Οι προστάτες του τουρισμού

Ως γνωστόν, η πρώτη επαφή με την κουλτούρα και την εν γένει νοοτροπία μίας χώρας γίνεται στο αεροδρόμιο αφίξεως. Εκεί είναι που θα διαπιστώσει κανείς το επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών, τη στάθμη της όποιας ποιότητας, το μέγεθος της καθαριότητας, της τάξης και της οργάνωσης, το δίκαιο της τιμολόγησης και άλλα πολλά.

Η χώρα μας, εάν μπορεί αυτό το ανόητο συνονθύλευμα ανθρώπων και πραγμάτων να λογιστεί ως χώρα κι όχι ως ένας απλός χώρος, είναι τουριστικός προορισμός. Και ως τέτοιος προσπαθεί, υποτίθεται, να κάνει καλή εντύπωση στους χιλιάδες επισκέπτες που την κατακλύζουν. Αν και εις εμέ ο λόγος καθόδου στην Κύπρο εκατοντάδων χιλιάδων τουριστών εξακολουθεί να παραμένει μέγα μυστήριο, δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει την έλξη που ασκούμε εις τα διάφορα ευρωπαϊκά και άλλα φύλα. Βλέπετε, οι καιροί μας ευνοούν τη διαστροφή, οπότε ως τέτοια μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την αγάπη πολλών για το μαρτυρικό νησί του νότου, οι εκτοπισμένοι και μη κάτοικοι του οποίου εξευτελισμένοι και υποτακτικοί συρρέουν στον κατεχόμενο βορρά διά ολίγα γαλόνια βενζίνης.

Ετούτα και πολλά άλλα συναφή πέρασαν από το μυαλό μου, όταν βρέθηκα στην κάβα του αεροδρομίου Λάρνακας περιεργαζόμενος τα πλήθη των τοπικά παραγόμενων οίνων. Θα αφήσω κατά μέρος το ποιος έκανε και με ποια κριτήρια την επιλογή των κρασιών, ψιλά γράμματα, καθώς στα ράφια του αεροδρομίου παρουσιαζόταν, πέρα από κάποια καλά κρασιά τεσσάρων-πέντε οινοποιητικών μονάδων της νήσου, όλη η μετριότης της γενιάς μας. Αλλά, ας το αφήσουμε αυτό για κάποια άλλη στιγμή…

Αυτό που μου προκάλεσε τη μεγίστη εντύπωση ήταν οι τιμές. Οι τιμές γενικά, όχι κάποιες ατυχείς τιμές δεξιά και αριστερά. Θα δώσω μερικά παραδείγματα διά να μην κουράσω κιόλας, διανθίζοντάς τα με το απαραίτητο φωτογραφικό κι άρα μαρτυρικό υλικό. Το κρασί «Άγιος Εφραίμ», επί παραδείγματι, του οινοποιείου Τσαγγαρίδης στη Λεμόνα της Πάφου, το οποίο στο αεροδρόμιο κόστιζε 10 ευρώ στρογγυλά, τιμάται στην υπεραγορά Άλφα Μέγα μονίμως στα 5,49! Το Ξυνιστέρι του ίδιου παραγωγού, στα 10 ευρώ στο αεροδρόμιο, στα 5,49 στην υπεραγορά. Ο πολύ γνωστός σε όλους μας Άγιος Ονούφριος, που στις υπεραγορές τιμάται από 5,50 μέχρι 5,90 ευρώ, κοστίζει 10 στρογγυλά στον αερολιμένα μας. Να τα πιάσω ένα-ένα, δεν ωφελεί.

Να πω, όμως, και το άλλο. Στο Άλφα Μέγα Ακρόπολης, από το οποίο συνήθως ψωνίζω, υπάρχει ο εξ Ελλάδος ορμώμενος, ευγενικά διακείμενος, γνωστικά επαρκέστατος και γλωσσικά ικανότατος Γεώργιος, που δεν σου λέει: «φιλούι μου ή παρέα μου πιάστο αυτό το κότζιηνο και θα με αθυμηθείς», η ύπαρξη του οποίου θα δικαιολογούσε ενδεχομένως και μία μικρή αύξηση μερικών σεντ στην τιμή, πράγμα που, εντούτοις, δεν συμβαίνει. Εκεί, ρε τσακάλια του αερολιμένα, που στέκει μία κυρία που ούτε ελληνικά καλά-καλά δεν ξέρει και που το κρασί ακουστά το έχει, γιατί θέλετε, ρε λεβέντες καραμπουζουκλήδες, προστάτες και προωθητές του τουρισμού μας, τα 10 ευρώ για τον Εφραίμ και τον Ονούφριο; Για το επίπεδο των υπηρεσιών σας, γιατί είναι πολλά τα έξοδά σας και δεν βγαίνετε, γιατί έτσι γουστάρετε, γιατί κανείς δεν σας ρώτησε, γιατί; ΓΙΑΤΙ;