένα εστιατόριο μέσα, μου διηγείται ο ιδιοκτήτης τις ανησυχίες του σχετικά με τις τιμές των κυπριακών κρασιών. Μου εξηγεί πως πάνω που είχε ετοιμάσει τη λίστα με τα κρασιά του, τσουπ, πετάγεται στην επόμενη παραλαβή ο παραγωγός και, άνευ οιασδήποτε προειδοποιήσεως, ρίχνει μία αύξηση στο προϊόν. Τι να κάνει ο έρμος ο εστιάτορας, δηλαδή, εδώ που τα λέμε; Να αλλάζει κάθε τρεις και λίγο τον κατάλογό του, όποτε καπνίσει στον κάθε παραγωγό να ρίχνει μία κάποια αύξηση; Έτσι κάνουν τα καλά παιδιά; Αύξηση όποτε γουστάρουν; Κι ας έχει κάνει ο άλλος τους καταλόγους του κι ας έχει προβεί στους υπολογισμούς και στα κουμάντα του; Δεν ξέρω, εγώ ένας ταπεινός δασκαλάκος είμαι, δεν είμαι οινολόγος του λόγου μου, ούτε καν οινοποιός, δεν ξέρω, κάτι θα ξέρουν οι παραγωγοί μας καλύτερα για να έχουν πάρει τέτοια φόρα οι τιμές, δεν θέλω να τους κακολογώ τους ανθρώπους. Καλά παιδιά είναι, άνθρωποι του μεροκάματου, τι ζητάνε κι αυτοί; Κάνα εικοσάρικο για τα Μαραθεύτικα, τα Syrah, τα Cabernet, τις Λευκάδες και τα Γιαννούδια τους, ψιλοπράματα βρε παιδάκι μου. Εικοσάρικο στο ράφι, πενηντάρικο στο εστιατόριο, μπιρ παρά που λέμε.

Καλά παιδιά, δεν λέω, για το καρβέλι πάνε οι άνθρωποι. Πλην, όμως, δεν έχουν πιστεύω κατανοήσει κάτι. Βέβαια το λέω με κάθε επιφύλαξη, καθώς ένας απλός καταναλωτής είμαι, ίσως και να κάνω και μέγα σφάλμα. Δεν έχουν κατανοήσει, κατά τη γνώμη μου, ότι ο κύριος λόγος που ο κόσμος εδώ στο νησί το ευλογημένο αγόραζε τα κρασιά τους δεν ήταν γιατί αυτά, ειδικά τα κόκκινα, ήταν ή είναι κάτι πολύ σπουδαίο ως προς την ποιότητά τους αυτή καθεαυτή, αλλά γιατί ήταν καλά σε σχέση με την τιμή τους, τα αγόραζαν, δηλαδή, περισσότερο γιατί ήταν τιμολογιακά προσιτά και λιγότερο γιατί ήταν εξαιρετικά. Να κατανοήσω μία αύξηση στα κρασιά των πέντε, των έξι, άντε των επτά ευρώ, που αιτιολογείται από την αύξηση στις τιμές των πρώτων υλών και εν μέρει της ενέργειας, πώς να αιτιολογήσω, όμως, την αύξηση σε ένα Μαραθεύτικο, λόγου χάρη, το οποίο πωλείτο μέχρι πρότινος στα 16 ευρώ και σήμερα έχει πάει στα 18 με 20; Δηλαδή, αν έχει πάρει κάποια αύξηση ο φελλός και μία κάποια αύξηση η φιάλη, δεν μπορούν τα 16 ευρώ να την απορροφήσουν και θα πρέπει να ακριβύνει κι άλλο ένα ήδη ακριβό κρασί; Θα μου πείτε: και ποιος είσαι εσύ, ρε φίλε, που θα πεις τι είναι ακριβό και τι όχι; Ποιος είσαι εσύ, βρε αδερφέ, που θα σχολιάσεις πόσο θα πουλάει ο κάθε ένας, δημοκρατία δεν έχουμε, ελεύθερο εμπόριο δεν έχουμε;

Θα σας πω ποιος είμαι. Είμαι ένας νευριασμένος άνθρωπος, που έχει σιχαθεί όλη αυτή την έπαρση, ένας μπουχτισμένος άνθρωπος, που βρίσκει αποκρουστική την πραγματικότητα των ημερών, που θέλει έναν οικογενειάρχη, ο οποίος βγαίνει για να φάει ένα σουβλάκι κι ένα τζατζίκι, να πρέπει να πληρώσει το λιγότερο 30 ευρώ για ένα μπουκάλι τοπικό κόκκινο, είμαι ένας άνθρωπος, και συγνώμη για τη διαπίστωση, που απόμεινε μοναχός του να ψέγει και να καυτηριάζει καταστάσεις, καθώς όλοι σχεδόν οι συνάδελφοί μου, που παριστάνουν τους δημοσιογράφους και τους γευσιγνώστες, το μόνο που κάνουν είναι να μιλάνε γενικώς και αορίστως για ένα κρασί, αραδιάζοντας αρώματα και γεύσεις και άλλα τινά, με κύριά τους έγνοια να τα πηγαίνουν καλά με τους οινοποιούς και όλους τους εμπλεκόμενους στον αμπελοοινικό κλάδο και με μοναδικό τους σκοπό να μην θίξουν κανένα και να μην σπιλώσουν την «άσπιλη» εικόνα τους.

Και επειδή είμαι μεν νευριασμένος, αλλά δεν σκοπεύω να είμαι και άδικος, κλείνοντας να πω ότι δεν τσουβαλιάζω με τα όσα λέγω όλους του οινοποιούς της χώρας, αφού υπάρχουν κάποιοι που εξακολουθούν να σέβονται τόσο την αποστολή τους όσο και τους πελάτες τους, δυστυχώς, όμως αυτοί έχουν καταντήσει μία μικρή μειοψηφία μέσα σε όλο αυτό το συνονθύλευμα της αρπαχτής και της γενικευμένης έπαρσης, που οδηγεί στην ενίοτε αιτιολογημένη και ενίοτε εντελώς αναιτιολόγητη ακρίβεια.