Οι δημιοκράτες

Κάποτε, πριν από μερικά χρόνια, είχα διατυπώσει στη σελίδα μου για το κρασί, στην εφημερίδα Πολίτης όπου επί εικοσαετία αρθρογραφούσα, την άποψη ότι θα πρέπει, διά νόμου της πολιτείας, να απαγορευθεί η καλλιέργεια ξενικών κρασοστάφυλων στο νησί κι ότι θα έπρεπε, πάλι διά νόμου, να επικεντρωθούμε στην καλλιέργεια των ευρύτερων ελληνικών ποικιλιών, τόσο των γηγενών της νήσου όσο και άλλων δυναμικών οινοστάφυλων του ελληνισμού. Παρότι η πολιτική αυτή αποτελεί νομοθεσία αρκετών σοβαρών αμπελουργικών χωρών της Ευρώπης, κυρίως δε της Γαλλίας, όπου δεν νοείται κανείς να φυτεύει ξενικές ποικιλίες σε ιστορικές αμπελουργικές περιοχές της χώρας, η άποψή μου τότε ήχησε άσχημα στα ώτα των ευαίσθητων οινοποιών της νήσου. Βλέπετε, η εισήγησή μου περί της απαγόρευσης φύτευσης ξένων ποικιλιών θεωρήθηκε ότι εμπίπτει στα όρια του φασισμού, καθώς επλήγησαν ανεπανόρθωτα οι δημοκρατικές ευαισθησίες των εν Κύπρω αμπελουργών και οινοποιών. Τι λέει ο άνθρωπος! Θα μας επιβάλλουν τι και πώς θα φυτεύουμε; Ουδείς βρέθηκε να συμφωνήσει με τα γραφόμενά μου, ακόμη και οι πλέον πιστοί εις εμέ αναγνώστες θορυβήθηκαν από την επίκληση του νόμου, ο οποίος εισηγούμουν να επιβάλει, επιτέλους, μία κάποια αμπελουργική τάξη στο διαρκώς εντεινόμενο αμπελουργικό μας δράμα.

Τα ξαναθυμήθηκα όλα αυτά, τώρα, που η πανδημία έχει πλήξει, διά των αλλόκοτων αποφάσεων των ταγών της χώρας, κάθε έννοια δημοκρατίας και ελευθερίας. Μια κουτσουλιά τόπος είμαστε και, επειδή αδυνατούμε να δράσουμε καίρια και αποφασιστικά, λαμβάνουμε αποφάσεις που κάθε άλλο παρά δημοκρατικές και λογικές είναι. Για παράδειγμα, δέστε την πλέον πρόσφατη ιδέα περί του «κορωνοπάσου», το οποίο θα πρέπει να επιδεικνύουμε διά να πορευόμαστε. Ακούσατε κάποιον να διαμαρτυρηθεί; Ο κοσμάκης τρέμει για τη ζωούλα του κι είναι έτοιμος να υπακούσει στα πάντα, προκειμένου να τη διατηρήσει αλώβητη. Μη νομίζετε ότι είμαι αρνητής της επιδημίας που ενέσκηψε ή αντιεμβολιαστής ή συνωμοσιολόγος και τα όμοια. Το πρόβλημα υπάρχει κι είναι σοβαρό, αλλά όχι τόσο για να φθάνουμε σε αυτές τις ακρότητες, που μόνο δυσανασχέτηση και ταλαιπωρία προκαλούν στον ήδη φορτισμένο και κουρασμένο κόσμο.

Εδώ, για μια εισήγηση περί των ποικιλιών φύτευσης ανασκουμπώθηκαν οι απανταχού λεβέντες, τι γίνεται τώρα που ο κόσμος γκρεμίζεται; Για μία εισήγηση περί των γηγενών ποικιλιών οιναμπέλου αμφισβητήθηκαν οι γνώσεις και οι προθέσεις του γράφοντος, είδε κανείς να αμφισβητούνται οι γνώσεις και οι ικανότητες αυτών που λαμβάνουν τις αποφάσεις στα της πανδημίας; Ποιος αποφασίζει; Ο υπουργός Υγείας. Με ποια προσόντα, με ποιες γνώσεις έλαβε τη θέση, με ποια προγενέστερη, έστω περιστασιακή και ερασιτεχνική, ενασχόληση με τα της Υγείας κρίθηκε άξιος της αποστολής; Τι θα γίνει, επιτέλους, εδώ πέρα; Θα ξυπνάει από τη μεσημεριανή του σιέστα ο Πρόεδρος, τον οποίο έχω ψηφίσει, και θα αποφασίζει; Έχει καταλάβει κανείς ότι βαρεθήκαμε να έχουμε στο σβέρκο μας φορτωμένο τον πάσα ένα, έτσι, γιατί είναι φιλαράκι του Προέδρου ή γιατί είναι της κομματικής παράταξης ή επειδή δεν βρίσκεται τίποτα καλύτερο; Τι θα γίνει ρε παλικάρια; Σπιτικό δεν έχετε, να πάτε να ξεκουραστείτε να γαληνέψει κι εμάς η ψυχή μας; Προσφέρατε ήδη αρκετά, σας ευχαριστούμε. Αφήστε και κανέναν άλλο να προσφέρει πια!