Κρασί και Τέχνη στην ΑΣΚΤ

Το Σάββατο, 21 Οκτωβρίου, βρέθηκα στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ) Αθήνας, όπου δύο μεγάλες μου αγάπες συναντήθηκαν. Το κρασί, παλιά στέρεα αγάπη και η Τέχνη, ένας έρωτας που ολοένα και φουντώνει. Εκεί, στις εγκαταστάσεις της Σχολής, διοργανώθηκε μία έκθεση τοπικών οινοποιείων, 80 στον αριθμό, η οποία στήθηκε με έναν τρόπο απλό, άμεσο και ειλικρινή, όπως και στις σχετικές φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο θα δείτε. Κατά κύριο λόγο, οι οινοποιητικές μονάδες που συμμετείχαν ήταν μικρές και πολλές εξ αυτών νέες στο οινικό πεδίο, κάποιες δε διέθεταν μόνο αμπελοτόπια κι όχι ιδιόκτητο οινοποιείο. Δεν έλειπαν, όμως, και τα πιο γνωστά ονόματα της ελλαδικής οινικής σκηνής, παρότι μειοψηφούσαν.

Τους τοίχους του εκθεσιακού χώρου κοσμούσαν έργα από τη συλλογή της ΑΣΚΤ, ελαιογραφίες παλαιών σπουδαστών, που σήμερα τιμούν την ιστορία της σύγχρονης ελλαδικής τέχνης. Το όλο σκηνικό συμπλήρωνε μία απολύτως ενοχλητική, τουλάχιστον στα δικά μου ώτα, μουσική, η οποία λαλούσε στη διαπασών, αδιαφορώντας για το κατά πόσον ήταν εφικτό κανείς να ακούει τον συνομιλητή του. Δυστυχώς, μάθαμε στη φασαρία, έμεινε η ζωή μας προσκολλημένη στον θόρυβο και τις άναρθρες κραυγές, πάψαμε πια να εκτιμάμε τη γαλήνη και την ησυχία και να υπολογίζουμε ως πολύτιμη την άνεση της απρόσκοπτης επικοινωνίας με τα πρόσωπα που μας περιβάλλουν.

Έχει καλώς. Επιστρέφω στα του οίνου. Δεν πρόλαβα να περάσω από όλα τα οινοποιεία, δεν είχα, άλλωστε, τον χρόνο, καθώς βρέθηκα στο κλεινόν άστυ για μία ημέρα. Μα και να τον είχα, θα ήταν ανθρωπίνως αδύνατο να περάσει και να δοκιμάσει κανείς, έστω εν τάχει, τα κρασιά 80 τόσων οινοποιητικών μονάδων της χώρας, αφού από κάποιο σημείο και έπειτα επέρχεται, βλέπετε, η σωματική και πνευματική κόπωση, όσο πεπειραμένος κι αν είναι κανείς. Πρόλαβα, όμως, να λάβω μία καλή εικόνα των αμπελουργικών τεκταινομένων της χώρας, μια εικόνα ελπιδοφόρα και ζωηρή, καθώς όλο και πιο συχνά νέοι, παθιασμένοι και σπουδασμένοι στο αντικείμενο άνθρωποι της υπαίθρου, παραδοσιακοί καλλιεργητές της αμπέλου, αποφασίζουν με μεγαλύτερη ευκολία και σιγουριά να πάψουν να είναι απλοί πωλητές σταφυλιών, ανοίγοντας το δικό τους οινοποιείο και χαράσσοντας την προσωπική τους οδό. Μία οδό, που παρότι δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα και άνθη, δεν έχει παρά να ανταμείψει όποιον προτιμήσει να τη βαδίσει με τόλμη, γνώση και σύνεση.

Το Κτήμα Γράμψα στη Ζάκυνθο ήταν μία οινοποιία που ξεχώρισα, τόσο για το παραδοσιακό Βερντέα της όσο και για το Γουστολίδι της, μα και για τον ιδιοσυγκρασιακό και ρωμαλέο Αυγουστιάτη της. Τη σπάνια ποικιλία Σκιαδόπουλο και το δυσεύρετο κρασοστάφυλο Παύλο, μα και την ελαφρώς παλαιωμένη στη φιάλη της Μαντινεία των Αμπελώνων Αντωνόπουλου ξεχώρισα, επίσης. Τη Μαντινεία και το Ροζέ της οικογένειας Μορόπουλου τα είδα με πολύ θετικό μάτι. Καθάρια κρασιά, άριστα οινοποιημένα, εκφραστικά του κρασοστάφυλου από το οποίο προέρχονται, μα κυρίως τίμια, καθώς πωλούνται στα 9 ευρώ στο ράφι.

Είδα και κάποια δυσνόητα, βεβαίως, εις εμέ πράγματα, όπως κρασιά να τιμούνται στα 50 και 60 ευρώ, καθώς δεν βγήκαν ακόμη καλά-καλά από το αυγό, συνάντησα νέους οινοποιούς από τη Νάουσα να προσθέτουν στο Ξινόμαυρο 30 τοις εκατόν Merlot ή Syrah, για να είναι λέει διαφορετικοί, μου έτυχαν, ελάχιστα ευτυχώς, κρασιά που τα οινοποιούν σύμβουλοι οινολόγοι να έχουν ένα θειώδες που σκεπάζει τα πάντα, αυτά όμως επ’ ουδενί δεν μπορούν να θολώσουν τη μεγάλη εικόνα, η οποία θέλει τα εν Ελλάδι παραγόμενα κρασιά να βγαίνουν πια στο παγκόσμιο οινικό προσκήνιο με αξιώσεις.