Ας μιλήσουμε για το σερβίρισμα

Είναι βραδάκι Πέμπτης και κάθομαι στην αυλή του Stinking Bishop στο Κολωνάκι. Η εστίαση στην Αθήνα ήταν κλειστή μήνες κι ο κόσμος αποθύμησε τις εξόδους, ένα καλό πιάτο φαί, ένα μυρωδάτο μπουκάλι κρασί, ένα χαμόγελο με τους φίλους, λίγο καλαμπούρι, βρε αδερφέ, να σπάσει η σκληρή κρούστα της ζωής και να ξεπηδήσει στο φως και πάλι η ανάγκη μας να κοινωνούμε τον βίο μας με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, που όλοι, λίγο-πολύ, νοσταλγήσαμε. Το Stinking Bishop είναι ένα ζωηρό εστιατόριο με καλή κουζίνα και μία αρκετά καλά ενημερωμένη λίστα κρασιών. Δεν συγκαταλέγεται, κατά τη γνώμη μου, στην κορυφή της αθηναϊκής εστίασης, ούτε και στα μαγαζιά με την καλύτερη σχέση ποιότητας-τιμής, είναι εντούτοις ένας χώρος που σου αρέσει να πηγαίνεις, καθώς έχει κέφι, ρυθμό και πολύ καλή εξυπηρέτηση. Όταν λέω «ρυθμό», εξαιρώ τη μουσική, καθώς, για ακατανόητους εις εμέ λόγους, οι κυβερνώντες τη χώρα αποφάσισαν, όπως κι εδώ οι δικοί μας, ότι η υπόκρουσή της βλάπτει στην εξάπλωση του κορωνοϊού. Αστεία, καθώς αντιλαμβάνεστε, πράγματα, τα οποία ουδέποτε πίστευα ότι θα ζήσω. Ούτε, βεβαίως, πίστευα ποτέ ότι θα βρισκόμουν στη δυσάρεστη θέση να υπόκειμαι σε απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις εννέα ή τις έντεκα ή τις δώδεκα ελέω κορωνοϊού, όπως δεν περίμενα ότι όλο αυτό δεν θα προσέκρουε στην έντονη διαμαρτυρία των πολιτών, οι οποίοι παρακολουθούν αμέριμνοι την προσπάθεια να αντιμετωπιστεί ένα πρόβλημα δημόσιας υγείας με μέτρα δημόσιας τάξης. Ας τα αφήσουμε όμως αυτά, καθώς υπάρχουν ειδικότεροι ημών, εξάλλου, έχουν λεχθεί και γραφτεί πολλά για το θέμα. Σε ένα πράγμα θα ήθελα να σταθώ σήμερα, στο σερβίρισμα. Στο εν λόγω μαγαζί, λοιπόν, διαπρεπής ήταν η εξυπηρέτηση από την κυρία που είχε το πρόσταγμα για το τραπέζι μας. Μία νεαρή κοπέλα, με ζωηρά κι όμορφα μάτια, πρόσχαρη, με πλατύ χαμόγελο, καταδεχτική και ευγενική διάθεση, ακόμη και με τους πλέον απαιτητικούς κι ενδεχομένως ιδιότροπους της βραδιάς, που ομιλούσε σωστά ελληνικά, στον κατάλληλο τόνο και με το ανάλογο κάθε φορά ύφος. Δεν την ερωτεύτηκα, θαύμασα απλώς το μεράκι για τη δουλειά της, την ευγένεια και την επάρκειά της. Σερβιτόρος, θα πει κάποιος, σιγά τη δουλειά, βρε αδερφέ! Κι όμως, δεν είναι τόσο απλό όσο πολλοί από εμάς νομίζουμε, θέλει προσόντα η δουλειά, όχι απαραιτήτως ακαδημαϊκά, αλλά από εκείνα που κανένα πανεπιστήμιο δεν μπορεί να μοιράσει. Θέλει παιδεία και ανατροφή το σέρβις, θέλει ηπιότητα χαρακτήρα, σβελτοσύνη που δεν πιέζει, χαμόγελο που δεν υποκρίνεται, σωματικό στήσιμο, γλωσσική επάρκεια, ικανοποιητική γνώση, ικανότητα χειρισμού δύσκολων χαρακτήρων, γερό στομάχι να προσπερνάς τα δύσκολα, εν τέλει, αγάπη γι’ αυτό που κάνεις. Δεν ήταν μόνη η κυρία που μας εξυπηρέτησε, ήταν και τα υπόλοιπα παιδιά ικανά να αντεπεξέλθουν με ευγένεια και επάρκεια στην αποστολή τους, στέκομαι όμως και μαρτυρώ τα όσα στο τραπέζι μου διαδραματίστηκαν.

Το επόμενο βράδυ βρέθηκα στο Νέο Ψυχικό, στην ταβέρνα Φοιτητής, όπου μπορεί κανείς να φάει εξαιρετικό ψάρι σε λογικές τιμές. Ο άρτι ανακαινισμένος Φοιτητής είναι το αγαπημένο μου μαγαζί στην Αθήνα, καθώς χαρακτηρίζεται από μία πραγματική απλότητα που με συγκλονίζει. Είναι αυτός που είναι. Μία ταβέρνα σε μία αέρινη πλατεία του Νέου Ψυχικού, που έχει άριστη πρώτη ύλη, την οποία μεταχειρίζεται με απλότητα και μαεστρία. Εκεί, τα γκαρσόνια δουλεύουν χρόνια, όποτε πάω τα ίδια τσακάλια συναντάω. Αίλουροι, ντυμένοι στα μαύρα, μάγκες με την ατόφια έννοια, λεβέντες κοτσονάτοι, που πατάνε στο ’να σημείο του μαγαζιού και ευθύς, με μια δρασκελιά, βρίσκονται στο άλλο. Ευγενείς, ομιλούν πάντα στον πληθυντικό, ζητάς κάτι και αισθάνεσαι ότι ζουν για να στο φέρουν και να σε εξυπηρετήσουν, δεν το κάνει η καρδιά σου να φύγεις και να μην αφήσεις ένα καλό φιλοδώρημα, αισθάνεσαι μικρός και απρεπής να μην πληρώσεις, στοιχειωδώς έστω, τους ανθρώπους που φρόντισαν να περάσεις μία όμορφη, ενίοτε αξέχαστη βραδιά. Κάθε σεντ από το φιλοδώρημα που αφήνεις το πληρώνουν αυτά τα παιδιά με τον ιδρώτα τους και με τα γόνατά τους, που το βράδυ λυγίζουν βαριά και κουρασμένα.

Δυστυχώς, η σύγκριση με τα εν Κύπρω ισχύοντα στην εστίαση είναι καταθλιπτική εις βάρος μας, καθώς στα πλείστα εστιατόρια και ξενοδοχεία της νήσου εργοδοτούνται αλλοδαποί, που γνωρίζουν από ελάχιστα έως καθόλου τη γλώσσα του τόπου και, σε πολλές περιπτώσεις, απαιτούν διά του ανάλογου ύφους να τους απευθύνει κανείς τον λόγο στην αγγλική. Πολύ ολίγοι συμπατριώτες μας πια «καταδέχονται» να καταπιαστούν επαγγελματικά με το σέρβις στην εστίαση, παρότι είμαστε υποτίθεται τουριστικός προορισμός που επιδιώκει να έχει απαιτητικούς τουρίστες υψηλής εισοδηματικής τάξης.

Δυστυχώς, τη σκληρή αυτή πραγματικότητα φρόντισε να μου τη θυμίσει μία αστυνομικός στον έλεγχο διαβατηρίων στο αεροδρόμιο της Λάρνακας, η οποία, με μία αφελή άνεση, μου μιλούσε στον ενικό: «Κατέβασε τη μάσκα σου, κτλ.». Οποία ευτυχία!