Αρχική Σελίδα  |  Επικοινωνία  |  Αναζήτηση:
Πέμπτη, 28 Μαρτίου 2024
Cyprus Wine Pages

Χαρακτηρισμοί: η των αδυνάτων συνήθεια…



Είμαι έξω στον δρόμο, είναι μία στιγμή χαλάρωσης και ηρεμίας από τον εγκλεισμό της ημέρας και τον κάματο της οθόνης, με την οποία, ελέω πανδημίας, έχουμε γίνει φίλοι. Είναι δείλι, και κρατάω ανά χείρας ένα κολονάτο, προσδοκούσα από το μεσημέρι τη στιγμή αυτή, μέσα στο οποίο υπήρχε η μία και μοναδική φιάλη που είχα από το ιστορικό Château Carras, το οινοποιείο που άφησε εποχή εκεί στη Χαλκιδική. Είναι το γνωστό κόκκινο, της εσοδείας 2010, δεκαετούς και πλέον παλαίωσης, κι έχει ωριμάσει, το άτιμο, τόσο ωραία. Έχει κρατήσει το φρούτο του στη φιάλη, οι τανίνες έχουν λιώσει, η οξύτητα έχει γίνει ένα με το υπόλοιπο γευστικό σύνολο, τα αρώματα θωπεύουν τη μύτη, φίνα, λεπτά, πολύπλοκα, ονειρεμένα.

Η βαλβίδα αποσυμπίεσης από τον εγκλεισμό της ημέρας είχε αρχίσει να ανοίγει, όταν έσκασε μπροστά μου ένα ζευγάρι περιπατητών. Η γυναίκα μού ζητάει εξηγήσεις για κάτι που είχα γράψει και την αφορούσε, ο σύζυγος, σαν έτοιμος από καιρό να υπερασπιστεί τα ιερά και τα όσια, άρχισε τους χαρακτηρισμούς. Δεν ωφελεί σε τίποτα να υπεισέλθω στις λεπτομέρειες των διακοσμητικών του λόγων, ούτε και να μπω ξανά στην ουσία της υπόθεσης, καθώς ό,τι είχα να πω για αυτήν το είπα, χρεία επαναλήψεως ουδεμία υπάρχει.

Με το που οι δύο οδοιπόροι εγκατέλειψαν το σημείο συνάντησής μας, κάθισα και σκέφτηκα. Πόσο έτοιμοι είμαστε να δεχθούμε κριτική; Είμαστε καθόλου; Μέσα μου βαθιά ξέρω ότι η κριτική και η υπόδειξη λαθών, αστοχιών και παραλείψεων σε κανέναν δεν αρέσει. Ποιος αντλεί σήμερα ευχαρίστηση από την κριτική που του ασκούν οι άλλοι, όσο αιτιολογημένη αυτή κι αν είναι; Ποιος είναι έτοιμος να δεχθεί άμεσα, εύκολα και ταπεινά τα σχόλια και τις υποδείξεις των τρίτων, όσο εύστοχα κι αν είναι αυτά; Γνωρίζω και εξ ιδίων ότι δεν είναι εύκολη υπόθεση η ομολογία των λαθών και αστοχιών μας. Ξέρω, από προσωπική πείρα, ότι είναι δύσκολο πράγμα να παραδεχθεί κανείς, έστω και στον εαυτό του μόνο, ότι έσφαλλε, ότι υπέρβαλλε, ότι αδίκησε, ότι πρόσβαλε, υπάρχει όμως πάντα εκείνη η μικρή χαραμάδα, εκείνη η ελάχιστη σχισμή, μέσα από την οποία μπορούμε, σε μια ένδειξη στοιχειώδους σοβαρότητας, να αφήσουμε σιγά-σιγά το φως της κρίσης να περάσει και να φωτίσει τον νου μας, κάνοντάς μας λίγο καλύτερους, λίγο σοφότερους, λίγο μεστότερους κάθε φορά.

Από ανάγκη, από πάθος για το κρασί, από βίτσιο, εάν προτιμάτε, μπήκα πριν από 25 έτη στον στίβο της οινοκριτικής. Αρχικώς, μέσα από τον έντυπο τύπο και τώρα τον ηλεκτρονικό γράφω και ασκώ κριτική στα κρασιά και τις όποιες δράσεις και επιλογές τόσο των δικών μας οινοπαραγωγών, Ελλαδιτών και Κυπρίων, όσο και των οινοποιών ολάκερης της οικουμένης. Δεν είναι εύκολες και απλές οι ισορροπίες ανάμεσα στην άσκηση έντιμης, δίκαιης και τεκμηριωμένης κριτικής και την ανάγκη για προσωπική προβολή, που κάθε δημοσιογραφούντας ίσως επιδιώκει. Η κριτική ωφέλιμο είναι να ασκείται ανεπιτήδευτα και τίμια, σε μια προσπάθεια βελτίωσης μέσα από τον προβληματισμό και τη ζύμωση, που αυτή προκαλεί. Αν, όμως, αυτή ασκείται όχι μόνο για τον προβληματισμό και τη βελτίωση αυτή καθεαυτή, αλλά και για την προσωπική προβολή του γράφοντος, αλλάζει το πράγμα, καθώς εκεί ακριβώς ξεκινούν τα προβλήματα. Από αυτή την παγίδα της προσωπικής προβολής, μέσω της άσκησης κριτικής, ελάχιστοι καταφέρνουν να ξεφύγουν, συνήθως οι ωριμότεροι και ταπεινότεροι των δημοσιογραφούντων.

Από την άλλη, αυτοί που εισπράττουν την κριτική και την αποδέχονται, χωρίς να καταφεύγουν σε φθηνές δικαιολογίες, συχνά μειωτικές για τους ιδίους, είναι ακόμη λιγότεροι. Σπανίζουν οι οινοποιοί και οι λοιποί επαγγελματίες και γενικώς οι άνθρωποι, που δέχονται την κριτική ως ένα μέσο για να πάνε παρακάτω, να βαδίσουν ένα βήμα πιο μπροστά, ένα βήμα πιο ώριμο, πιο αποφασιστικό, πιο ακομπλεξάριστο. Την ίδια στιγμή, είναι εκατομμύρια εκείνοι, που στο άκουσμα και της παραμικρής κριτικής θα αρχίσουν τους χαρακτηρισμούς, τα υπονοούμενα και τις ευτελείς για τον ανθρώπινο πολιτισμό και διάλογο δικαιολογίες. Στο όνομα μιας κακώς εννοούμενης υπεράσπισης του εαυτού και των επιλογών του φανερώνουν ένα τεράστιο κενό πολιτισμού, παιδείας και ανατροφής. Και, δυστυχώς, η κατάσταση μέρα με τη μέρα επιδεινώνεται, γιατί η οικογενειακή παιδεία έγινε κτήμα των εγωπαθών και η σχολική έρμαιο των πολιτικάντηδων.


10/01/2021

Άρθρα: Διάφορα

»

Τελικά, τι γλώσσα μιλάμε;

17/03/2024

»

Ξέρουμε τι τρώμε;

22/12/2023

»

Το σύνορο ανάμεσα στην ποιότητα και το κέρδος

18/11/2023

»

Κρασί και Τέχνη στην ΑΣΚΤ

23/10/2023

»

Κλιματική αλλαγή και κρασί

05/10/2023

»

Σταματήστε να αγοράζετε!

24/09/2023

»

Πόσο δικαιολογημένες είναι οι αυξήσεις;

14/09/2023

»

Εντυπώσεις ενός ονειροπαρμένου

01/09/2023

»

Οι ζωόφιλοι, οι Τοσκανέζοι και μια θάλασσα αποκαΐδια

24/08/2023

»

Ίλιγγος

14/07/2023

»

Η αλήθεια στο κρασί

01/07/2023

»

Χρεώστε μας, χρεώστε μας, πολλά σκαμπίλια δώστε μας!

24/05/2023

»

Ανθρακικό, καταιγίδα στον ουρανίσκο

06/05/2023

»

Ο μύθος του ιδιώτη 2

16/04/2023

»

Ο μύθος του ιδιώτη

10/04/2023

»

Ούτε φρόνιμα ούτε φρόνημα

25/03/2023

»

Χαμηλός φωτισμός

25/02/2023

»

Το μεγάλο δούλεμα

05/02/2023

»

Η πιο τυχερή γενιά καταναλωτών

25/01/2023

»

Όταν η τιμολόγηση γίνεται ύβρις

29/12/2022

Οίνου Συμβουλευτική Πάνω  |  Πίσω  |  Εκτύπωση  |  Εξειδικευμένη Αναζήτηση  |  Επικοινωνία  |  Αρχική Σελίδα