Κατάπτωση

Είναι Σάββατο πρωί, κάθομαι έγκλειστος στο σπίτι, έξω βρέχει, οπότε κι η έξοδος στον κήπο απαγορεύεται κι αυτή, το ρίχνω στο διαδίκτυο. Λέω να κοιτάξω για μία καρέκλα που θέλω να εντάξω σε μια γωνιά του γραφείου μου. Πιο γρήγορα απ’ ό,τι ανέμενα, πέφτω επάνω σε μία νέα αντικερί, που άνοιξε στην ωραιοτάτη μας πρωτεύουσα. Στέλνω γραπτό μήνυμα: «καλημέρα, είναι διαθέσιμη η καρέκλα»; Σε ολίγα λεπτά έρχεται η απάντηση: «hi there! Yes, the corner oak chair is available». Έπεσα σε Αγγλίδα λέω, οπότε συνεχίζω να της γράφω στα αγγλικά, ρωτώντας τιμή και κάποιες περαιτέρω λεπτομέρειες για το κάθισμα που μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον. Μετά πέντε λεπτά, κουρασμένος και από τα σερί μηνύματα, ζητάω τον αριθμό του τηλεφώνου της, να την καλέσω να συνεννοηθούμε ως άνθρωποι. Την καλώ και μου απαντάει μία εκ γενετής ελληνόφωνη κυρία, Κύπρια! Θόλωσα! Λέω, μα, καλά, αφού είστε ελληνόφωνη γιατί μου γράφετε στα αγγλικά; Ξέρετε, μου εξηγεί, επειδή μιλάω με διάφορους κι επειδή μου είναι πιο εύκολο να γράφω στα αγγλικά, στα ελληνικά δυσκολεύομαι, αλλά έχετε δίκιο…

Ήμουνα έτσι κι αλλιώς έτοιμος, από καιρό, να καταθέσω τον έντονο προβληματισμό μου σχετικώς με τη χρήση της γλώσσας στις ετικέτες των εν Κύπρω παραγόμενων οίνων, προτού συμβεί το πιο πάνω τραγικό περιστατικό και πολλά άλλα ακόμη παρόμοιά του. Η χρήση της αγγλικής γλώσσας στο νησί μας ήταν πάντοτε στο προσκήνιο. Άλλοι για λόγους κακώς νοούμενου μάρκετινγκ, άλλοι από κακογουστιά και άλλοι απλώς από σκέτη αμορφωσιά επιλέγουν τη χρήση της αγγλικής, τόσο για να ονοματίσουν τις εταιρείες τους όσο και για να βαφτίσουν τα κρασιά τους. Τώρα πια, έχουμε κι ένα νέο φαινόμενο, ενδεικτικό της παραπαίουσας πορείας μας. Πλέον, έχουμε στην πρώτη γραμμή της οινικής παραγωγής όρους όπως Single Vineyard, Late Harvest, Private Collection και τα συναφή. Σε μία απελπιστικά κακόγουστη ένδειξη μιμητισμού αντιγράφουμε αμάσητους όλους εκείνους τους γλαφυρούς κατ’ εμάς και ουσιαστικούς για τους ξένους όρους, πιθηκίζοντας, ανεβασμένοι σε ένα ψηλό δέντρο του οποίου το ρίζωμα έχει από καιρό σαπίσει.

Έχουμε κάνει βήματα προόδου ως κυπριακό κρασί, βήματα εξέλιξης σε σχέση με το πού ήμασταν προ μερικών ετών, ωστόσο, συγκρινόμενοι με τις παραδοσιακές οινοπαραγωγές χώρες της Ευρώπης, υστερούμε σε βαθμό που δύσκολα μπορεί να γίνει κατανοητός, τουλάχιστον από τους περισσότερους οινοποιούς και παράγοντες του κρασιού στη χώρα μας. Η πρόοδός μας αποκτά ανάστημα μόνο όταν συγκρίνεται με την προ δεκαετίας ή εικοσαετίας οινική μας εικόνα, όταν καλείται, όμως, να σταθεί πλάι στα μεγαθήρια της παγκόσμιας αμπελοοινικής σκηνής, το μπόι της είναι, δυστυχώς, σπιθαμιαίο.

Λυπάμαι που το διαπιστώνω, αλλά, εάν συνεχίσουμε να πιθηκίζουμε και να μιμούμαστε (που θα συνεχίσουμε) ποικιλιακώς, ονοματολογικώς και άλλως πως τους εις την αλλοδαπή αμπελοοινικώς δρώντες, ουδέποτε θα καταφέρουμε να ξεφύγουμε από τα στενά πλαίσια μίας τοπικά σημαντικής και διεθνώς αμελητέας έως ανύπαρκτης οινικής πρότασης. Γιατί, κι ας είναι δύσκολο αυτό να γίνει αντιληπτό, ουδεμία πρόταση μπορεί να είναι άξια εξαγωγής εάν δεν εδράζεται, πρωτίστως φιλοσοφικά, σε ξεκάθαρα, αυθεντικά και ανεπηρέαστα από ξένα δάνεια πρότυπα. Εάν, δηλαδή, δεν κατανοήσουμε ότι μόνο με τη δική μας γλώσσα, μόνο με τα δικά μας σταφύλια, μόνο με τη δική μας φιλοσοφία θα μπορέσουμε κάποια στιγμή στο απώτερο μέλλον να πορευθούμε περήφανοι, τότε θα παραμείνουμε, πράγμα που είναι και το πιθανότερο, μία τοπικά δρούσα οινοπαραγωγή για κατανάλωση από το κοινό της νήσου και τους όποιους τουρίστες.

Εάν η αισθητική μας δεν αποδεχτεί τον όρο «Όψιμος Τρύγος» ως ομορφότερο, πιο εύηχο και πιο ταιριαστό με την ύπαρξή μας σε σχέση με τον αγγλόφερτο «Late Harvest», εάν το «Κτήμα Βλασίδης», λόγου χάρη, δεν καταφέρει να γοητεύσει τον ιδιοκτήτη του περισσότερο σε σχέση με το «Vlassides Winery», εάν το Shiraz ή το Cabernet Sauvignon δεν παραχωρήσουν σιγά-σιγά της θέση τους στις δικές μας, όσες κι όποιες κι αν είναι αυτές, ποικιλίες οιναμπέλου, εάν δεν κομίσουμε ιδιότυπη κι ελκυστική αμπελοοινική πρόταση, αλλά παραμείνουμε μικροί κι ασήμαντοι επαίτες μίας ξένης προς εμάς αίγλης, το μόνο στο οποίο μπορούμε να προσδοκούμε είναι μία καλή ταμειακή ροή, που, δυστυχώς, δεν θα κρατήσει επί γενεές.