Κρασιά αιώνιοι έφηβοι

Είναι Πέμπτη βράδυ κι ανοίγω μία φιάλη Κτήμα Κατσαρού του 2014. Ένα κόκκινο έξι ήδη ετών, το κορυφαίο, κατά τη γνώμη μου, Cabernet Sauvignon-Merlot που παράγεται στην Ελλάδα. Είναι πυκνότατο χρωματικά, μαυροκόκκινο. Πλούσιο, συμπυκνωμένο, ρωμαλέο αρωματικά, γευστικά παχύ, εύρωστο, μάλλον τανικό. Είναι έξι ήδη ετών κι είναι τόσο μα τόσο νέο. Αισθάνεσαι το δυναμικό του, η ικανότητά του να κοιτάξει τον χρόνο κατάματα είναι παραπάνω από πρόδηλη, για την ακρίβεια, είναι σε θέση ακόμη και να εμπαίξει τον χρόνο, να τον καταστήσει καταγέλαστο. Παρακολουθώ αυτό το χλευαστικό για τον χρόνο κόκκινο εδώ και αρκετά χρόνια, από τότε που ο Δημήτρης Κατσαρός έφτιαξε από το πουθενά αυτό το λαμπρό κτήμα στον Όλυμπο. Οι πρώτες εσοδείες έδωσαν ένα πιο ρουστίκ κρασί, πάντα όμως ικανό να παλαιώσει. Στη δεκαετία επάνω, οι πρώτες αυτές εσοδείες, ήταν ήδη μεστές και ώριμες και μαλακές, σκέτο βελούδο, πολύπλοκες και σοφιστικέ, να τις πιεις και να πεις «να ένα παλαιωμένο κόκκινο»! Σήμερα, στο τιμόνι της οινοποιίας στην Κρανιά βρίσκεται ο υιός της οικογένειας, ο Ευριπίδης Κατσαρός, απόφοιτος Οινολογίας από μία εκ των καλυτέρων σχολών της Γαλλίας. Ο Ευριπίδης «χαλάει» λίγο τον κανόνα, που θέλει το κρασί να είναι εικόνα και ομοίωμα του ίδιου του παραγωγού του. Το κρασί είναι ρωμαλέο, ελαφρώς «ατίθασο» στη νιότη του, ο Ευριπίδης είναι φίνος, πειθαρχημένος, ευγενής. Δεν συμβαδίζουν οι δυο τους. Το Κτήμα Κατσαρού πια δεν το αρκεί μία δεκαετία για να ωριμάσει και να πατήσει κορφή. Στα δέκα χρόνια είναι απελπιστικά νέο, σχεδόν νήπιο! Στα 15 εισέρχεται στην πρώτη φάση της εφηβείας, στα 20 αρχίζει κάπως να μεστώνει, στα 25 είναι σχεδόν έτοιμο, στα 30 μάλλον θα έχει πιάσει το απόγειό του, στα δε 40 θα στέκει αγέρωχο και ειρωνικό απέναντι στον αδηφάγο χρόνο. Όλα αυτά υπό την προϋπόθεση ότι το κελάρι μας έχει όλες τις θερμοκρασιακές και άλλες προδιαγραφές.

Είναι σήμερα ματαιοπονία να ανοίγεις στη δεκαετία επάνω ένα Κτήμα Κατσαρού, ένα Άβατον Γεροβασιλείου, ένα Κτήμα Φουντή, ένα Γη και Ουρανός, μία Νάουσα Καρυδά, έναν Κοκκινόμυλο ή ένα Αυλοτόπι του Τσέλεπου, μία Γουμένισσα Single Vineyard του Αϊδαρίνη και άλλα διακεκριμένα κόκκινα του ελλαδικού αμπελώνα και να περιμένεις ότι αυτά θα είναι, έστω και στοιχειωδώς, ώριμα. Έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί ο καιρός, που η δεκαετία καθόριζε τα ελλαδικά κόκκινα βαθιάς παλαίωσης. Τώρα πια το όριο έχει μετακινηθεί μία δεκαετία μετά, στην εικοσαετία, αν και ούτε και γι’ αυτό δεν είμαι πια τόσο βέβαιος, καθώς μερικά από αυτά τα κόκκινα χρειάζονται 25 και πλέον χρόνια, προκειμένου να φθάσουν στον ποιοτικό τους κολοφώνα.

Και κάπου εδώ γεννάται το μεγάλο ερώτημα: πόσο εύκολο είναι, στα 50 μου πια χρόνια, να αγοράζω κρασιά που θα τα πιω όταν θα έχω πλέον γεράσει ή όταν θα ετοιμάζομαι να αποδημήσω εις Κύριον; Αγόρασα σήμερα 12 φιάλες Κτήμα Κατσαρού του 2014, θα ζω σε 20 ή 25 χρόνια να τις χαρώ; Ακούγεται ολίγον σκληρό και ολίγον μακάβριο, μα δεν έχω πια την πολυτέλεια να περιμένω τόσο. Υπάρχουν, όμως, εναλλακτικές. Η μία είναι να πίνουμε αυτά τα πολύ πλούσια και πολύ δεκτικά παλαίωσης ερυθρά και πιο νέα, είναι τόσο ωραία και στη νιότη τους επάνω. Μπορεί να μην είναι βελούδινα και στρογγυλά σαν χάδι, μπορεί να μην είναι αρκούντως πολύπλοκα, μπορεί να διατηρούν ακόμη κάποιες γευστικές γωνίες και μια κάποια αίσθηση στυφάδας, εξακολουθούν, εντούτοις, να είναι ονειρεμένα, πληθωρικά, βαρβάτα, στύλοι να οικοδομηθεί επάνω τους το μέλλον του μητροπολιτικού οίνου. Η άλλη εναλλακτική είναι να κρατήσουμε κάποιες φιάλες στο κελάρι μας κι όποιος αντέξει, στο κάτω-κάτω, αν δεν τα προλάβουμε εμείς μεστωμένα και όμορφα, ας τα απολαύσουν τα τέκνα μας, ως μια ιδιαίτερη παρακαταθήκη. Εξάλλου, κληρονομιά δεν είναι μόνο τα σπίτια και τα οικόπεδα και τα χρυσαφικά, είναι και αυτά τα καρπίσματα της γης, που μας θυμίζουν από πού ερχόμαστε και προς τα πού πηγαίνουμε.