Ναύπακτος: Τόπος αδιάβατος κι ωραίος

Η Ναύπακτος είναι πόλη της Αιτωλοακαρνανίας στη Δυτική Ελλάδα. Βρίσκεται στον Κορινθιακό κόλπο και με πληθυσμό πέριξ των 13 χιλιάδων κατοίκων είναι μία από τις αρχαιότερες πόλεις της Ελλάδος. Έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός κι αποτελεί ένα όμορφο κομμάτι του Ελληνισμού, με τις οχυρώσεις της, το ενετικό της λιμάνι, τις μαγευτικές και ήσυχες παραλίες της κι όλα τα καλά του Θεού. Βρέθηκα εκεί προ ημερών, όπου παρέμεινα για μία σχεδόν εβδομάδα. Το μικρό ξενοδοχείο που διέμενα, για το οποίο έχω ήδη κάνει αναφορά στην παρακείμενη στήλη «Εν τάχει», βρίσκεται στην καρδιά της πόλης, μία ανάσα από το ενετικό λιμάνι και την όμορφη και πλατιά παραλία της Ψανής. Παρά τα τριάντα περίπου δευτερόλεπτα που απαιτούνταν για να βαδίσει κανείς από την πύλη του ξενοδοχείου στο κύμα επάνω, η διαδρομή διαρκούσε συχνά άνω των δέκα λεπτών, καθώς οι πολυάριθμες διαβάσεις πεζών, που υπάρχουν επί της κύριας οδού της πόλης, λειτουργούν αποκλειστικά και μόνο ως διακοσμητικό στοιχείο, υπενθυμητικό ότι βρίσκεσαι στην Ελλάδα. Εντονότερη, βεβαίως, ήταν η δυσφορία μου, όταν, κρατώντας χεριές τα παιδιά μου, ένα ετών 11 κι ένα ετών 5, και προσπαθώντας να διαβώ το αδιάβατο, στεκόμενος επί δεκαλέπτου στο χείλος της διάβασης πεζών, όχι μόνο δεν τύγχανα της κατανόησης των οδηγών της Ναυπάκτου, αλλά εβίωνα εκστατικός το γκάζωμα της προσεγγίζουσας μηχανής, προκειμένου να αποφευχθεί κάθε ενόχληση και κάθε καθυστέρηση του διερχόμενου οδηγού. Ακόμη πιο παλαβός στεκόμουν, όταν αναισθήτως τα αυτοκίνητα στάθμευαν άνευ οιασδήποτε συστολής επάνω ακριβώς στις ριγέ γραμμές των διαβάσεων επί ώρες, χωρίς ενός οργάνου της τάξης, ή μάλλον της αταξίας, να ιδρώνει το περήφανο κι αδιάφορο αυτί.

Κατά τα άλλα, η Ναύπακτος είναι πολύ ωραία! Είναι σαν τις ωραίες κοπέλες κι αυτή, όσο περικαλλής κι αν είναι, τα έχει τα ζόρια της! Πρώτα-πρώτα, αυτό το ενετικό της λιμάνι είναι ένα κόσμημα που κουρνιάζει στην αγκάλη του Κορινθιακού κόλπου. Το κάστρο της, με τη λαμπρή του οχύρωση, στέκει κι αυτό αγέρωχο επάνω στη ράχη του βουνού, όπου μπορεί κανείς να απολαύσει τον καφέ του, δοξάζοντας τον ποιητή της πλάσης. Τα δρομάκια της με τα παραδοσιακά κτίσματα, τα γουστόζικα σε αρκετές περιπτώσεις μαγαζιά της, ο καλός καιρός της, οι παραλίες που δεν χορταίνεις να ανακαλύπτεις σε κάθε γύρισμα του δρόμου, η Σεργούλα, το Σκάλωμα, η Χιλιαδού, η Μακύνεια, το Μοναστηράκι είναι όλα ενδεικτικά στολίσματα ενός ευλογημένου τόπου.

Κι επειδή η ηλεκτρονική αυτή στήλη έχει πρωτίστως οινικό και γαστρονομικό ενδιαφέρον και δευτερευόντως περιηγητικό, θα κάνω μια στάση στο Μοναστηράκι, το οποίο απέχει 15 λεπτά οδικώς από το κέντρο της Ναυπάκτου. Θα κάνω μία στάση, γιατί εκεί συνάντησα ένα μαγαζί που κάνει τη διαφορά. Την ψαροταβέρνα Ηλιόπουλος, που μου σύστησε ο φίλος μου Χρήστος, στην οποία βρέθηκα τρεις φορές στις έξι ημέρες που ήμουν στην περιοχή. Μεγάλο κεφάλαιο στο ψάρι ο Ηλιόπουλος. Δοκίμασα ολόφρεσκες κουτσομούρες, γόνο καλαμαριού, αχινοσαλάτα, μαγιάτικο και ροφό στη σχάρα, φρέσκες γαρίδες και φρέσκο χταπόδι στο κάρβουνο και άλλα τινά. Οι κουτσομούρες ήταν εκ των καλυτέρων που έφαγα ποτέ, ο γόνος καλαμαριού μέτριος, η αχινοσαλάτα εξαιρετική και φίνα, το μαγιάτικο και ο ροφός από άλλον κόσμο, πιο μυρωδάτο από τον δικό μας, το χταπόδι πολύ καλό, οι δε φρέσκιες γαρίδες της ελλαδικής θάλασσας ήταν ένας μύθος. Το καλύτερο όμως δεν είναι αυτό, αλλά μια συλλογή ελλαδικής παραγωγής, κατά κύριο λόγο, οίνων, που αντίκρισα σε ειδικό συντηρητή στην είσοδο του μαγαζιού. Και το ακόμη καλύτερο οι τιμές των κρασιών αυτών. Ήπια μια Μαλαγουζιά του Ορφανού στα 19 ευρώ, στη σωστή θερμοκρασία και σε κατάλληλα κρασοπότηρα. Μερικές ακόμη τιμές που θυμάμαι πρόχειρα: Κτήμα Κατσαρού λευκό στα 30 ευρώ, Όβηλος λευκός στα 36, Blanc de Gris του Τσέλεπου στα 22, όλα λίγο πάνω από την τιμή που τα βρίσκει κανείς στο ράφι μιας κάβας. Λίγα μαγαζιά γνωρίζω που να έχουν αυτή τη δίκαιη τιμολόγηση στο κρασί και ακόμη λιγότερα που να συνδυάζουν αυτήν την τιμολόγηση με μια θαλασσινή κουζίνα που κάνει ακόμη και τον πιο βαριεστημένο άνθρωπο να αναθαρρέψει και να αναζητήσει ξανά το μεδούλι της ζωής.