Η μικρή παραγωγή δεν κάνει την τιμή

Βλέπω ένα κρασί, μία Νεμέα δύο-τριών ετών. Καμωμένη λέει από έναν αιωνόβιο αμπελώνα, με εξαιρετικά μικρή σταφυλική απόδοση, μεγαλωμένη για τρία σχεδόν χρόνια σε δρύινα βαρέλια και με αλκοόλη που ξεπερνάει το 15 τοις εκατόν. Τιμή; 85 ευρώ! Μάλιστα, κύριε, εδώ είμαστε! Είναι λέει μικρό το αμπέλι, είναι από τη γιαγιά, είναι σπάνιο, είναι μικρή η παραγωγή, πάνω-κάτω 1000 μπουκάλια, κτλ., κτλ., κτλ… Το κρασί δεν το έχω δοκιμάσει, ούτε και πρόκειται, καθώς, εάν καθίσω και δοκιμάσω όλα αυτά τα «σπάνια» και αναιτίως πανάκριβα κρασιά που βγάζει η μητέρα πατρίδα, βέβαιον είναι ότι θα χρεοκοπήσω, καθώς, ως γνωστόν, όχι μόνο πίνω κρασί καθημερινά αλλά γράφω και για αυτό, το άτιμο!

Υπάρχει, όμως, κι ένας πιο βασικός λόγος να μην δοκιμάσω το εν λόγω, και όλα τα όμοιά του, κρασί. Κι ο λόγος είναι απλός. Το κρασί αυτό φαντάζει στα μάτια μου άκυρο ευθύς εξαρχής. Και θα εξηγήσω γιατί. Πρώτον, μία Νεμέα που ωριμάζει για δυόμισι με τρία χρόνια σε δρύινο βαρέλι, βέβαιον είναι ότι θα γονατίσει από το ξύλο. Δεν έχει το Αγιωργίτικο τη ρώμη, το τανινικό δυναμικό, το εκχύλισμα να σηκώσει τόσο βαρέλι, ειδικά εάν αυτό το βαρέλι είναι καινούργιο. Είναι λεπτεπίλεπτο σταφύλι το Αγιωργίτικο, φρουτώδες, κερασένιο, φραουλένιο, ανθώδες, με μαλακές τανίνες και ήπια οξύτητα, δεν σηκώνει τέτοια ωρίμαση σε βαρέλι. Δεύτερον και σημαντικότερο, ένα Αγιωργίτικο με 15 και βάλε βαθμούς αλκοολικό τίτλο είναι ένα πράμα άνοστο, στα μάτια μου τουλάχιστον, που φαντάζει σαν μία λυγερή κι όμορφη κοπελιά που παραμορφώθηκε από την επίμονη ενασχόληση με το άθλημα της σωματικής διάπλασης κι έγινε κάτι ανάμεσα σε αρσενικό και θηλυκό (να μου συγχωρεθεί, παρακαλώ, η χρήση των φύλων, παρωχημένος, βλέπετε). Είναι ωσάν να βρίσκεσαι στην καρδιά της Βουργουνδίας και να θέλεις να πιάσεις την ντίβα το Pinot Noir και να το πεθάνεις στο βαρέλι και στην αλκοόλη. Να φτιάξεις εκεί πέρα ένα Pinot Noir αρσιβαρίστα, δίχως τη γνωστή φινέτσα της ποικιλίας, χωρίς τη λεπτότητα και το απείραχτο φρούτο κι όλη εκείνη τη μυσταγωγία του βουργουνδέζικου σταφυλιού και να ζητάς κι από πάνω έναν σωρό χρήματα και μία παρέλαση επαίνους!

Δεν έχουμε καταλάβει ακόμη ότι δεν είναι με το βάλε, βάλε και βάλε σε ένα κρασί, που θα κάνουμε τη διαφορά. Δεν είναι με το δώσε εκχύλιση και χρώμα, δώσε αλκοόλη, δώσε σώμα, δώσε τανίνες, δώσε βαρέλι κι, εν τέλει, δώσε μια και καλή στην τιμή, που θα κάνουμε το άλμα, αλλά με το ένα και απόλυτο ζητούμενο: την ισορροπία. Χωρίς αυτήν, ο χαρακτήρας μιας ποικιλίας, και ιδιαίτερα του Αγιωργίτικου, δεν βρίσκει χώρο έκφρασης, δεν κατανοείται ατόφιος κι ανέγγιχτος, όπως η Δημιουργία τον έχει πλάσει.

Να με συγχωρέσουν οι εν Κύπρω και εν Ελλάδι συνάδελφοι δημοσιογραφούντες, αλλά δεν βλέπω κάποια αντίδραση και κάποιον σχολιασμό σε όλα ετούτα, παρά μόνον επαίνους και συχνά διθυράμβους για όλα αυτά τα κρασιά της Μητροπόλεως, τα οποία εσχάτως μας προτείνονται προς αγορά στα 60, 70, 80, 110 και βάλε ευρώ, δίχως αιτιολόγηση, δίχως προϊστορία, έτσι, έξαφνα, σαν διάττοντες αστέρες σαν κομήτες περνούν όλως αιφνιδίως από μπροστά μας και μας ζητούν, εν καιρώ πανδημίας και κρίσης και χαλασμού Κυρίου, εύκολα κι ανερυθρίαστα, κάνα κατοστάρικο. Ή θα δημοσιογραφούμε και θα πασκίζουμε για κάτι καλύτερο ή να τα παρατήσουμε κι ας καεί το πελεκούδι.

17/12/2020