…και η περίπτωση Γεροβασιλείου

Σε συνέχεια των όσων γράψαμε προ ημερών για το Κτήμα Τσέλεπου στην Αρκαδία και την, κατά την άποψή μου, παγκοσμίου κλάσης ποιότητά του, θα ήταν πιστεύω σκόπιμο να μιλήσω και για τον έτερο οικουμενικό παραγωγό της Ελλάδος, εκτός Σαντορίνης, σπεύδω να ξανατονίσω, τον Ευάγγελο Γεροβασιλείου, ιδρυτή του ομώνυμου κτήματος στην Επανομή, ενός προαστίου 30 περίπου χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Θεσσαλονίκης.

Γιατί είναι, λοιπόν, ο εν λόγω παραγωγός παγκοσμίου κλάσης; Πώς στοιχειοθετείται η δήλωση, η βαριά και σημαίνουσα όντως δήλωση, ότι ο συγκεκριμένος οινοποιός αποτελεί άστρο λαμπρό στο παγκόσμιο αμπελοοινικό στερέωμα; Δεν θα ομιλήσω περί των παράπλευρων πτυχών του ανδρός, περί της αρχοντικής προσωπικότητάς του, περί της επιστημονικής του κατάρτισης, περί του οινοποιείου του, αλλά και του Μουσείου παλαιών και σπάνιων ανοιχτηριών, και όχι μόνο, που διαθέτει, περί της διάσωσης μίας τόσο αγαπημένης σήμερα γηγενούς ποικιλίας, της Μαλαγουζιάς, περί της εν γένει παρουσίας του σε ακαταμέτρητες βραβεύσεις διεθνώς, καθώς, όλα ετούτα, δεν είναι αρκετά για να αιτιολογήσουν τη θέση μου ότι το Κτήμα Γεροβασιλείου αποτελεί έναν από τους απολύτως κορυφαίους παραγωγούς στην Ευρώπη κι έναν από τους εκλεκτότερους της γης.

Ένα μείζον ζήτημα είναι, βεβαίως, ο τρόπος με τον οποίο αξιολογεί κανείς τα πράγματα. Με τι θα συγκριθεί ο Γεροβασιλείου; Με τα καλύτερα κτήματα του Μπορντό, που παράγουν μια-δυο ετικέτες κόκκινου, με τα κορυφαία σπίτια της Βουργουνδίας, που παράγουν σπουδαία λευκά και κόκκινα, με τους μεγάλους παραγωγούς του Πιεμόντε, της Τοσκάνης, της Ριόχα; Θα συγκριθεί, λοιπόν, με όλους, μα κυρίως με τα μεγάλα και περιώνυμα σπίτια τύπου Torres, Antinori κτλ., που παράγουν μία ευρεία γκάμα κρασιών όλων των τύπων και που περπατούν στην οινική πασαρέλα της γης με κύρος και αυτοπεποίθηση.

Πάμε λοιπόν… Ουδείς εξ αυτών παράγει εφάμιλλης ποιότητας λευκά κρασιά ωσάν αυτά της οικογένειας Γεροβασιλείου. Αν κοιτάξει κανείς επισταμένα την γκάμα των λευκών του Κτήματος Γεροβασιλείου, εκκινώντας από το «απλό» Κτήμα (Μαλαγουζιά-Ασύρτικο) και προχωρώντας στη Μαλαγουζιά κι έπειτα στα Chardonnay, Sauvignon Blanc και Viognier θα αντιληφθεί ότι όλα ανεξαιρέτως διακρίνονται από μια σπανιότατη καθαρότητα, μία τεχνολογική τελειότητα και μία ασυνήθιστη ικανότητα παλαίωσης (το απλό Κτήμα εξαιρείται ως προς την ικανότητα παλαίωσης, δεν είναι, άλλωστε, αυτή η αποστολή του). Προσωπικώς, δεν γνωρίζω άλλον παραγωγό στην Ευρώπη, αλλά και εκτός αυτής, που να είναι σε θέση να παρουσιάσει 5 λευκά παγκόσμιας ακτινοβολίας. Εάν δε συνυπολογίσω στην όλη εκτίμηση και το θέμα της τιμής πωλήσεως, τότε θα δυσκολευτώ ακόμη περισσότερο να μιλήσω για κάτι εφάμιλλο.

Στο πεδίο των κόκκινων η γκάμα κρασιών του Κτήματος είναι ένα κλικ λιγότερο εντυπωσιακή, είναι όμως καταπληκτική σε ποιότητα αυτή καθεαυτή, αλλά ακόμη εκπληκτικότερη ως προς τη σχέση ποιότητας-τιμής. Κορυφαίο κόκκινο της οινοποιίας είναι, βεβαίως, το Άβατον, που οινοποιείται από τρεις γηγενείς ποικιλίες οιναμπέλου (Λημνιό, Μαυρούδι, Μαυροτράγανο), ένα κόκκινο-ράτσας, με μεγάλη αρωματική και γευστική συμπύκνωση, αριστοκρατικό προφίλ και ικανότητα παλαίωσης που φθάνει τα 30 τουλάχιστον έτη. Το απλό κόκκινο για τα λεφτά του είναι μία σταθερή αξία, που συγκρίνεται ευνοϊκά με όλα τα ομότιμά του, οποθενδήποτε αυτά κι αν προέρχονται, το Syrah είναι εξαιρετικό και βάζει κάτω πολλά ακριβότερα ομοποικιλιακά, ενώ το Evangelo στέκει κι αυτό σε ύψος που ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει. Όλα δε παλαιώνουν για δεκαετίες.

Δεν θα μακρηγορήσω άλλο. Θα πω μόνο ότι στο ερώτημα που είχα αρχικώς θέσει, εάν δηλαδή η Ελλάς διαθέτει οικουμενικούς παραγωγούς, εκτός Σαντορίνης, η απάντηση είναι ευθεία και απλή: Ναι. Έχω αναφέρει τους δύο που αυτή τη στιγμή πληρούν, κατά τη γνώμη μου, τα κριτήρια. Στο μέλλον ίσως προκύψουν κι άλλοι. Μακάρι!