Πάμε προς τη Δύση, κοιτάμε Ανατολή…

Τον Σπύρο τον Κυπριανού τον έζησα παιδί ως πολιτικό, άντε και στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια. Είχα την εικόνα ενός πολύ μέτριου πολιτικού, δίχως ιδιαίτερα προσόντα και χάρη. Η εικόνα όμως αυτή κλονίστηκε συθέμελα, όταν τον άκουσα σε μία από τις τελευταίες του ομιλίες, αν όχι την τελευταία, να μιλάει για το επερχόμενο τέλος και να λέει, θυμάμαι σχεδόν αυτούσια τα λόγια του παρά τα χρόνια που έχουν περάσει, τα εξής: «τώρα που όλα γύρω μου παίρνουν τα χρώματα του δειλινού, θέλω να πάρω τις εγγονές μου από το χέρι και να στρέψω το βλέμμα μου όχι προς τη Δύση, αλλά προς την Ανατολή…».  Ήταν μια στιγμή που έμεινε για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου, καθώς συνειδητοποίησα ότι, όταν το τέλος πλησιάζει, ο άνθρωπος, αν έχει μέσα του μια κάποια ποιότητα κι ένα κάποιο περιεχόμενο, γίνεται μεστότερος και ουσιαστικός. 

Και τώρα, που όλα γύρω μας παίρνουν τα χρώματα του δειλινού, και οι πόλεμοι κοντοζυγώνουν κι αυτοί κι ο όλεθρος ο πυρηνικός αποτελεί πια μια πιθανότητα και τα πάντα τριγύρω μας κλονίζονται και καταρρακώνονται από βιασμούς, φονικά, αυτοχειρίες και άλλα ασύλληπτα δεινά, τώρα, ακόμη και μέσα σε αυτό το φοβερό χάος, που εμείς οι αχάριστοι έχουμε προκαλέσει, ακόμη και αυτή τη στιγμή, υπάρχουν άνθρωποι που δημιουργούν, σκαρφαλωμένοι επάνω σε μια κακοτράχαλη ράχη της γης, σκαλίζοντας και τρυγώντας αμπέλια, για να δώσουν σε μας το ευγενές κάρπισμά τους. Εκεί, στης Μαδαρής τη ράχη, το Ξυνιστέρι του 1950, πάνω-κάτω 10 στρέμματα όλα κι όλα, βλέπει το μισό προς τη Δύση και τ’ άλλο μισό προς την Ανατολή, δεχόμενο, το μεν ανατολικό τις ήπιες πρωινές ηλιαχτίδες το δε δυτικό τις εντονότερες και θερμότερες δειλινές αχτίνες του ήλιου.

Σε μια συνολική παραγωγή που δεν ξεπερνάει τις 1000 φιάλες, το Οινοποιείο Κυπερούντας κατάφερε να διδάξει τι εστί οικοσύστημα και πόσο αυτό επηρεάζει την τελική ποιότητα και τον τελικό χαρακτήρα ενός οίνου. Εύληπτα είναι τα χνάρια που αφήνει το οικοσύστημα (οι Γάλλοι το καλούν terroir, και κάποιοι δικοί μας το προτιμούν ακόμη και για όνομα στα κρασιά τους) σε κάθε κρασί, καθώς η Ανατολή είναι σαφώς πιο βοτανική αρωματικά και πιο λεμονάτη και τραγανή γευστικά, μια και η οξύτητα είναι ψηλότερη και το σώμα ισχνότερο. Από την άλλη, το κρασί που έλαβε το όνομα Δύση είναι πιο φρουτώδες και πυκνό αρωματικά, ενώ γευστικά είναι πιο πλούσιο, λιγότερο όξινο και πιο μακρύ και σύνθετο στο τελείωμά του.

Αν μπορεί κανείς να υπερηφανεύεται για κάτι αμπελουργικό στο νησί μας, είναι ακριβώς γι’ αυτό. Για το γεγονός ότι πειραματίζεται με τις δικές μας ποικιλίες και με τα δικά μας οικοσυστήματα, προκειμένου να αναδείξει το αμπελουργικό μας αποτύπωμα, όσο μικρό ή μεγάλο κι αν είναι αυτό, δεν έχει σημασία, αλλά και την ικανότητά μας να οινοποιούμε πια σε ένα επίπεδο που δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από αυτό του εξωτερικού, τουλάχιστον στις οινοποιητικές εκείνες μονάδες της χώρας που έχουν αποδείξει ότι μπορούν. Και γι’ αυτό, ο υπεύθυνος οινολόγος του οινοποιείου, κ. Μηνάς Μηνά, αλλά και όσοι στέκονται δίπλα του, από το αμπέλι μέχρι την οικονομική διαχείριση, είναι άξιοι πολλών και ειλικρινών συγχαρητηρίων.