πίσω | τύπωσε

Ρουβάς, το Petrus των μουσικών



Είδαμε από τους δέκτες των τηλεοράσεών μας όλοι, σε Ελλάδα, Κύπρο και εξωτερικό, όπου υπάρχουν Έλληνες, τον εθνικό μας «σταρ», Σάκη Ρουβά, να τραγουδάει περήφανα μερικά αγγλοσαξονικά κυρίως τραγούδια επ’ ευκαιρία της αλλαγής του έτους. Η μίνι συναυλία του διάσημου τραγουδιστή κράτησε 17 λεπτά όλα κι όλα, ενώ κόστισε στο ελληνικό δημόσιο 261640 ευρώ (211 χιλιάδες ευρώ πλέον ΦΠΑ).

Τον Ρουβά, ας είμαι ειλικρινής, ουδόλως τον αντιπαθώ ως άνθρωπο, άσχετο αν τα τραγούδια του δεν είναι της αρεσκείας μου. Τον θεωρώ καλό παιδί και μπορώ να πω ότι με εντυπωσιάζει η προσήλωσή του στην οικογένεια και η σταθερότητά του, δεδομένης της πλατιάς απήχησης που ως άνδρας έχει ανάμεσα στο γυναικείο φύλο. Ανάλογη είναι και η εκτίμησή μου απέναντι στον δήμαρχο Αθηναίων, κύριο Κώστα Μπακογιάννη, τον οποίο θεωρώ άνθρωπο που ζωηρά και ειλικρινά ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη της πόλης, προβαίνοντας σε αρκετές ως επί το πλείστον επιτυχημένες δράσεις, ασχέτως αν και ενίοτε έχει και τις αποτυχίες του. Φυσικό είναι, άλλωστε, είναι παγκοίνως γνωστό ότι λάθη δεν κάνουν μόνο οι αδρανούντες και οι νεκροί.

Αυτήν όμως τη μίνι συναυλία εις τον λόφο του Λυκαβηττού, τον αγαπημένο αυτό λόφο που έχει καταστεί  σήμα-κατατεθέν της πόλης, τη χρειάζονταν οι δημότες; Σε τι ωφελούσε, τι εξυπηρετούσε, ποιαν ανάγκη κάλυπτε; Γίνεται λέει κάθε χρόνο, για να εορταστεί η αλλαγή του έτους. Σιγά την εορτή, λέω εγώ, και να με συγχωρείτε κιόλας! Τι είναι όλος αυτός ο πανικός κι όλη αυτή η δήθεν ευφορία επειδή λέει αλλάζει το έτος; Μία κοινή ημέρα είναι ωσάν τις άλλες, άμα θελήσουμε να το δούμε ψυχρά. Τι βαθύτερο και ζωτικό σηματοδοτεί για εμάς τους Έλληνες η Πρωτοχρονιά; Καθίσαμε ποτέ να το σκεφτούμε ψύχραιμα; Και ποια σοβαρότης, ποια χρεία επιβάλλει εις τον λόφο του πολιτισμού, στην καρδιά της Αθήνας μέσα, να τραγουδάμε και να «χαιρόμαστε» διά την αλλαγή του χρόνου στα αγγλικά; Στα αγγλικά, ναι, λες κι είμαστε στο Λονδίνο ή στη Νέα Υόρκη ή στο Σίδνεϊ, με την απαράμιλλη προφορά του Σάκη και με τα φωνητικά να πασκίζουν παραδίπλα. Οποία συμφορά! Να οργανώνουμε συναυλίες των 17 λεπτών και των 260 χιλιάδων ευρώ για να εορτάζουμε με αγγλικά τραγουδάκια στον λόφο επάνω του Λυκαβηττού την αλλαγή του χρόνου, σε μια πόλη όπου οι πλείστοι κάτοικοι δουλεύουν για 500 ευρώ μηνιάτικο, σε μια πόλη που ο δάσκαλος αμείβεται με 800 ευρώ κι ο γιατρός του δημοσίου με 1200! Σε μια πόλη που σε κάθε καντούνι της αργοσβήνει κι ένας άστεγος, ένας απόκληρος της ζωής. Σε αυτήν την πόλη της σύγχρονης δουλείας ο Σάκης ανέβηκε στον Λόφο και μας τρέλανε! Σάκης και ξερό ψωμί που λέμε…

Σ’ αυτήν την πόλη της ανέχειας των πολλών και της βλασφημίας των ολίγων δεν είναι μόνον ο Σάκης, είναι και τα Πόρσε, είναι και τα Petrus, ένα από τα δύο-τρία ακριβότερα κρασιά του κόσμου, που κοστίζει πια χιλιάδες ευρώ το μπουκάλι. Που το ανοίγουν πια κυρίως όσοι δεν κατέχουν από κρασί, πλούσιοι μεγιστάνες, για να προσδώσουν στην πληκτική ζωή τους κάποια ψήγματα πρόσκαιρης ευχαρίστησης, χιλιάδες ευρώ κάθε ποτήρι, εκατοντάδες κάθε γουλιά και το δούλεμα από τους Μπορντολέζους πάει σύννεφο.

© Copyright - Cyprus Wine Pages, Γιάννος Κωνσταντίνου
Σχεδιασμός & Ανάπτυξη: Crucial Services Ltd

πίσω | τύπωσε