Κράτα μάνα και θα γίνει το μεγάλο πήδημα!

Ο Απόστολος Θυμιόπουλος είναι ένας παραγωγός για τον οποίο έχω γράψει καλά έως κολακευτικότατα λόγια αρκετές φορές. Είναι ένα νέο σχετικά παιδί στον χώρο της ναουσαίικης αμπελουργίας και οινοπαραγωγής, με αρκετές επιτυχίες, θα έλεγα. Από τους πρώτους στην Ελλάδα, αν όχι ο πρώτος, που έδωσε ένα κόκκινο, μία Νάουσα, φυσικής οινοποίησης, ονόματι Nature, που σημαίνει κρασί οινοποιημένο από τις ιθαγενείς ζύμες, στο οποίο δεν προστίθενται οινολογικά σκευάσματα και θειώδες, ενώ το φιλτράρισμα και το κολλάρισμα συχνά αποφεύγονται. Ένα κόκκινο, δηλαδή, όσο εγγύτερα στη φύση γίνεται. Ανάμεσα στις προτάσεις του παραγωγού και η ετικέτα Νεαρά Κλήματα, οινοποιημένη από αυτό ακριβώς που λέει το όνομά της, από τα πιο μικρά σε ηλικία αμπέλια της οινοποιίας. Κορωνίδα όλων το Γη και Ουρανός, ένα σοφιστικέ κρασί, μια «νέα» Νάουσα με «παλαιά» θεμέλια, ένας συγκερασμός του καινούργιου με το παραδοσιακό, δοσμένος με περισσή φινέτσα και ιδιότυπο στιλ. Αυτό το κόκκινο, που μέχρι πρότινος αποτελούσε το κορυφαίο κρασί του Αποστόλη Θυμιόπουλου, το βρίσκει κανείς στο ράφι περί τα 15 ευρώ, λίγο πάνω, λίγο κάτω, ανάλογα με το σημείο πώλησης.

Προχθές, καθώς καθόμουνα αμέριμνος στο γραφείο μου κι είχα ψήσει ένα καφεδάκι να ηρεμήσω ολίγον τι, μου έρχεται ένα ηλεκτρονικό μήνυμα σχετικά με τη δράση της οινοποιίας Θυμιόπουλου. Διθυραμβικό, βαρβάτο μήνυμα ότι βγήκανε στην αγορά, επιτέλους, τρία καινούργια κρασιά από το εν λόγω κτήμα. Το ένα γύρω στα 50 ευρώ στο ράφι, το άλλο στα 75 και το τρίτο και φαρμακερό στα 95! Ταράχτηκα! Ρε παιδιά, σκέφτηκα, μέσα στην καραντίνα και το έλεος της πανδημίας, μέσα σε αυτό όλο το κακό, βγαίνουνε κρασάρες των 95 ευρώ; Ρίχνω μια ματιά στις λεπτομέρειες και βλέπω ότι η Νάουσα των 95 ευρώ στο ράφι, που για λίγες μέρες λέει θα προσφέρεται στην ειδική τιμή των 86,80, προέρχεται από έναν αμπελώνα ηλικίας 23 ετών στα 200 μέτρα. Κατά την οινοποίηση χρησιμοποιούνται 50% σπασμένες ράγες και 50% ολόκληρα τσαμπιά, ενώ η εκχύλιση είναι μακρά (30 ημέρες). Το κρασί ζυμώνεται με τις γηγενείς ζύμες και ωριμάζει για 12 μήνες σε γαλλικά βαρέλια (500 λίτρων) δεύτερης χρήσης.

Γιορτάρες μέρες δεν θέλω να γίνομαι κακός, αλλά μου έχουν γεννηθεί ολίγες απορίες. Πώς ένα οινοποιείο, που έχει ως κορυφαίο κόκκινό του ένα κρασί με λιανική στα 15 ευρώ, πετάγεται ξαφνικά στα 50 κι από εκεί στα 75 κι από εκεί στα 95; Πού εδράζεται αυτό το άλμα, αυτό το μεγάλο πήδημα; Πώς από τη μια στιγμή στην άλλη τα 15 γίνονται 95, χωρίς να έχουν μεσολαβήσει κάποια έστω χρόνια, για να μην πω δεκαετίες, αποδεδειγμένης εξελικτικής πορείας, η οποία αναπόδραστα, κάποια στιγμή στο απώτερο μέλλον, θα οδηγήσει σε αυτά τα τιμολογιακά ύψη; Και πού σταματάει αυτό; Μπορεί, δηλαδή, αύριο να βγει ένα ακόμη πιο σπουδαίο κόκκινο, το οποίο θα πωλείται 400, λόγου χάρη, ευρώ; Γιατί όχι, δεν γίνεται; Στο μήνυμα που έλαβα γράφει επί λέξει: «ένα ελληνικό κόκκινο Grand Cru παγκόσμιας κλάσης, μόλις γεννήθηκε»! Τα εγκρίνει αυτά ο παραγωγός; Πιστεύει, πράγματι, ότι το κρασί του είναι grand cru, όρος που δεν υπάρχει επισήμως στην Ελλάδα, πιστεύει ότι είναι παγκόσμιας κλάσης; Και πώς πιστοποιείται αυτό, επειδή το λέει ο ίδιος, επειδή το ασπάζεται ο πωλητής του;

Δεν έχω καμία απολύτως αμφιβολία ότι αυτά τα κόκκινα θα βρουν αγοραστές, ίσως πιο καλοπροαίρετους ανθρώπους από εμένα, ίσως πιο πρόθυμους να ξοδέψουν για το χόμπι τους, εάν το κρασί μπορεί να λογισθεί ως χόμπι.

Τα κρασιά αυτά δεν τα έχω δοκιμάσει, μπορεί να είναι πράγματι εξαιρετικά. Μπορεί να είναι και πιο εξαιρετικά από τα εξαιρετικά, μπορεί και να μην είναι. Η αλήθεια είναι πως δεν προτίθεμαι να ξοδέψω αυτά τα χρήματα για να τα γευτώ, γιατί προσωπικώς δεν με ενδιαφέρει. Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι να εδραιωθεί κάποια στιγμή και στην Ελλάδα μία κουλτούρα και μία λογική τιμολόγησης, γιατί, κατά την ταπεινή κι ενδεχομένως γελοιωδέστατη άποψή μου, τέτοια κουλτούρα καθόλου δεν υπάρχει, βλέπουμε, άλλωστε, τα δείγματα της έλλειψής της καθημερινά. Όσοι ασχολούμαστε επισταμένα τουλάχιστον, γιατί όσοι βλέπουν τα πράγματα επιφανειακά δεν έχουν κανένα πρόβλημα με καμία τιμή και με καμία δήλωση.