Σκοτεινιά

Είναι ογδόη βραδινή, ο ήλιος στον Λυκαβηττό πάει να δύσει. Το θέαμα είναι όμορφο, έτσι το αισθάνεσαι αρχικώς. Έχω κλείσει τραπέζι στην Πράσινη Τέντα, όπως ονομάζεται το νέο στέκι στον αγαπημένο λόφο των Αθηναίων. Ένα, πώς το λένε οι γνωρίζοντες, all day μαγαζί, άκου all day! Όπου σταθώ πια κι όπου βρεθώ όλο κάτι αγγλικούρες ακούω, κάτι ανόητα παπαγαλάκια που πιπιλίζουν ολημερίς κι ολονυχτίς ό,τι ακούνε δεξιά κι αριστερά. Τέλος πάντων, στο προκείμενο τώρα. Εκεί, λοιπόν, στην Πράσινη Τέντα επάνω έπιασα «πρώτο τραπέζι κάλτσα», που λένε και οι εξ Ελλάδος αδελφοί. Στην άκρη της βεράντας, άνετο, στιλάτο, με το δροσερό και ξηρό αεράκι να σε κεντάει και να σου ανοίγει πανιά να φύγεις όσο μακρύτερα από την νήσο των Αγίων (Κύπρος) γίνεται, με τους τουρίστες να σουλατσάρουν κατά μπουλούκια πέρα δώθε, βορά εις τις ορέξεις των ντόπιων, για μια μοναχά στιγμή, το παραδέχομαι, ένιωσα μία κάποια ψυχική ανάταση.

Ο ήλιος, εν των μεταξύ, είχε δύσει κι η πόλη έπεσε μαύρη και σκοτεινή στην ποδιά του Λόφου. Πού και πού κάποιες φωτεινές εξάρσεις, ο Ιερός Βράχος της Ακρόπολης, η Εθνική Πινακοθήκη, το Καλλιμάρμαρο, το Μεγάλη Βρεττάνια… Πέρα από αυτά τα εμβληματικά σημεία της πρωτεύουσας των Ελλήνων, το απόλυτο σκότος. Βλέπετε, ο κόσμος διστάζει να ανάψει ακόμη και τη λάμπα στο σπίτι, με τις τιμές που έχει πιάσει η ενέργεια. Ο κοσμάκης ζει μέσα στη σκοτεινιά, δεν μπορεί να βαστάξει τα βάρη που του έχουν φορτώσει όλοι αυτοί οι δυνάστες, ο Πούτιν, ο Κορωνοϊός, ο Πληθωρισμός, η Τρόικα, οι Θεσμοί, κατά Τσίπρα, ο πάσα ένας! Μιλούσα με μία φίλη τις προάλλες εδώ στην Αθήνα και μου έλεγε ότι ανάβει το φως μόνο στο δωμάτιο που βρίσκεται κάθε φορά, μικρούς οικονομικούς λαμπτήρες που βγάζουν φως όσο να μην σκοντάφτεις!   

Πάνω που είχα μόλις συνειδητοποιήσει ότι καθόμουνα σε αμέτρητους τόνους από μπετόν αρμέ, καθώς έβλεπα να απλώνεται μπροστά μου η Αθήνα μέχρι τον Πειραιά και τη Σαλαμίνα, έφτασαν στο τραπέζι μου η Σαλάτα του Καίσαρα, το μπέργκερ με τις πατατούλες, η μπίρα και το κρασάκι. Εδέσματα που δεν χρήζουν ιδιαίτερης περιγραφής, μέτρια, κατά τη γνώμη μου, οι δε τιμές να φλερτάρουν με τα όρια της αισχροκέρδειας. Επτά ευρώ είχαν οι τοπικές μπίρες, σε μικρή, παρακαλώ, φιάλη. Οκτώ ευρώ ένα ποτήρι Αγιωργίτικο του Παπαγιαννάκου, 17 ευρώ ένα πολύ απλό μπέργκερ κτλ. Κάτω η σκοτεινιά και η ανέχεια, επάνω στον Λόφο άλλος Θεός, άλλες τιμές, άλλες απαιτήσεις, λες κι είσαι στη Ζυρίχη, τη Βιέννη ή το Λονδίνο. Ένας κόσμος ασυνάρτητος, εστιασμένος στο προσωπικό, το εγωπαθές, το πρόσκαιρο. Σήμερα έχουμε εκατομμύρια τουρίστες, μας παίρνει να βαράμε τιμές, αύριο βλέπουμε, ποιος ζει ποιος πεθαίνει!

Αυτή είναι η μοίρα του Έλληνα πια; Δεν θέλω να το αποδεχθώ, δεν θέλω να το δεχθώ και να φρίξω, ανατριχιάζω στην ιδέα ότι έτσι και μας δοθεί η ευκαιρία χρεώνουμε χωρίς δισταγμό, κι όχι μόνο δεν αισθανόμαστε τύψεις αλλά νιώθουμε και ωραίοι, ξύπνιοι, μάστορες που τα καταφέρνουμε να κονομήσουμε χοντρά. Κι ας μην υπάρχει κατ’ ανάγκην αύριο. Σήμερα, σήμερα τι κάνουμε, σήμερα να αρπάξουμε κι αύριο ας τελέψει ο κόσμος.