Château Lemesos

Πέρασε πολύς καιρός από την τελευταία φορά που πήγα στη Λεμεσό, μήνες ολόκληροι, ίσως και ένας ολάκερος χρόνος. Επήγα πάλι ψες, να δειπνήσω σε ένα εστιατόριο, για το οποίο είχα ακούσει καλά λόγια αλλά ποτέ δεν είχα επισκεφθεί. Εκίνησα με τη φαμίλια σύσσωμη να πάω για τη Λεμεσό. Πέρασα από όλα εκείνα τα άγονα εδάφη του αυτοκινητόδρομου, είδα και τα νέα μας κατορθώματα με την πρόσφατη φωτιά, που κατέκαψε δυο-τρία τετραγωνικά χιλιόμετρα του όποιου πράσινου υπήρχε στο κομμάτι της διαδρομής μεταξύ Κόρνου και Σκαρίνου, προτού προσεγγίσω την «περήφανη» Λεμεσό μισή περίπου ώρα αργότερα. Μετά το Βασιλικό έκανα αριστερά, να κατέβω στον κατ’ όνομα παραλιακό δρόμο της πόλεως των διασκεδαστών, όταν ένα σφίξιμο στο στήθος με κατέβαλε. Ήταν η θέα των πύργων που ορθώνονται σαν κακόγουστα κέρατα στον ουρανό της πόλεως, κόβοντας τον ορίζοντα και κάθε αίσθηση απλωσιάς. Η ακτή ήταν απ’ άκρη σ’ άκρη μπαζωμένη από εκτρωματικής αρχιτεκτονικής και επηρμένου μεγέθους ξενοδοχεία, από κλαμπ, εστιατόρια, μαγαζιά και άλλα ατάκτως ερριμμένα κτήρια. Ένα νοσηρό συνονθύλευμα ετερόκλητων κτισμάτων, ένα πολεοδομικό όργιο, μια σκανδαλώδης «ανάπτυξη», αδειοδοτημένη από ανθρώπους που θέλησαν κάποια στιγμή να ανακηρυχθούν δήμαρχοι στο όνομα της αγάπης προς τον τόπο και την πόλη τους. Μαράζωσα στη θέα αυτής της ασέβειας προς τη γη που μας γέννησε και μας έθρεψε και μας άνδρωσε. Ένιωσα ξανά ντροπή που είμαι κάτοικος και πολίτης αυτού του ανοσιουργήματος, που θέλει να ονομάζεται χώρα.

Μπήκα στην καρδιά της Λεμεσού αναστατωμένος, έφθασα μέσω του παραλιακού στα φώτα πριν τα δικαστήρια. Αριστερά ένα αρχιτεκτόνημα τράβηξε την προσοχή μου, καθώς φαινόταν να είχε αναπαλαιωθεί προσφάτως. Ήταν ένα σύμπλεγμα κτηρίων που κτίστηκαν επί Αγγλοκρατίας, τόσο όμορφο, τόσο ευγενές, τόσο ταιριαστό με τον τόπο. Τι ειρωνεία, σκέφτηκα. Ό,τι ωραιότερο μας έχει απομείνει δεν είναι δικό μας δημιούργημα, αλλά κτίσμα των Εγγλέζων! Τι ειρωνεία! Οι κατακτητές να σέβονται τον τόπο περισσότερο από τους ιθαγενείς, που είναι πατριώτες μόνο στα λόγια, επαγγελματίες μόνο στα λόγια, χρήσιμοι πολίτες μόνο στα λόγια.

Πέντε λεπτά μετά έφθασα στο Dionysus Mansion, πρώην Ανωτέρα. Ψυχή του χώρου ο εξ Ελλάδος ορμώμενος Γιώργος Ζαχάρογλου. Τον Γιώργο τον γνώρισα πριν από 13 χρόνια, όταν εργαζόταν ως οινοχόος στο τότε Le Meridien, κι είχε λάβει μέρος στον Παγκύπριο Διαγωνισμό Οινοχοΐας, καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση. Ήταν και παραμένει ένα χαμηλών τόνων, ευγενικό παιδί, χωρίς τάσεις επίδειξης υψηλών γνώσεων, ένας άριστα ενημερωμένος σομελιέ, λάτρης του κρασιού, που αποφάσισε κάποια στιγμή να ανοίξει το δικό του μαγαζί, που, όπως μαθαίνω κι όπως και ιδίοις όμμασι διαπίστωσα, τα πάει πολύ καλά.

Με την καλή παρέα του Γιάννη, της Ραχήλ και της Χριστίνας, με τους οποίους μοιράστηκα το τραπέζι μου, είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω αρκετά από τα πιάτα του χώρου. Το συμπέρασμα, χωρίς πολλά λόγια: καλό φαγητό, καλό σέρβις, λογικές τιμές. Από τα πιάτα ξεχώρισα το κότσι αρνιού με πουρέ από κολοκάσι, τα ζουμερά μπιφτεκάκια, το κριθαρώτο με παντζάρι, λούντζα και χαλούμι και την ελληνική σαλάτα. Ήπιαμε ένα Κτήμα Φουντή του 2012 και το Γη και Ουρανός 2017 του Θυμιόπουλου. Ήρθαν και τα δύο σε σωστή θερμοκρασία και στα κατάλληλα ποτήρια, γενικά ήταν όλα σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο. Ο Γιώργος ήταν εκεί, να μας ενημερώσει για τα φαγητά, για τα εντός και εκτός καταλόγου κρασιά, για τα ωραία του αποστάγματα, για όλα.

Η βραδιά έκλεισε με ένα εκπληκτικό απόσταγμα από την Πάτρα, που βάζει κάτω τα καλύτερα αποστάγματα της υφηλίου, το Απόσταγμα Οίνου Παλαιωθέν του Παρπαρούση, αποκλειστικά καμωμένο από σταφύλια της ποικιλίας Σιδερίτης. Ένα αληθινό διαμάντι, που συστήνω ανεπιφύλακτα.