Περί τιμής και σπανιότητας

Προ ημερών, ανέβασα σε αυτό το ηλεκτρονικό βήμα το Μαραθεύτικο 2016 της οινοποιίας Αργυρίδη στη Βάσα Κοιλανίου. Κάποιοι φίλοι και αναγνώστες, που έλαβαν γνώση της αξιολόγησής μου, αλλά και των γραφομένων μου, μου είπαν ότι ίσως και να είναι το εν λόγω κρασί πολύ καλό, αλλά η τιμή του δεν δικαιολογείται, καθώς τη θεωρούν υψηλή. Τα όσα μου εξέφρασαν, οφείλω να πω, δεν με προβλημάτισαν και πολύ, καθώς είχα και εξακολουθώ να διατηρώ μία εδραία θέση για το τι είναι ακριβό και τι όχι. Και διατηρώ τη θέση αυτή, όχι από ατόφια ξεροκεφαλιά, ούτε από αδυναμία να παραδεχθώ και να ομολογήσω λάθη ή ολισθήματα, αλλά γιατί διαθέτω, πιστεύω, κάποια επιχειρήματα. Επιχειρήματα, που δεν συνηγορούν στο ότι το εν λόγω κρασί είναι ακριβό, ειδικά αυτό. Άλλα, ναι, και είναι και παραείναι ακριβά, μερικά σε σημείο που εξοργίζουν με την τιμολογιακή τους έπαρση, αυτό όμως όχι.

Πρωτίστως, να διευκρινίσω ότι το εν λόγω κόκκινο το προμηθεύτηκα από την υπεραγορά που συνήθως ψωνίζω, η οποία το πουλάει στα 15,50 ευρώ. Θα μου πείτε 15 και μισό ευρώ για ένα τοπικής παραγωγής κόκκινο δεν είναι πολλά; Θεωρητικώς, και εν τη απουσία βαθύτερου και αναλυτικότερου προβληματισμού θα μπορούσε να πει κανείς ότι, όντως, είναι. Αλλά, ας μην προτρέχουμε να βγάλουμε εύκολα συμπεράσματα. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή κι ας εξετάσουμε το θέμα νηφάλια κι αντικειμενικά. Πρώτα-πρώτα, να πω ότι το Μαραθεύτικο του Αργυρίδη είναι ένα από τα πιο σπάνια κρασιά στον κόσμο. Θα πουν μερικοί: κόψε κάτι, άνθρωπέ μου! Γιατί, όμως, να κόψω; Το κρασί αυτό παράγεται σε τρεις μόλις χιλιάδες φιάλες από μία εκ των σπανιοτέρων ποικιλιών οιναμπέλου της γης, το γηγενές Μαραθεύτικο, το οποίο μαστίζεται από σοβαρά αμπελουργικά προβλήματα (ανθόρροια), που εμποδίζουν την καρπόδεση και περιορίζουν δραματικά τη σταφυλική απόδοση, με αποτέλεσμα οι αμπελουργοί να το φυτεύουν σε ανάμεικτους αμπελώνες, με ποικιλίες με τις οποίες συνανθεί, για να αυξήσουν την παραγωγή κτλ., κτλ., κτλ. Έπειτα, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι τα αμπελοτόπια που χαρίζουν αυτό το κρασί είναι όλα ιδιόκτητα και βρίσκονται σε υψόμετρο χιλίων περίπου μέτρων, αποτέλεσμα του οράματος ενός αμπελουργού-οινοποιού, που ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του, του αείμνηστου Πάμπου Αργυρίδη. Όλα αυτά αποτελούν μαρτυρία ότι το Μαραθεύτικο του Αργυρίδη είναι ένα μνημείο αμπελουργικής και οινοποιητικής παράδοσης, που, αν το είχαν στην κατοχή τους οι Γάλλοι, για παράδειγμα, θα το διαλαλούσαν με χίλιους δυο ευφάνταστους τρόπους, προκειμένου να εδραιώσουν το ευγενές προφίλ του προϊόντος τους εις τα πέρατα της οικουμένης.

Το Μαραθεύτικο λοιπόν αυτό όχι μόνο δεν είναι ακριβό, αλλά αποτελεί μία λαμπρή στιγμή στην αμπελοοινική ιστορία της νήσου μας, έναν φωτεινό φάρο κι ένα παράδειγμα του πώς μπορεί και πρέπει να λειτουργεί μία εμπνευσμένη αμπελουργικά χώρα.

Ακριβά είναι όμως όλα σχεδόν τα Cabernet Sauvignon, Syrah, Chardonnay, Sauvignon Blanc και τα όμοια που οινοποιούνται στη χώρα. Αυτά, ναι, είναι ακριβά, σε κάποιες περιπτώσεις πανάκριβα έως προκλητικά, κυρίως γιατί δεν έχουν, κατά την άποψή μου, την αντίστοιχη ποιότητα σε σχέση με τα χρήματα που απαιτούνται για την απόκτησή τους. Και για να είμαι και πιο ειλικρινής, πιστεύω, κι όσο ο καιρός περνά το πιστεύω ακόμη περισσότερο, ότι δεν έχουν και κάποιο ουσιαστικό λόγο ύπαρξης αυτά τα κρασιά. Αν μιλάμε γι’ αυτά, ναι, αυτά είναι και παραείναι ακριβά.

Ακριβό όμως δεν είναι ούτε το Μαραθεύτικο που προανέφερα, ενδεχομένως και λίγα ακόμη, ακριβά δεν είναι ούτε τα καλά Ξυνιστέρια μας, ούτε και οι καλές Κουμανδαρίες μας. Σε αυτά ας σταθούμε με σθένος, σε όλα τα υπόλοιπα με προβληματισμό.