Δεν έχει δρόμο να διαβώ…

Είναι Κυριακή πρωί και κινώ για τα Γιάννινα, 4-5 ώρες καθαρός δρόμος με το αμάξι από Αθήνα. Σε ολίγην ώρα τα πρώτα διόδια, 3 και μισό ευρώ. Ένα τέταρτο μετά, άλλα 3 και κάτι ευρώ. Μερικά χιλιόμετρα παραπέρα, άλλα. Κι ύστερα, άλλα κι άλλα κι άλλα, ώσπου ματωμένος οικονομικά φθάνεις στη γέφυρα του Ρίο. 13,70 ευρώ για να περάσεις απέναντι. Κι άλλα τόσα για να γυρίσεις! Κρατάω ένα σεατάκι παλιό, δεκατριών αλόγων, τα τρία τουλάχιστον από αυτά έχουν ψοφήσει, αλλά πάει το άτιμο, η φροντίδα γαρ. Πιάνω σε έναν σταθμό να το γεμίσω, έχω δρόμο μπροστά μου… 110 ευρώ το γέμισμα, με απλή αμόλυβδη! Κάθομαι και τα υπολογίζω. 82 ευρώ διόδια κι άλλα 250 πήγαινε-έλα βενζίνη μέχρι τα Γιάννενα, πάει 330 και βάλε. Αξίζει τόσα το σεατάκι μου, σκέφτομαι; Είναι μία τρέλα, μία παράνοια όλο αυτό. Ο γράφων, Δόξα τω Θεώ, για να λέμε και το σωστό, το ’χει για το καλοκαίρι το σεατάκι, αμάξι διακοπών είναι, τα δε διόδια και τα καύσιμα τα αντέχει κι αυτά, ο κοσμάκης εδώ, που δουλεύει, ρε αθεόφοβοι, για τρεις κι εξήντα, πού θα πάει να σταθεί; Ούτε στον τόπο του μέσα δεν μπορεί να κινηθεί, να πάει μια εκδρομή, όχι με αεροπλάνα και βαπόρια, με το αμαξάκι του το ταπεινό να πάει δυο, τρεις, τέσσερις ώρες δρόμο, να χαρεί όλο αυτό το συναρπαστικό βιος που χάρισε στους Έλληνες ο Ύψιστος. Πώς θα πάει, μου λέτε;

Και να ’ταν μόνο αυτό. Επήγα, τέλος πάντων, στα Γιάννενα, ξαπόστασα στο ξενοδοχείο εκεί στη λίμνη επάνω της πόλης και την άλλη μέρα με την αυγούλα επήρα τα σέα μου και τα μέα μου, τη γυναίκα μου και τις κορασίδες μου και εκίνησα για τη Ζίτσα. Στα βουνά επάνω της Ηπείρου και τα λαγκάδια, στροφές απ’ εδώ, στροφές απ’ εκεί, εμετό η μία η μικρή να θέλει, εμετό η άλλη η μεγάλη, στάση από εδώ, στάση απ’ εκεί, με τα χίλια ζόρια φθάσαμε στην άκρη της γης, εκεί όπου φωλιάζουν μόνο γύπες και γεράκια υπό εξαφάνιση, σε ένα οινοποιείο μάλλον άγνωστο εις το ευρύ κοινό. Σταθμεύσαμε εις το χείλος ενός κρημνού, ξεπεζέψαμε κι οδεύσαμε προς την είσοδο της οινοποιίας. Κλειστή. Μέσα άκουα τον συριγμό της εμφιαλωτικής, τσίκι-τσίκι-τσίκι… Κτυπάω το κουδούνι, ουδείς ανταποκρίνεται. Παίρνω τηλέφωνο, φωνή βοώντος εν τω όρος. Οπότε αρπάζω το μεταλλικό σήμαντρο της θύρας και αρχίζω να το βαράω μετά μεγάλης εντάσεως. Η μικρή, η επτάχρονη θυγατέρα μου αρπάζεται, φωνάζει: «εεεε, μπαμπά, θα το σπάσεις»! Εκεί, επάνω στο τσακίρ κέφι, μας ακούει μια συμπαθής ηπειρώτισσα, με στολή εμφιαλώτριας, χωρίς πόρπες και κρόσσια. Επιτέλους, η θύρα εισόδου ανοίγει, φοβήθηκα μπας και μετά από τόσο δρόμο και τόσο κάματο θα γυρίζαμε πίσω άπρακτοι.

Η συμπαθής ηπειρώτισσα φωνάζει τον νεαρό οινολόγο, ο οποίος, μη γνωρίζοντας το πόσα τράβηξα για να σκαρφαλώσω μέχρι την κορυφογραμμή τους, μου λέει άνετος: «μπορείτε να δοκιμάσετε τα κρασιά μας με κόστος 15 ευρώ ανά ενήλικα»! Ήθελε, δηλαδή, το άτομο 30 ευρώ για να μας κάνει τη χάρη να δοκιμάσουμε δύο, τρία, τέσσερα, δεν ξέρω πόσα κρασιά. Μας είδε μια οικογένεια με δυο παιδάκια και δεν σκέφτηκε ότι δεν είμεθα τίποτα μεθύστακες που γυρνάνε τα λαγκάδια προκειμένου να πιούνε τζάμπα, τι τζάμπα, δηλαδή, που για να πας μέχρι εκεί επάνω είπαμε πόσα κοστίζει.

Εκεί, λοιπόν, επάνω στο 30άρι, που μου ζητήθηκε προκειμένου να δοκιμάσω τα κρασιά του οινοποιείου, επήρα κι άναψα! Κι άρχισα το κήρυγμα εις τον νεαρό οινολόγο. Είμαι ψύχραιμος άνθρωπος, δεν λέω, σπανίως εκνευρίζομαι, αλλά υπάρχουν κάποια πράγματα που με ξεσηκώνουν και που δεν μπορώ με τίποτα να τα δεχθώ. Ένα από αυτά είναι ό,τι έχω έως τώρα περιγράψει.

Η γυναίκα μου με είδε που επήρα ανάποδες και γλυκά κι ολίγον φοβισμένα μου είπε: «δεν ξέρω, Γιάννο μου, εσύ είσαι ο ειδικός, ό,τι θέλεις…». Εκεί επάνω στο «ειδικός» ο οινολόγος κατάλαβε και μου είπε: «φυσικά για εσάς θα είναι δωρεάν κτλ.…». Να μην τα πολυλογώ, στο τέλος δοκιμάσαμε τα κρασιά, μιλήσαμε σαν φίλοι, αγόρασα και 100 ευρώ κρασιά, για να δείξω ότι το ζήτημα δεν ήταν τα χρήματα που ζητούνται για τη γευστική δοκιμή αλλά η στάση, η όλη αντίληψη απέναντι στη μεταχείριση της οποίας τυγχάνει ένας επισκέπτης. Επειδή, όμως, ουδόλως επιθυμώ να μακρηγορήσω, στο επόμενο σημείωμα θα εξηγήσω γιατί οι οινοποιοί ΔΕΝ πρέπει να ζητάνε χρήματα προκειμένου να ξεναγήσουν στις εγκαταστάσεις τους τούς επισκέπτες τους ή να προσφέρουν κάποιο ή κάποια από τα κρασιά τους για δοκιμή.