Όταν ένας αερομεταφορέας μαγειρεύει

Θα πω σήμερα κάποια πράγματα για την εστίαση, με την οποία έχουμε εσχάτως καταπιαστεί. Κι ας γελάσει μαζί μου και το παρδαλό κατσίκι, δεν πειράζει. Είναι Θεοφάνεια και τυγχάνει να ταξιδεύω από Αθήνα προς Λάρνακα, μία διαδρομή που κάνω δεκάδες φορές τον χρόνο. Κι επειδή ταξιδεύω συχνά, η Αεροπορία Αιγαίου, όπως είναι το επίσημο όνομα στα ελληνικά της γνωστής σε όλους μας Aegean, μου έχει παραχωρήσει κάποια πολύ σημαντικά προνόμια. Ένα εξ αυτών είναι η δυνατότητα που έχω να επισκέπτομαι δωρεάν τα Σαλόνια Διακεκριμένων Επιβατών, τα γνωστά lounge, όχι μόνο στην Αθήνα και τη Λάρνακα, αλλά και όπου αυτά υπάρχουν σε κάθε γωνιά της γης, αρκεί να ταξιδεύεις με κάποια από τις αερογραμμές μέλη της Star Alliance. Μεγάλο πράγμα, στ’ αλήθεια. Το καλύτερο σαλόνι επιβατών της Αεροπορίας Αιγαίου βρίσκεται στον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών, έχω, άλλωστε, ξαναγράψει αναλυτικά για τον εν λόγω χώρο, ο οποίος έχει δημιουργηθεί πρόσφατα σε ένα εξαιρετικό σημείο του αερολιμένα, με πανοραμική θέα στον αεροδιάδρομο και τις γύρω από το αεροδρόμιο περιοχές.

Ταξιδεύω, λοιπόν, ανήμερα των Θεοφανείων, της μεγάλης αυτής εορτής της Χριστιανοσύνης, φθάνω στο σαλόνι επιβατών κατά το μεσημέρι και, αφού αφήνω κάπου με ασφάλεια τα πράγματά μου, κινώ προς τον μπουφέ, προκειμένου να σερβιριστώ για μεσημεριανό. Είχα ξυπνήσει ενωρίς και μέχρι να κλείσω το σπίτι και τα μπαγκάζια μου δεν πρόλαβα να πάρω πρωινό, οπότε η όρεξή μου είναι σχετικά καλή και ικανή να μου επιτρέψει να δοκιμάσω πέντε-έξι από τα φαγητά-εκθέματα της αεροπορικής. Θα μου πείτε: έλα, καημένε, τι θα φας τώρα σ’ ένα μέρος που μαγειρεύει μία αεροπορική εταιρεία;

Επήρα, λοιπόν, χριστουγεννιάτικη γέμιση με κιμά, κάστανο, σταφίδες και άλλα τινά, επήρα πουρέ από κάστανο, έβαλα στο πιάτο μου μοσχάρι με αποξηραμένα δαμάσκηνα και βερίκοκα, στο πλάι έστησα ωραία και δύο ντολμαδάκια. Στο ένα χέρι το πιάτο με τα προαναφερθέντα, στο άλλο ένα μικρό γυάλινο μπολ με σαλάτα από φασολάκια, παξιμαδάκι, ντοματίνια και φέτα. Τα πάω στο τραπέζι μου. Πίσω μου το μπαρ με τα κρασιά, τα οποία επιλέγει σε τακτά χρονικά διαστήματα ο φίλος Κωνσταντίνος Λαζαράκης MW, συνεργάτης της Aegean. Παίρνω ένα καλό κολονάτο και βάζω λίγο Ξινόμαυρο.

Θα ακουστώ παράξενος και υπερβολικός, αλλά ένα έχω να πω. Στο σαλόνι της Aegean έφαγα καλύτερα από όλα ανεξαιρέτως τα μαγαζιά της Αθήνας, στα οποία έτυχε να δειπνήσω τις γιορτινές ημέρες που πέρασαν. Καλύτερα και από τα μισελενάτα, καλύτερα και από αυτά τα ιταλικά με την ωραία ατμόσφαιρα και διακόσμηση, για τα οποία θα μιλήσουμε εν ευθέτω χρόνω, καλύτερα και από μερικές καλοβαλμένες ταβέρνες στις οποίες έτυχε να βρεθώ. Πας καλά; Ίσως αναρωτηθούν κάποια παλικάρια της εστίασης και της κριτικής, όλοι αυτοί οι κριτές της οκάς, που μας έχουν αλλάξει τα φώτα με τις κολακείες, τις ανούσιες περιγραφές, την ατολμία και την ασπόνδυλη «άποψή» τους. Η απάντηση είναι απλή: «όχι, δεν πάω, δεν πάω καθόλου καλά»! Γιατί, όταν πηγαίνω να φάω σε μέρη αστεράτα και χρυσοσκουφάτα, όπου το κεφάλι κάνει 100 ευρώ το λιγότερο και με περιπαίζει ο εστιάτορας με κάτι περιγραφές φουσκωτικές και βαρύγδουπες, πώς να είμαι καλά, βρε αδελφέ;

Λοιπόν, προσωπικά αυτό πιστεύω, η Aegean μαγειρεύει καλύτερα από τα πλείστα μαγαζιά «υψηλής» εστίασης στην Αθήνα, για Λευκωσία δεν το συζητάμε καθόλου. Μπορεί να έτυχε που ήταν εορταστικό το μενού την ημέρα των Θεοφανείων, μπορεί να είχε κέφια εκείνη την ημέρα ο σεφ, μπορεί, δεν το αποκλείω. Εορταστικό, πάντως, ήταν και το μενού στην Αθήνα τις δύο εβδομάδες που βρέθηκα εκεί. Εορταστικό, βεβαίως, μόνο στις τιμές, γιατί ποιοτικώς ήταν μία νέτη-σκέτη απογοήτευση.