Η πιο τυχερή γενιά οινοφίλων

Θυμάμαι, μέχρι πριν από μία πενταετία, το τρέμουλό μου και την αγωνία που με διακατείχε, όταν επρόκειτο να ανοίξω μία παλιά φιάλη κρασιού ή ένα μπουκάλι νέου μεν σημαντικού δε οίνου. Η ίδια κάθε φορά αβεβαιότητα: θα είναι καλός ο φελλός ή θα μας βγει το κρασί «φελλωμένο»; Τι εστί «φελλωμένο»; Με απλά λόγια: να έχει ελαττωματικό φελλό, ας μην αναλύσουμε εδώ το πώς και το γιατί, καθώς το έχουμε πλειστάκις εξηγήσει. Ελαττωματικός φελλός, που σημαίνει κρασί για πέταμα! Όσο και να το λυπόσουν το κρασί, όσο ακριβό και σπάνιο κι αν ήταν, δεν θα μπορούσες ποτέ και με τίποτα να το απολαύσεις, όταν το κρασί σου έβγαινε με προβληματικό φελλό, ο οποίος, ως γνωστόν, προσδίδει στον οίνο μία δηκτική οσμή μούχλας ή κλούβιου συνήθως αυγού.

Ευτυχώς, πια αυτό έχει σχεδόν (το «σχεδόν» θα το εξηγήσω) τελειώσει! Με την εμφάνιση στο οινικό προσκήνιο της νέας γενιάς φελλών τύπου DIAM, η απουσία «φελλωμένων» κρασιών είναι πλέον γεγονός, καθώς το πρόβλημα, με τη χρήση των συγκεκριμένων φελλών και κάποιων άλλων ακόμη εταιρειών, έχει ουσιαστικά λυθεί. Παρά το γεγονός αυτό (κι εδώ εξηγείται το «σχεδόν»), τα μεγάλα σπίτια του Μπορντό, της Βουργουνδίας, του Ροδανού, του Πιεμόντε, της Ριόχα και άλλων ονομαστών αμπελουργικών περιοχών της γης, δεν έχουν ακόμη αποφασίσει να αποστρέψουν το πρόσωπό τους από τους παραδοσιακούς και δοκιμασμένους επί δεκαετίες φελλούς, που κατασκευάζονται από αμιγές κομμάτι φελλού αρίστης ποιότητας, όχι από ιδιοτροπία, αλλά γιατί μία βαθιά και εγγυημένη παράδοση δεν τη διαγράφεις έτσι απλά και αβασάνιστα με μια μονοκονδυλιά, αλλά μελετάς, οργανώνεις, δοκιμάζεις και τελικώς αρχίζεις σταδιακά να μεταπηδάς στη νέα τεχνολογία, νοουμένου ότι αυτή θα καταφέρει να σε πείσει, αλλιώς παραμένεις πιστός στην ασφαλή πεπατημένη.

Είμαστε, λοιπόν, σήμερα τυχερή η γενιά των καταναλωτών, που έχουμε τη χαρά της βεβαιότητας ότι κάθε σχεδόν κάθε μπουκάλι που εκπωματίζουμε δεν θα μας ταλαιπωρήσει παρά μόνο θα μας προσφέρει ευχαρίστηση. Δεν είμαστε, όμως, τυχεροί οι σημερινοί καταναλωτές μόνο γι’ αυτόν τον λόγο, μα και για πολλούς άλλους. Ας αναφερθώ ευσυνόπτως στους πλέον σημαντικούς. Πρώτον, ποτέ άλλοτε στην παγκόσμια οινική ιστορία ο άνθρωπος δεν ήταν σε θέση να απολαμβάνει κρασιά τόσο αψεγάδιαστα και τόσο καλά καμωμένα, χωρίς τεχνολογικά λάθη, χωρίς οποιαδήποτε ελαττώματα, χάρη, βεβαίως, στην ασύλληπτη πρόοδο που έχει σημειώσει η οινοποιητική τεχνολογία, μα κυρίως χάρη στη φοβερή πρόοδο στον αμπελουργικό τομέα, στην τεχνογνωσία που αποκτήθηκε και στις επενδύσεις που έγιναν σε κάθε επίπεδο.

Γι’ αυτό και αρκετά πλέον κρασιά, κατά κύριο λόγο κόκκινα, ουσιαστικά δεν γερνούν ποτέ. Εκεί που μέχρι πριν από μία εικοσαετία περίπου θεωρούσαμε δεκτικό βαθιάς παλαίωσης ένα κόκκινο που είχε τη δυνατότητα να εξελιχθεί στη φιάλη για μία δεκαετία, αίφνης πολλά σημερινής παραγωγής κόκκινα στη δεκαετία επάνω ίσα που έχουν αφήσει πίσω τους τη νηπιακή ηλικία. Άνοιξα τις προάλλες έναν ερυθρό Όβηλο του 2004, σε φιάλη μάγκνουμ, κι ήταν ένα νιάτο που σπαρταρούσε ακόμη ακμαίο στο ποτήρι. Και πριν από αυτό ένα Κτήμα Κατσαρού δεκαπενταετίας, που ήταν σαν να είχε γίνει μόλις χθες! Λοιπόν, για αυτούς και πολλούς άλλους λόγους, είμαστε σήμερα η τυχερή γενιά των οινοφίλων, ας το εκμεταλλευθούμε…