Λίγα λόγια για τον Παπαδάκη

Ο Παπαδάκης είναι ένα παλιό, σχεδόν ιστορικό μαγαζί θα έλεγα στην Αθήνα, στην οδό Φωκυλίδου στο Κολωνάκι. Ιδιοκτήτρια είναι η γνωστή από τα τηλεοπτικά πλατό σεφ, κυρία Αργυρώ Μπαρμπαρίγου, η οποία προτείνει πιάτα της ευρύτερης ελληνικής και μεσογειακής κουζίνας, με έμφαση στο ψάρι. Επισκέφθηκα το μαγαζί της προ ημερών, καθώς θέλησα να δοκιμάσω ξανά, μετά από αρκετό ομολογουμένως καιρό, τις συνταγές της γνωστής σεφ.

Το μαγαζί βρίσκεται σε μια ήσυχη γειτονιά της συνοικίας του Κολωνακίου, παλαιού βοσκότοπου των Αθηνών που σήμερα στεγάζει μέρος της αθηναϊκής αριστοκρατίας και ξιπασιάς. Ο χώρος είναι περιποιημένος, καθαρός, σοβαρός, θα έλεγα, γεμάτος λουλούδια, με τα τραπέζια, στο εσωτερικό που είχα καθίσει, σε απόσταση το ένα από το άλλο, έτσι που να νιώθεις μία άπλα και μία άνεση. Ωραία, καθαρά τραπεζομάντιλα, επιλεγμένα σερβίτσια, ακόμη και το αντισηπτικό δεν ήταν της σειράς, ούτε η φιάλη με το ελαιόλαδο που υπήρχε σε κάθε τραπέζι, ούτε και ο μύλος με το πιπέρι, όλα προσεγμένα και καθαρά.

Παραγγείλαμε τρία πρώτα. Μία σαλάτα με ντοματίνια, καππαρόφυλλα και ξινομυζήθρα Πάρου, η οποία ήταν πολύ καλή. Μία ντολμαδάκια φούρνου, τα οποία βρήκα ικανοποιητικά προς μέτρια, καθώς δεν εμφανίστηκαν μπροστά μου όσο φρέσκα και ζωηρά θα τα ήθελα, και μία μους ταραμά η οποία ήταν από τις κορυφαίες που έχω ποτέ δοκιμάσει. Στα κυρίως την παράσταση έκλεψε ο ροφός φρικασέ με σελινόριζα, χόρτα και λεμονάτη σάλτσα, ένα πιάτο υψηλής στάθμης, εξαιρετικό από κάθε άποψη, καθώς η βασική πρώτη ύλη, το ψάρι, ήταν φρέσκο και στιβαρό, ενώ η ισορροπία με τα υπόλοιπα συστατικά της σύνθεσης ήταν υποδειγματική. Το έτερο κυρίως, η μακαρονάδα με φιλέτο σφυρίδας, λευκή σάλτσα κρασιού, ψητά ντοματίνια και βότανα, ήταν μία πολύ καλή εκτέλεση, μία μακαρονάδα που δεν σε άφηνε ασυγκίνητο, μόνο που έφθασε κοντά μου περισσότερο αχνιστή από όσο θα την προτιμούσα (εννοώ ότι πέρασαν 10 λεπτά κι ακόμη άχνιζε). Ευσυνόπτως, λοιπόν, το φαγητό στον Παπαδάκη είναι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, από καλό έως εξαιρετικό, βεβαιώνοντας ένα και μόνο, ότι η κυρία Μπαρμπαρίγου ξέρει να μαγειρεύει.

Ωστόσο, στο κομμάτι του κρασιού τα πράγματα δεν ακολουθούν την ίδια πορεία. Η λίστα είναι αδύναμη. Δεν νοείται σε ένα εστιατόριο που σερβίρει καλής ποιότητας ελληνική κουζίνα να μην υπάρχουν στον κατάλογο μια-δυο, τουλάχιστον, καλές Νάουσες, μια-δυο Νεμέες, ένα Μαυροτράγανο, ένα Βιδιανό, για να ονοματίσω μερικές μόνο από τις τρανταχτές ελλείψεις. Δυστυχώς, όμως, στον τομέα του κρασιού δεν είναι μόνο η λίστα που πάσχει, αλλά και το επίπεδο του σέρβις, καθώς η συγκρατημένα ευγενική κοπελιά που μας εξυπηρέτησε μας σέρβιρε, όταν άνοιξε το κρασί, από απέναντι, ενώ ποτέ δεν ξαναπέρασε για να γεμίσει τα ποτήρια μέχρι που τελείωσε η φιάλη. Δεν έχω κόλλημα ούτε και οποιοδήποτε ψώνισμα με το να γεμίζω μόνος μου το ποτήρι μου, αλλά και αυτό των ομοτράπεζών μου, απλώς επισημαίνω όσα πρέπει να επισημανθούν προκειμένου να θέσω τα πράγματα όσο πιο αντικειμενικά και τίμια γίνεται.

Προτού επισκεφθώ τον Παπαδάκη, είχα ακούσει πολλά για την ακρίβεια του, ότι υπερχρεώνει, ότι δεν έχει καλή σχέση ποιότητας-τιμής κτλ. Για να είμαι όμως δίκαιος, δεν συμμερίζομαι την άποψη αυτή, καθώς δεν θεωρώ ότι το ζήτημα με το εν λόγω εστιατόριο είναι η τιμολόγηση των πιάτων, αλλά τα όσα ανέφερα πιο πάνω και μερικές ακόμη μικρές, αλλά σημαντικές λεπτομέρειες. Όπως, για παράδειγμα, ότι θα ήταν, κατά τη γνώμη μου, πολύ ωφέλιμο για το μαγαζί, εάν η οικοδέσποινα έβγαινε στη σάλα για να ανταλλάξει δύο κουβέντες με τους πελάτες. Πιθανότατα οι εννέα στους δέκα να έλεγαν άσχετα πράγματα μέχρι ανοησίες, ένας να βρισκόταν όμως κάθε φορά να πει στην κυρία Μπαρμπαρίγου μία εύστοχη κουβέντα το κέρδος θα ήταν μεγάλο.