Αλκοόλη, η μέγιστη απειλή

Τις τελευταίες ημέρες άνοιξα μερικά κρασιά, να τα μοιραστώ με τη σύζυγό μου. Το Cabernet Sauvignon του Βλασίδη με 15 βαθμούς αλκοολικό τίτλο, το Viognier του Γεροβασιλείου με 14%, το Syrah του Κτήματος Αβαντίς με επίσης 14%, το Vino Nobile του Poliziano, κι αυτό με 14 βαθμούς, το Syrah Βλασίδη με 15%, το Côtes-du-Rhône Belleruche του M. Chapoutier με 14,5% και πάει λέγοντας…

Ας δούμε τώρα το προφίλ κάποιων από αυτά τα κρασιά. Το Côtes-du-Rhône είναι το απλούστερο κι ελαφρύτερο μάλλον κόκκινο που παράγεται στην κοιλάδα του Ροδανού, είναι ένα ερυθρό που δεν το παίρνεις για να το παλαιώσεις για πολλά χρόνια ούτε και για να το βάλεις δίπλα σε ένα φιλέτο ή κυνήγι ή πολύ ώριμα και σκληρά τυριά παλαίωσης ή, τέλος πάντων, δίπλα σε πολύ βαρβάτες γεύσεις, για τις οποίες προορίζεται ένα Côte-Rôtie ή ένα Hermitage, για παράδειγμα. Το ίδιο και το «απλό» Syrah του Κτήματος Αβαντίς, το οποίο σε στιλ «μαρμελαδέ» έκφρασης της ποικιλίας απευθύνεται σε πιο καθημερινές στιγμές και σε πιο ελαφριά πιάτα. Τα κόκκινα του Βλασίδη, από την άλλη, συγκαταλέγονται σε εκείνα τα τοπικής παραγωγής ερυθρά κρασιά, που είναι σε θέση να παλαιώσουν, αλλά και να συνοδεύσουν βαρύτερες και πιο πικάντικες γεύσεις, δεν είναι όμως ούτε Côte-Rôtie ούτε Amarone, για να διαθέτουν 15 και πλέον βαθμούς αλκοόλης, δεν έχουν το εκχύλισμα, τον αρωματικό και γευστικό πλούτο, το τανινικό δυναμικό και τη γευστική ισορροπία μεταξύ αλκοόλης, οξύτητας, τανινών, φρούτου και δρυός για να διαδραματίσουν έναν τέτοιο ρόλο. Βεβαίως, ούτε τιμολογιακά κινούνται στα επίπεδα ενός Côte-Rôtie ή ενός Amarone, αυτό όμως είναι ένα διαφορετικό ζήτημα, καθώς εκείνο που σήμερα μας απασχολεί είναι ακριβώς η σχέση της αλκοόλης με την εν γένει ισορροπία του κρασιού. Το μόνο ίσως από τα κρασιά που έχω προαναφέρει, το οποίο διαθέτει τα προικιά που θα το κάνουν να ισορροπήσει τη δεκατεσσάρα αλκοόλη του είναι το Vino Nobile του Poliziano, το οποίο έχει τον αρωματικό και γευστικό πλούτο, την ισορροπία, το τανινικό δυναμικό, το εκχύλισμα, το φρούτο και την ανάλογη οξύτητα, που απαιτεί η παρουσία αυτής της τιμής αλκοόλης.

Και το ερώτημα που προκύπτει είναι ακριβώς ένα: πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Πού θα μπει ένα φρένο στην αλκοόλη; Υπάρχει τρόπος; Δυστυχώς, πεποίθησή μου είναι πως λύση στο μείζον ζήτημα, που θα έχει να αντιμετωπίσει ο αμπελοοινικός κλάδος τις προσεχείς δεκαετίες, δεν υπάρχει, καθώς η κλιματική αλλαγή καθίσταται κάθε μέρα που περνά και πιο ανάγλυφη, πιο δραματική, πιο απειλητική από ποτέ. Η αναπόφευκτη αύξηση της θερμοκρασίας, που έχει ως κύρια προέλευσή της την εγκληματική δράση του ανθρώπου απέναντι στη φύση και την άρνηση των πολιτικών ηγεσιών να πράξουν τα αυτονόητα και επείγοντα για την ανακοπή του κακού, μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε κρασιά με αλκοολικούς τίτλους άνω των 15 βαθμών στις δροσερότερες αμπελουργικές ζώνες του πλανήτη και σε οίνους άνω των 16 και 17 βαθμών στις πλέον θερμές από αυτές. Καταθλιπτικό αποτέλεσμα μιας τέτοιας κατάληξης θα είναι η αλλοίωση της εικόνας που έχουμε μέχρι σήμερα για το τι είναι κρασί και ποια τα οργανοληπτικά του χαρακτηριστικά. Αυτό θα έχει βαρύ αντίκτυπο στην κατανάλωση, καθώς σταδιακά πολλά είδη κρασιών από θερμές αμπελουργικές ζώνες της οικουμένης θα καταστούν μη φιλικά για τη συνοδεία φαγητού, χάνοντας έδαφος σε σχέση με άλλα οινοπνευματώδη, ενδεχομένως τον ζύθο, που δεν αντιμετωπίζει παρόμοιο και τόσο οξύ πρόβλημα.

Μία πλάγια ίσως λύση θα ήταν η εμφιάλωση των κρασιών σε μπουκάλια του μισού λίτρου. Το λέω αυτό γιατί συνήθως μία φιάλη εκπωματίζεται για να καταναλωθεί από ένα ζευγάρι. Ένα όμως ζευγάρι αδυνατεί πια να καταναλώσει μία κλασική φιάλη των 750ml, μια και η υψηλή αλκοόλη το εμποδίζει. Όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο πείθομαι πως το μέγεθος που θα είναι ιδανικό πια για δύο άτομα είναι αυτό του μισού λίτρου. Και για λόγους οργανοληπτικούς, αλλά και για λόγους υγείας, αν λάβουμε υπόψη μας τις ανά το παγκόσμιο έρευνες και τις συνιστώμενες από αυτές ημερήσιες δόσεις. Η μισή φιάλη των 375ml είναι μάλλον ατομική, αυτή των 750ml είναι πλέον δυσβάστακτη οινοπνευματικά, θεωρώ πως το μέλλον ανήκει στις φιάλες του μισού λίτρου. Μία τελείως προσωπική άποψη, που, πριν την απορρίψουμε, καλό είναι να εξετάσουμε τους λόγους που ωθούν στη διατύπωσή της.