Φθηνό εισαγόμενο ή καλό τοπικό;

Έχω μόλις ανοίξει μία φιάλη φθηνού χιλιανού κόκκινου των πέντε-έξι ευρώ στο ράφι. Δεν είναι άσχημο, τεχνολογικά λάθη δεν έχει, γωνίες δεν διαθέτει, αρωματικές και γευστικές αιχμές ή, έστω, άσχημες πτυχές, δεν προβάλλει, είναι ένα «εύκολο» κόκκινο να το ανοίξεις και να μην σε προσβάλει. Κάθομαι και το έχω στο ποτήρι μου ώρα, πίνω μία γουλιά, πίνω δεύτερη, πίνω τρίτη, ολίγον κατ’ ολίγον τελειώνω το πρώτο ποτήρι. Παίρνει σειρά το δεύτερο και κάπου εκεί αρχίζω να κουράζομαι. Το κρασί εκφράζεται εργοστασιακά, μηχανικά και μονοκόμματα, δεν διαθέτει το παραμικρό σκέρτσο, καθώς, όπως πέφτει στο ποτήρι το πρώτο λεπτό, έτσι παραμένει, αναλλοίωτο, χωρίς καμία εξέλιξη, αρωματική ή γευστική, δεν διαλογίζεται μαζί σου, είναι ένα απλό, αλάθητο, λογικά τιμολογημένο κόκκινο, που μετά το πρώτο ποτήρι, άντε το δεύτερο, σε αφήνει παγερά αδιάφορο.

Τι να πιει όμως κανείς, άμα ζητάει ένα τίμιο κόκκινο για καθημερινή κατανάλωση; Να πιει τα καλά ερυθρά του ελλαδικού αμπελώνα, που έχουν κι αυτά τραβήξει την τιμολογιακή ανηφόρα, να πιει Μπορντό, Ροδανό, να πάει κατά Ιταλία μεριά, πού, τέλος πάντων, χωρίς να πληρώσει ένα μάτσο χρήματα; Υπάρχει εναλλακτική;

Υπάρχει. Όχι απλώς εναλλακτική, αλλά σημαντικά καλύτερη λύση. Να επιλέξει ένα καλό κυπριακό κόκκινο, ένα από τα λίγα ίσως, αλλά υπαρκτά πια, καλά κόκκινα τοπικής παραγωγής. Άγιος Ονούφριος, Άγιος Εφραίμ, Έζουσα, Ερυθρός Τσιάκκα, Γρίφος Βλασίδη, Ανδεσίτης, Άγιος Φώτιος, Άγιος Ηλίας, Ερυθρός Μακκά, για να ονοματίσω μερικά μόνο από τα δικά μας, καλής ποιότητας κόκκινα λογικής τιμολόγησης.

Θα αναρωτηθείτε, όμως, γιατί αυτά τα κρασιά να είναι καλύτερα από ένα χιλιανό των πέντε ευρώ; Τα χιλιανά, ή τα όποια άλλα, είναι βρε παιδάκι μου πιο μαλακά, πιο ευκολόπιοτα, πιο προσβάσιμα γευστικώς, λιγότερο χορτώδη και όξινα και περισσότερο φρουτώδη. Ναι, είναι. Πλην, όμως, και σαφώς πιο αδιάφορα! Αδιάφορα γιατί, όπως προείπα, δεν εξελίσσονται συνήθως στο ποτήρι, ενώ, ακόμη και αυτός ο πολυφορεμένος, λόγου χάρη, Άγιος Ονούφριος, αναπτύσσεται στο ποτήρι για ώρες και συνομιλεί μαζί σου και ανοίγει και δείχνει μιαν άλλη πτυχή, την πτυχή της ατελούς ομορφιάς, την πτυχή του ωραίου, που καθίσταται ωραίο μέσα από τις όποιες «ατέλειες», καθώς αυτά τα μη τέλεια για πολλούς χαρακτηριστικά του κρασιού χάνονται μέσα στο ευρύτερα γοητευτικό και ακατέργαστα όμορφο σύνολο.

Παλαιότερα θα δυσκολευόμουν να επισημάνω τα όσα σήμερα εντοπίζω, για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον, γιατί μέχρι και πριν από μερικά χρόνια η οργανοληπτική εικόνα των πλείστων τοπικών κόκκινων δεν ήταν η επιθυμητή, καθώς η πρόοδος που είχε συντελεστεί δεν ήταν αρκετή για να αναδείξει τα όσα σήμερα αναδεικνύουμε. Και, δεύτερον, τα εισαγόμενα κόκκινα ήταν μέχρι πριν από λίγα χρόνια σαφώς καλύτερα από ό,τι είναι σήμερα, που έχουν γίνει τελείως βιομηχανοποιημένα, μαζικότερης παραγωγής, τυποποιημένα προϊόντα, που διακινούνται από διεθνείς εμπορικούς κολοσσούς, οι οποίοι βασίζουν σημαντικό μέρος της επιχειρηματικής επιτυχίας τους στη διαφήμιση και το κοινώς λεγόμενο branding.