Το μεγάλο δούλεμα

Ένα κρασί, λέει, από τις Κυκλάδες, πολύ σπουδαίο, στα 150 ευρώ στο ράφι. Άλλο από την Κρήτη στα 140, κάποια άλλα από τη Νεμέα σε τιμές αναλόγου ύψους, από τη Φθιώτιδα, άλλο πάλι, ανάλογου τιμολογιακού ύψους, από τη Σαντορίνη πολλά και διάφορα λευκά, που όλο και τραβάνε την ανηφόρα. Κοιτάω κατά Ιταλία μεριά, τα πράγματα χειρότερα, κρασιά από την Τοσκάνη, τα επονομαζόμενα Σούπερ Τάσκανς, στα 500, τα 600, τα 1500 ευρώ στο ράφι της κάβας! Γυρνάς το βλέμμα προς Γαλλία, εκεί χάνεται το σύμπαν, δεν βρίσκεις πια ποιοτικό κρασί λογικής τιμολόγησης, αν εξαιρέσουμε, βεβαίως, τους οίνους του γαλλικού νότου, οι οποίοι όμως δεν κυκλοφορούν στο νησί μας, ούτε φυσικά και στην ελλαδική αγορά, καθώς οι οινέμποροι του ελληνισμού έμειναν προσκολλημένοι στα γνωστά και τετριμμένα ονόματα, που απαιτούν τεράστια δαπάνη, προκειμένου να αποκτήσεις κάποια φιάλη τους, ακόμη και την πιο απλή. Η κατάσταση είναι τρελή, απολύτως μη φυσιολογική και πέρα από κάθε λογική, οικονομική, κοινωνική, αλλά και ηθική βάση. Η θρασεία απαίτηση μεγάλου μέρους των οινοποιών, τόσο της Ελλάδος όσο και του εξωτερικού, ασύλληπτων χρηματικών ποσών, προκειμένου να αποκτηθούν τα κρασιά τους, αποτελεί τρανή απόδειξη ότι έχει απολεσθεί κάθε μέτρο κι ότι έχει εκτραφεί ένας οινικός, και όχι μόνο, μεγαλοϊδεατισμός και μία αρρωστημένη εγωπάθεια που εκτρέπουν το κρασί από την ιστορική, γεωργική και πολιτιστική του βάση, μετατρέποντάς το σε μέσο επίδειξης, μεγαλομανίας και εμετικής έπαρσης.

Τα ερωτήματα που τίθενται είναι, εν προκειμένω, δύο. Το πρώτο: γιατί οι οινοποιοί έχουν ξεφύγει τιμολογιακά, άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο, με ελάχιστες, βεβαίως, εξαιρέσεις; Η απάντηση έχει ήδη πιστεύω δοθεί στα όσα έχω εκθέσει ανωτέρω, θα την επαναλάβω όμως συμπληρωμένη. Επειδή, λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, η πολιτιστική, γεωργική και πνευματική βάση, επάνω στην οποία στηρίχθηκε η δημιουργία πολλών οινοποιητικών μονάδων της χώρας, δεν ήταν εδραία, τα φαινόμενα του τιμολογιακού καιροσκοπισμού εμφανίστηκαν με το που δόθηκε η πρώτη ευκαιρία, έτσι, χωρίς αιδώ, άνευ οιασδήποτε συστολής ή του παραμικρού έστω προσχήματος, μία μεγάλη μερίδα οινοποιών της Ελλάδος εξύψωσε τον εαυτό της σε τιμολογιακά και άλλα ύψη, που μέχρι πρότινος ουδείς διανοείτο ότι θα προέκυπταν.

Το έτερο των ερωτημάτων είναι ετούτο: αξίζει οποιοδήποτε κρασί, ελλαδικό, ιταλικό, γαλλικό κτλ. 500 ή 1000 ή 1500 ευρώ; Η απάντηση είναι άμεση, απλή και εύκολη: ΟΧΙ! Μην τρελαίνεστε από τις περισπούδαστες περιγραφές και τις αλλόκοτες θεωρίες διαφόρων επαϊόντων και μη, καθίστε ψύχραιμοι και σκεφθείτε σοβαρά. Σας μιλάει ένας άνθρωπος που έχει δοκιμάσει χιλιάδες κρασιά, από τα απλούστερα και φθηνότερα μέχρι τα σπανιότερα και ακριβότερα όλων. Από χύμα σε ταβέρνα μέχρι Petrus του 89 και Margaux του 82, μεγάλες Βουργουνδίες, μυθικά Barolo κτλ. Λυπάμαι αν θα χαλάσω το όνειρο και τα σχέδια μερικών, αλλά κανένα από όλα αυτά τα ιστορικά και μεγάλα κρασιά που αγγίζουν και ενίοτε ξεπερνάνε τα όρια του μύθου δεν αξίζει αυτά τα λεφτά, ούτε καν ένα κλάσμα αυτών. Κανένα κρασί δεν μπορεί να αιτιολογήσει τα 1500 ευρώ που ζητάει για την απόκτησή του, τα χρήματα ποσώς συμβαδίζουν με την ποιότητα του κρασιού, παρά μόνον αποτελούν το απαιτούμενο αντίτιμο ενός ξιπασμένα εκπεφρασμένου ελιτισμού και μιας επίπλαστης, προσωρινής κι εν πολλοίς χυδαίας ευτυχίας. Τα κρασιά αυτά συνεχίζουν να παράγονται απλώς και μόνο για να ικανοποιούν και να ποτίζουν τον άμετρο εγωισμό των καιρών, τόσο των οινοποιών, που πλουτίζουν στις πλάτες ενός ανόητου, οινόφιλου δήθεν κοινού, όσο και των καταναλωτών, που ελλείψει ουσιωδέστερων τρόπων ικανοποίησης καταφεύγουν στην παρωδία αυτή των «κρασιών-αστέρων».  

Και μία ζωτική διευκρίνιση: όταν μιλάω για τα κρασιά των 500 και των 1500 ευρώ, εκθέτοντας τις τιμές τους ως απολύτως ανεδαφικές, για να είμαι ευγενής, και να μην πω κάτι άλλο, δεν υπονοώ ότι τιμές της τάξεως των 40, 50, 60 ή και 100 ευρώ, που έχουν πλέον αρκετά ελλαδικά κρασιά, είναι λογικές ή περισσότερο αποδεκτές. Κάθε ευρώ που ζητάει παραπάνω ένας παραγωγός θα πρέπει να είναι προϊόν σοβαρής σκέψης και προβληματισμού και θα πρέπει να είναι ανάλογο της εν γένει πορείας του στον χώρο.