Οι ζωόφιλοι, οι Τοσκανέζοι και μια θάλασσα αποκαΐδια

Εδώ, στη γειτονιά που διαμένω, στο αθηναϊκό κέντρο, έχω τη σπάνια ευτυχία να γειτνιάζω με τον πρωθυπουργό της χώρας, αυτόν τον αρχιλεβέντη που θα καταγγείλει το κατοχικό καθεστώς σε όλα τα διεθνή βήματα, για τα έκτροπα στην Πύλα. Αυτόν, που θα έρθει με στρατούς κι αεροπλάνα να μας υπερασπιστεί όταν προελάσουν οι Τούρκοι, θυμίζοντάς μας τον άλλον εθνάρχη, που διαλάλησε πως η Κύπρος κείται μακράν και έγειρε πίσω στον αναπαυτικό του θρόνο. Εδώ, λοιπόν, στο αθηναϊκό κέντρο, όπου διαμένει ο πρωθυπουργός της χώρας, ξημεροβραδιάζονται δεκάδες αστυνομικοί, ταγμένοι να προστατεύσουν τον ηγέτη του Ελληνισμού. Οι άνθρωποι αυτοί πιάνουν όλα τα στενά που περιβάλλουν την οικία του κυρίου Μητσοτάκη κι είτε βρέχει είτε χιονίζει είτε ζεματάει ο τόπος από τον τρελό καύσωνα, είναι όλοι εκεί, πιστοί, καθώς πρέπει, στο υψηλό τους καθήκον. Εκεί, λοιπόν, σε έναν πεζόδρομο, ακριβώς απέναντι από το διαμέρισμα του πρωθυπουργού, μία κυρία βγαίνει κάθε πρωί και κάθε απόγευμα και ταΐζει τα γατιά της περιοχής. Τους ανοίγει κονσέρβες, που προμηθεύεται από την υπεραγορά, τους αλλάζει το νερό κτλ.

Βλέποντας όλη αυτή την έγνοια για τη σίτιση και τη φροντίδα των αδέσποτων γάτων, όλο και με έτρωγε η περιέργεια και είπα να ρωτήσω τους εκεί αστυνομικούς κατά πόσον βγήκε έστω και μία φορά ένας γείτονας να τους ρωτήσει, μέσα στον αδυσώπητο καύσωνα, που είχε ενσκήψει, εάν χρειάζονται ένα ποτήρι δροσερό νερό, έναν χυμό, έναν καφέ, τέλος πάντων, κάτι που θα φανέρωνε την έγνοια και τη φροντίδα απέναντι σε κάποιους, που, στο κάτω-κάτω, δεν φυλάνε μόνο τον πρωθυπουργό της Ελλάδας, αλλά και τη δική τους περιουσία, με την εκεί, καθημερινή και πυκνή παρουσία τους. Η απάντηση, βεβαίως, ήταν αποκαρδιωτική μεν, αλλά αυτή που περίμενα δε. Ποτέ! Κανείς!

Δεν έχω τίποτα με τα ζώα, απεναντίας, συγκαταλέγομαι κι εγώ σε όσους επιμένουν ότι πρέπει να τυγχάνουν της έγνοιας και της φροντίδας μας, στο μέτρο όμως που αυτά δεν τίθενται πάνω από την έγνοια και την αγωνία μας για τον συνάνθρωπο. Δεν είναι δυνατόν μία κοινωνία να θέτει υπεράνω του συνανθρώπου τη φροντίδα των ζώων, ούτε καν να εξισώνει τα δύο, καθώς το υπέρτατο ενδιαφέρον μας δεν μπορεί παρά να στρέφεται προς τον συνάνθρωπό μας. Τόσοι δυστυχείς και άστεγοι διαβιούν, δυστυχώς, στην Αθήνα, πήγε κανείς να τους ρωτήσει εάν θέλουν ένα κομμάτι ψωμί, εάν διψούν, εάν κρυώνουν, εάν πεθαίνουν ή ζουν;

Αλλά, τι να πει πια κανείς; Μέσα σε όλη αυτή τη θάλασσα από τα αποκαΐδια των πυρκαγιών, που έχουν καταπνίξει τη χώρα ολόκληρη κι έχουν μαυρίσει τον τόπο και τις καρδιές μας, μέσα σε όλη αυτή την καταστροφή και την απόγνωση, όπου άνθρωποι χάνονται και περιουσίες και κόποι μιας ζωής γίνονται πραγματικά στάχτη, άλλοι έχουν ως πρωταρχική τους έγνοια τη σίτιση των αδέσποτων γάτων, άλλοι πάνε στην Τοσκάνη για να παντρέψουν τα βλαστάρια τους, ποστάροντας στα διάφορα μέσα κοινωνικής αποχαύνωσης σχετικές φωτογραφίες, άλλοι ποστάρουν περιχαρείς και έμπλεοι αναισθησίας, με τα μαγιό και τις σαγιονάρες, τις ωραίες διακοπές τους σε κάποιο νησί, άλλοι φιγουράρουν μισοζαλισμένοι στα μπουζούκια και στα κουτούκια και, χωρίς αιδώ, χωρίς καμία συστολή, χωρίς την παραμικρή συναίσθηση ότι ο άλλος καίγεται και χάνεται ολόκληρος, αυτοί, παραδομένοι στην άμετρη ανοησία και αναισθησία τους, ποζάρουν ωσάν παγώνια, πιστεύοντας ότι ολόκληρος ο ντουνιάς κινείται με επίκεντρο την ασήμαντη ύπαρξή τους.